யானைகளுக்கு மட்டுமா புத்துணர்வு முகாம் ?

நம் முதலமைச்சர் கட்டளைப் படி நடந்து வரும் யானைகளின் புத்துணர்வு முகாம் பற்றி தொலைக் காட்சியில் பார்க்கும் போதும் செய்தித் தாள்களில் வாசிக்கும் போதும் எனக்கு அந்த யானையே நான்தான் என்பது போல் மிக சந்தோஷமாக இருக்கும். உடனே நான் பெரிய மிருக நல ஆர்வலர் என்றெல்லாம் எண்ணிக் கொள்ளாதீர்கள். தெருவில் நாய்களைப் பார்த்தால் கூட நடந்து வருபவர் பின்னால் ஒளிந்து கொள்ளும் ஒரு ஜந்துதான் நான். Blue cross ஐச் சேர்ந்த யாராவது என்னை அப்போது பார்த்தால் சற்று எரிச்சல் கூட அடையக் கூடும். தெரு நாய்கள் என்றில்லை. வளர்ப்புப் பிராணிகள் வைத்திருக்கும் வீடுகளுக்குச் செல்வதை ஏதேனும் காரணம் சொல்லித் தவிர்த்து விடுவதே வழக்கம். மற்ற பறவைகள் பிராணிகள் என்றாலும் இதே கதைதான்.  அவை என்னைக் கண்டு அஞ்சும். நான் அவற்றைக் கண்டு அஞ்சுவேன். ஆனால் தூர இருந்து ரசிப்பேன். அவை துன்பப் பட்டால் தாங்காது. தொட்டியில் உள்ள மீன்கள், கூண்டுக் கிளிகள், சர்கஸ் விலங்குகள், வண்டி இழுக்கும் மாடுகள், காசு வாங்கும் அவ்வளவு கம்பீரமான யானை இவை எல்லாம் எந்த அவசரத்தில் பார்க்க நேர்ந்தாலும் என் மனம் தொடத் தவறியதில்லை. அதனால்தான் ஒரு டூர் அடித்து உற்சாகமாகத் திரும்பும் இந்தப் புத்துணர்வு முகாம் யானைகள் என்னை அவ்வளவு சந்தோஷமாக்கும். ஐந்தறிவு கொண்ட விலங்குகளுக்கே மாற்றங்கள் புத்துணர்வு ஊட்டுமானால் ஆறறிவு கொண்ட மனிதர்களுக்கு அத்தகைய மாற்றங்கள் எவ்வளவு தேவை என்ற நினைவே இந்தப் பயணக் கட்டுரையின் விதை! எல்லோரும் நீண்ட பயணங்கள் மேற் கொண்டு அனுபவங்கள் பகிர்கிறார்கள் .நான் சென்னையில் இருந்து இதோ இங்கிருக்கும் கரூருக்கு இரண்டே நாள்கள் போய் வந்தேன். ஆனால் எத்துணை சிறிய பயணமானாலும் அது ஒரு படிப்பினையே.

கரூர் என் பிறந்த ஊர். உலகின் எந்தக் கோடிக்குச் சென்றாலும் மண்ணின் வாசம் மறக்க இயலாது. நாம் சிறிய உருவுடன் பெற்றோர் கை பிடித்து நடந்த சாலைகளில் மறுபடி நடந்தது மனம் வருடியது. நம் சிறு கால்களால் அப்போது நடந்ததாலோ அல்லது அதை விட மிகப் பெரிய நகருக்கு வந்து விட்டதாலோ அப்போது நீளமாகத் தெரிந்த வீதிகள் எல்லாம் இந்த தூரத்தைக் கடக்கவா அப்போது அவ்வளவு சிரமப் பட்டோம் என்று தோன்ற வைத்தன. எதிரே பார்க்கும் தோல் சுருங்கின முகங்களில் நம் பெற்றோரைத் தெரிந்தவர் யாரேனும் இருக்கிறார்களா என்று தேடத் தோன்றியது. சிவன் கோவிலில் கருவூரார் சந்நிதியில் என் பள்ளித் தோழன், தன் அப்பாவின் பின்னால் நின்று கொண்டு சற்றே வெட்கத்துடன் எல்லோருக்கும் விபூதி கொடுத்த குட்டிப் பையன் இப்போது பெரியவனாகி அவன் அப்பா செய்த வேலையைச் செய்து கொண்டு தீபாராதனைத் தட்டை நீட்டி விட்டு முகத்தில் அதிசயம் கலந்த சிநேக பாவம் காட்டிய போது "ஓ நம்மை அடையாளம் கண்டு கொள்ள கடவுள் தவிர சிலர் இன்னும் இந்த ஊரில் உள்ளார்கள்" என்று மன ஓட்டம் சென்றது. இளம் அம்மாக்களின் இடுப்பிலும் அப்பாக்களின் தோளிலும் சவாரி மேற்கொண்டு சென்று கொண்டிருந்த குழந்தைகளிடம் போய் அதுகளுக்குப் புரியாவிட்டாலும் "உனக்கும் எனக்கும் ஒரு சொந்தம் உண்டு. நம் இருவரின் இளமைப் பருவமும் இந்த மண்ணில். நீயும் என் போல் ஐம்பது வயது தாண்டி இது போல் இங்கு வருவாயா? உன் சொந்தம் என்று கூற இங்கு யாரும் இல்லாவிட்டாலும் இந்த மண் என் சொந்தம் என்று சொல்லிக் கொண்டு வருவாயா ? இந்தக் கருவூரின் காவல் தெய்வம் மாரியம்மனும், ஆனிலையப்பனும், தான்தோன்றிப் பெருமானும் இடம் விட்டு நகராது ஊரைக் கட்டிக் காத்துக் கொண்டுள்ள போது, அவர்கள் தரிசனம் காண்பது தவிர வேறு காரணம் தேவை இல்லை இந்த மண்ணில் கால் பதிக்க என்று என் போலவே எண்ணிக் கொள்வாயா? "என்று அந்தக் குழந்தைகளின் கன்னம் தொட்டுக் கேட்கத் தோன்றியது.

