என் மொழி வேறா?

இது முப்பது வருடக் கதை.கதைக்கு நாயகன்,நாயகி கிடையாது.ஒரு குடும்பமே கதையின் வித்து.தலைப்பு சொல்வது போல் இந்த போஸ்ட்டும் புரிந்து கொள்ளப் படக் கூடிய சாத்தியக் கூறுகள் குறைவே.ஆனாலும் ,என் போல புரியாத மொழியில் பேசிக் கொண்டிருக்கும் யாருக்காவது என்றேனும் உபயோகமாகலாம் என்பதே எழுத காரணம். என் குடும்பம் பற்றி அறியாதவர்களுக்கு......நான் ரஞ்ஜனி .த்யாகு என் husband .எங்கள் முதல் குழந்தை ராகவன்.அவன் தம்பி கார்த்திக்.ராகவன் ஆட்டிஸக் குழந்தை.அவன் வயது 29.ஆட்டிசம் பற்றி பாடம் நடத்த அல்ல இக்கட்டுரை.அதற்கு நல்ல தேர்ச்சி பெற்ற நிபுணர்கள் மருத்துவர்கள் .இருக்கிறார்கள்.வீட்டில் ஒரு குழந்தைக்கு ஆட்டிசம் என்றால் வீட்டின் செயல்பாடுகள் எப்படி இருக்கும் என்பதை எளிமையாகக் கூறுவது கட்டுரையின் நோக்கம்.

ஆட்டிசம்என்பது  குழந்தையின் cognition மிக மோசமாக உள்ள ஒரு நிலை.cognition சரியாக இருப்பின்,ராமாயணமும் புரியும்.Theory of relativity ம் புரியும்.Cognition minus என்றால் எதுவும் எப்படிப் புரிய வேண்டுமோ அப்படிப் புரியாது.அந்தக் கஷ்டம் பாதிக்கப் பட்ட குழந்தையை விட அதன் அம்மா அப்பா rare cases ல் அதன் caretaker க்கே விளங்கும்.Cognition நன்றாக உள்ளதாய் கர்வம் கொண்டுள்ள so called normal people ஆன பெற்றோருக்கு ஏன் என் குழந்தைக்கு இது கூடப் புரியலை என்பது பெரும் அதிர்ச்சியாக இருக்கும்.அதை ஆழ்மனதிற்கு சொல்லி,புரிய வைத்து,மனதை இந்த condition ஐ ஏற்க வைத்து சம நிலை அடைந்து,மனசு என்ற ஆடுகின்ற வஸ்த்துவை உன் மேல் ஒரு கட்டடம் எழும்பப் போகிறது,நீ அஸ்திவாரம் ஆடாதே என்று மிரட்டி,அமைதியாக காலத்தை ஓட்ட வேண்டும்.

சமீப காலமாய் last straw on camel s back என்பது போல சில நிகழ்வுகளை சந்திக்கிறேன்.அது நெருக்கமானவர்கள் கூட அறிந்தும் அறியாமையினாலும் செய்வதைக் காணும் போது ஏன் என் மொழி புரியாமல் போனது அவர்களுக்கு என்று வியக்கிறேன்.மனித இனம் வாழ்வைப் படிக்கும் முன் வண்டி ஓட்டக் கற்றுக் கொண்டு விடுகிறது! நூறு சிறப்புக் குழந்தைகளை,குடும்பங்களையாவது அறிவோம்.You know,there s a cry in the depth of our hearts,which people without a special ear cannot hear? இது ஒரு பெரிய விஷயமா என்று தோன்றலாம்.குழந்தையின் ப்ரீ கே ஜி அட்மிஷனுக்கு தயார் செய்யும் அம்மா,ஐந்தாம் வகுப்பில் இரண்டாவது ரேங்க் வாங்கினதுக்கு குழந்தையை அழ அடிக்கும் பெற்றோர்,ஆறாம் வகுப்பில் Fitjee யில் சேர்க்கும் ambitious பெற்றோர்,ஐ ஐ டி தவிர இந்தியாவில் கல்லூரி இல்லை போல் ரிசல்ட் அன்று தூக்கம் தொலைக்கும் குடும்பங்கள்,அப்படியே குழந்தைகள் நாலு வருஷம் படித்து முடித்தாலும் முதல் நாள் campus interview ல் வேலை கிடைக்காவிட்டால்,ஒரு மாதம் பையன் சும்மா இருந்தால் சுனாமி நுழைந்தது போலாகும் வீடுகள் ,கல்யாண மார்க்கெட்டில் விலை போக முக்கியமாகப் பெறப் படும் மாஸ்டர்ஸ் டிகிரி வைத்துள்ள குழந்தைகளின் பெற்றோர்,அனைத்துக்கும் சிகரம் வைத்தார் போல் தன் பேரனோ பேத்தியோ சிறப்புக் குழந்தை என அறிந்த முதியவர்கள் ஆகியோருக்காவது இது பெரிய விஷயமே.நான் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்.வாழ்வு இரு கோடுகள் தத்துவமே.எல்லாருக்கும் ஒன்று சொல்ல விருப்பம்.