படித்த பள்ளி, வேலை பார்த்த கல்லூரி, திரைஅரங்குகள்  இன்னும் அத்தனை இடங்களும் நேற்றுதான் வந்த இடத்திற்கு மறுமுறை வந்தார் போல் இருந்தது. ஆனால் எங்கள் தாத்தா கட்டி பல தலைமுறைகள் வாழ்ந்த எங்கள் வீடு எது என்றே கண்டுகொள்ள முடியாமல் அந்தத் தெருவில் நின்று கொண்டு திருதிருவென விழித்த தருணம் மட்டும் மிக வருத்தமாகவும் இருந்தது. சட் என மனம் சமநிலை அடைந்தது. அடிக் கரும்பின் தித்திப்பு போல மனச் சுரங்கத்தில் நினைவுகள் இனிக்கலாம். அதை மேலே கொண்டு வந்து அசை போடலாம். ஆனால் யானைகளின் முகாம் போல அந்த எண்ணங்கள் புத்துணர்ச்சிதான் ஊட்ட வேண்டும். முகாமிலேயே யானைகள் தங்கலாமா?ஒரு வழியாய் எங்கள் வீட்டைக் கண்டுபிடித்து அதை வாங்கி அங்கே வசிப்பவர்களிடம் அனுமதி பெற்று உள்ளே சென்றவுடன் மனம் இன்னும் உள்ளேதான் சென்றது. அந்த இடத்திற்கு அந்நியமாகத்தான் உணர்ந்தேன். ஒரு நிமிடம் கண் மூடி இந்த வீடு தன்னில் இருந்தவர்களை வைத்திருந்தார் போல இப்போது இருப்பவர்களையும் இனி இருக்கப் போகிறவர்களையும் நல்லபடி வைக்கட்டும் என வேண்டி வெளியே வந்து விட்டேன்.

இனி சில முக்கிய செய்திகள். மடிக் கணினியை மறந்து, கைபேசியை மறந்து நிம்மதியாக இருந்த கணவர், நகரப் பரபரப்பில் இருந்து மாறுபட்ட சூழலை ரசித்த குழந்தைகள், நாம் சமையல் அறைக்கு சென்றால்தான் சாப்பிட முடியும் என்றில்லாது இரண்டு நாள் உட்கார்ந்த இடத்தில் சாப்பிட்டுக் கொண்டு என் மனதிற்குப் பிடித்ததை செய்த நான் எல்லோருக்கும் இந்தப் பயணம் ஒரு மகிழ்ச்சி தந்தது. பர்ஸ் சம்மதிப்பதைப் பொறுத்து அவ்வப்போது சில பயணங்கள் மேற்கொள்வது நம்மைக் கண்டிப்பாக உற்சாகமூட்டும். வீட்டில் நாம் எது பேசினாலும் இரண்டு காது இருப்பதே ஒன்றில் வாங்கி மற்றதில் விட என்பது போல் நடந்து கொள்ளும் கணவர்கள் கொஞ்ச நேரமாவது நாம் பேசுவதைக் கேட்க ஒரு சந்தர்ப்பம் அமையும். அடுத்த புத்துணர்வு முகாம் எப்போது என யானைகள் எதிர்நோக்குமோ என்னவோ நான் எதிர்நோக்குகிறேன்!

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS 

சினேகிதி மார்ச் 2016 இதழில் வெளிவந்துள்ள கட்டுரை 

காலம்

அழ.வள்ளியப்பாவின் பாட்டு ஒன்று நினைவலைகளில் இன்று.

"அன்றொரு நாள் ஆடுகையில் நான் இழந்த பந்து
பின்னொரு நாள் தேடுகையில் மீண்டு வந்ததுண்டு
அன்றொரு நாள் பாடுகையில் அடி மறந்த பாட்டு
பின்னொரு நாள் பாடுகையில் நினைவில் வந்ததுண்டு
அன்றொரு நாள் போட்டியிலே நான் இழந்த நண்பன்
பின்னொரு நாள் சேர்ந்திடவே திரும்பி வந்த துண்டு
அன்றொரு நாள் சோம்பலிலே நான் இழந்த காலம்
என்னருமை வாழ்வினிலே இன்னொரு நாள் வருமோ "

எவ்வளவு எளிமை பாருங்களேன் கருத்திலும் வார்த்தைகளிலும்.நாம் நடந்து வந்த,கடந்து வந்த அடிச்சுவடுகளைத் திரும்பிப் பார்க்கும் வழக்கம் யாருக்கில்லை?நாம் பிறப்பதற்கு முன்னால் எத்தனை காலம் கடந்திருந்திருக்கிறது!நமக்குப் பின்னால் இன்னும் எத்தனை காலம் கடக்கப் போகிறது!அப்படி என்றால் அந்தக் குறுகிய நாட்களுக்கு ஒரு விருந்தாளி போல் உலகைப் பார்க்க வரும் நாம் எந்த அளவு நம்மை முக்கியமாக நினைத்துக் கொள்ளலாம்?ஒரு ஊரில் விருந்தாளியாகப் போய் தங்குகிறவருக்கு அந்த இடத்தில் என்னென்ன செய்ய வேண்டுமோ எப்படித் திட்டமிட்டு அதைச் செய்வோம்?அது போலத்தானே நம் வாழ்க்கைப் பயணமும் அதில் நாம் செலவழிக்கும் ஒவ்வொரு மணித் துளியும்?திரும்பக் கிடைக்காத விஷயங்கள் அதிக முக்கியத்துவம் பெற்றுத்தான் விடுகின்றன.அவ்வாறு திரும்பிப்  பெற முடியாத நீண்ட பட்டியலில் தலையானதே காலம்.அதே போல் வரும் விருந்தினர் ஒரு நாள் கிளம்ப வேண்டும்.அங்கு இருக்கும் வரை எல்லாம் அனுபவிக்கலாம்.ஆனால் வரையறைகள் உண்டு.நல்ல விருந்தினருக்கு நல்ல treatment கிடைக்கும். மோசமான விருந்தாளி போல் நாம் நடப்பின் உலகம்   அதையே திருப்பித் தரும்.இதில் என்ன புதிய செய்தி என்று தோன்ற வாய்ப்புண்டு.புதிது என எதுவுமே இல்லைதான்.நாம் கேட்கும்,படிக்கும்,சிந்திக்கும் கருத்துக்களின் மற்றொரு வடிவமே எழுத்து.நான் நிஜமாகவே அனைவருக்கும் ஒரு தோழியே.இவை கருத்துப் பரிமாற்றங்கள் மட்டுமே.பரிமாற்றங்கள் மேடையில் மட்டுமல்ல.மெயிலிலும் நிகழலாமே? சரி கடிகார முள் வேகவேகமாய் நகர்கிறது.காலம் பற்றித்தானே பேசத் தொடங்கினோம்.குரங்கு போல் தாவுவது என் weakness ?

வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்தல் பற்றி தெய்வப் புலவர் திருவள்ளுவர் கூறுகிறார்.I have heard many people saying that they want to set the clock back and relive some moments of their life in a better way.இது போல் நடக்க முடியாத விஷயங்களை நினைப்பதே நேர விரயம்.பேசுவது இன்னும் வீண்.எழுதிச் செல்லும் விதியின் கைகள் எழுதி எழுதி மேற் செல்லும் என சிந்துபைரவி படத்தில் ஒரு வசனம்.வரும்.உண்மையில் அப்படித்தான் எல்லாம் நடக்கிறது.தவறுகள் என்று எதுவும் இல்லை.இன்னும் சரியாக வாழ்ந்திருக்கலாமோ என்றால் அப்படி எண்ணம் வந்தால் தவறாக வாழ்ந்திருக்கிறோம்  (எல்லாம் குட்டி lapsesதான் .பெரிதாக எதுவும் இல்லை) என்ற குற்ற உணர்வுடன் வாழ்வதாகப் பொருள்.There are little incidents in life.The importance of these incidents lies in the extent to which they have served us to make a progress. It is perfectly ok ,even necessary to recognise our imperfections.But if the realisation doesn't give us a greater courage what is the use of simply brooding over the past?இன்று சரியாக செய்யாததை நாளை செய்து விடுவோம்.சரி செய்ய முடியாத எதுவும் பண்ணி விட்டாலும் குடி முழுகாது.மறுபடி அது போல் யோசிக்காமல் வினை ஆற்றாது இருப்போம்.தவறுகளை ஞாயப் படுத்துவதல்ல நோக்கம்.டூர் கூட்டிப் போகும் அப்பா இன்று இங்கே நாளை அங்கே என்று திட்டமிடுதல் போல் தெளிவாக சிந்தித்து வாழ முடிவது உயர்வுதான்.வாழ்க்கைப் பயணத்தில்.ஆனால் வயதும் அனுபவங்களும்தானே கற்றுத் தரும் ஆசானாக விளங்குகின்றன?இந்த para mistakes பற்றிப் பேசி விட்டோம்.

சம்பந்தம் இல்லாமல் இல்லை.எதற்கும் எந்த நல்ல செயலுக்கும் காலம் கடக்கவில்லை.ஒவ்வொரு நொடியும் நிகழ்காலத்தில் இருந்து ரசித்து அனுபவிக்க வேண்டிய ஒன்றே.அப்படி நினைத்தால்தான் சரியாய் வாழ்தல் சாத்தியம்.இன்னும் நாலு வருஷம் பொறுத்துப் புலம்பாது இருத்தல் சாத்தியம். நடந்து முடிந்த செயல்கள் என்னென்ன நன்மைகளைத் தந்துள்ளன என்ற நினைவே சரியானது.சும்மா impurities என்று ஒரு லிஸ்ட் நாமே போட்டு அதைப் பற்றி யோசிப்பது ,என் அத்தைக்கு மீசை இருந்திருந்தால் நான் அவளை சித்தப்பா என்று கூப்பிட்டிருப்பேனே என்பதெல்லாம் பண்ணி முட்டாள் தனமாய் நேரம் கடத்தக் கூடாது என்பதைத்தான் அழ.வள்ளியப்பா முதல் para வில் சொன்னார்.அதேதான் எதிர்காலத்திற்கும்."அர்ஜுனா பிறவிகள் பல கடந்து போயின.அவை அனைத்தையும் நான் அறிவேன்.நீ அறிய மாட்டாய் "என்கிறார் பகவான்.நம் limited vision எதை அறியும் சொல்லுங்கள்? காலத்தை இறக்கையுடன் கூடியதாக நான் உருவகப் படுத்திக் கொண்டுள்ளேன்.அது பறந்து கொண்டுதான் இருக்கும்.அதுவே இயற்கை.

இறைவனுக்கு அமைந்த பல விளக்கங்களுள் அவர் மகாகாலம் என்பது மிக முக்கியமானது.பகவத்கீதை பதினோராம் அத்தியாயமான விஸ்வ ரூப தரிசன யோகத்தில் முப்பத்திரண்டாவது ஸ்லோகத்தில் "நீ யார் " என்ற கேள்விக்கு "நான் வல்லமை வாய்ந்த காலம் "என பகவான் பதில் அளிக்கிறார்.ஸ்வாமி சித்பவானந்தா தன்  உரையில் கூறுகிறார்,"காலம் முன்னும் பின்னும் அகண்டாகாரத்தில் விரிந்தோடுகிறது.அது செயலனைத்தையும் தன்பால் அடக்கி வைத்துள்ளது." என்று.காலம் என்பது அழிவு.எதற்கும் நிற்காது.யாரையும் விட்டும் வைக்காது.இதோ கடந்த நிமிடத்தை இறந்தகாலம் என்று சொல்லி விடுகிறோமே.!அப்படியானால் எத்தனை கவனமாகக் கையாளப் பட வேண்டிய ஒன்று.சோம்பி நிற்க,சோர்ந்து நிற்க,நடந்ததற்கு வருந்த,நடக்கப் போகிறதா என்று மறைபொருளாக உள்ளதற்குக் கவலைப் பட செலவு பண்ணக் கூடாத ஒன்று.ஒவ்வொரு நொடியும் இறைவனுக்கு அர்ப்பணித்து செம்மையாய் மிக மகிழ்ச்சியாய்,கால வடிவினனான கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி வாழ வேண்டியதே.மறுபடி சந்திக்கலாம்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

Mother protects