இந்தக் குழந்தைகளால் குடும்பங்கள் ஒரு மிதவாழ்வுக்கு பழகிவிடுகின்றன.அதீதமான உணர்வுப் பரிமாறல்கள் இருப்பதில்லை.கையளவு உள்ள இதயத்தில் முக்கியமான இடம் இக்குழந்தைகளால் ஆக்ரமிக்கப் பட்டுள்ளதால்,மற்ற அனைத்தும் அதை விட சிறிதாகவே தெரியும்.அப்படியெனில் யாரும் அவசியம் இல்லை என்று பொருள் கொள்ளக் கூடாது.இக்குழந்தையைச் சுற்றித்தான் எங்கள் உலகம் சுழலும்.வேறு மாதிரி இருக்க முடியாது.அதனால் நான் இவர்களுக்குத் தேவை இல்லையோ என்ற சந்தேகம் கொள்பவர்கள் எங்களால் தரப்படும் எந்த சமாதானத்தையும் ஏற்க முடிவதில்லை.அவளுக்கு ராகவன் ஒரு சாக்கு என்று சொல்பவர்கள்தான் அதிகம்.எனக்கு லேசான வருத்தம் வருவதுண்டு.ஆனால் கோபம் இல்லை.கோபங்கள் மறைந்து 29 ஆண்டுகள் ஆயின.உண்மை. பெரிய அழுத்தம் சுமப்பதாய் பொய் சொல்ல மாட்டேன்.ஆனால்,வேறு எந்த pressure ம் எங்கள் போன்ற பெற்றோருக்கு additional pressure தான்.சந்தேகம் இல்லாமல்.பக்கத்து வீட்டு ராமநாதன் சனிக்கிழமை ஆபீஸ் போகலையா,குழந்தைகளுக்கும் மனைவிக்கும் டிரைவர் வேலையா பார்க்கிறான் என்றால் இல்லைதான்.ஆனால் ராமநாதன் மனைவி அவர் நகர்ந்ததும் ஜோல்னா பையை மாட்டிக் கொண்டு பாண்டிபஜார் போகலாம்.வெளி உலகத்துடன் தொடர்பு கொள்ளலாம்,காத்து வாங்கலாம்.ராமநாதன் குழந்தை பிஸ்ஸா சாப்பிட்டு வரும்.எங்கள் குழந்தை சாப்பாட்டு கிண்ணத்தைத் தூக்கி வந்து பசி எனக் காட்டும்.எங்கள் கூரை கீழேயே வசித்தாலன்றி என் மொழி புரிவது கடினமே.

ஒவ்வொரு நாளும் வேறானது.சிறப்புப் பள்ளிகளில் பெற்றோரை இவன் அம்மா அப்பா என்றே conscious ஆகக் குறிப்பிடுவார்கள்.ராகவனை ஒட்டி என் நாள்களில்,செயல்களில் மாற்றங்கள் இருப்பின் அது ஏன் யாருக்கும் புரியவில்லை?என் மொழி வேறா?குடும்பத்தினரே ஜாலியா இரு என்கிறார்கள்.எது ஜாலியின் டெபினிஷன்?ராகவனுக்கு வருத்தம்,அழுத்தம் புரியாது.அதனாலேயே நான் நித்ய ஜாலிதான் என்று சொல்லி ஆயிற்று.ஒரு முறை அல்ல.பல முறை.அதிகப்படியான excitements ம் இக்குழந்தைகளுக்குப் புரியாது. எங்கள் மூவருக்குமே அதுவே பழகிப் போனது.Nothing excites greatly.அதில் தவறென்ன? என்னுடன் தொடர்பில் உள்ள அனைவருக்கும் சொல்லி விட்டேன்.உங்களுடனான என் உறவு வேறு.எங்கள் வித்தியாசமான வாழ்க்கை முறை வேறு என்று.வாழ்வு ஒரு சதுரங்கம்.அவரவருக்கு ஒரு இடம்.எனக்கு குழப்பம் இல்லை.குழப்பிக் கொள்ளவும் கூடாது.அதனால் சில நேரம் மௌனம் காக்க வேண்டிவருகிறது.என் மொழி புரியாவிட்டால் பரவாயில்லை.என்னை அறிந்தவர்களுக்கு என் மௌனமுமா புரியாது?

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

இரவின் மடியில்

இரவின் மடியில் இருக்கும் ஒருவன் எப்படி இருப்பான், இருக்க வேண்டும்?அமைதி. மௌனம். பேச்சில்லை. அசைவில்லை. எல்லா ஜீவராசிகளும் உறங்குகின்றன. தூங்கா பிராணிகள் உண்டு என்று கூகிள் தேடல் செய்து கண்டறிய வேண்டாம். பொதுவாகச் சொல்கிறேன். நல்லவன் , அல்லாதவன் எல்லாருக்கும் தூக்கம் பொது. காலை முதல் சாவி கொடுக்கப் பட்ட பொம்மை போல ஓடி,  கதிரவன் மேற்கே மறையும் நேரம் வேகங்கள் குறைகின்றன. கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் ஒடுங்கி, இரவின் மடி தேடி, தலை சாய்க்கிறோம். நித்ரா தேவி நம்மை ஆட்கொள்கிறாள். உறக்கம்,  இறப்பு இரண்டையும் ஒப்பிடுகிறார் திருவள்ளுவர். ஆழ்ந்த உறக்கம் இறப்புக்கு சமம்தான். ஒன்று வாழ்வின் சலனங்களை நிரந்தரமாய் முடித்து வைக்கிறது. மற்றது தற்காலிகமாய்த் தள்ளி வைக்கிறது. அவ்வளவே வித்தியாசம்.

உலகில் பரீட்சைக்கும் , கல்யாணத்திற்கும்,  வேலைக்கும்,  பொருள் ஈட்டவும் இன்னும் எல்லாவற்றிற்கும் எத்துணை தூரம் தயார்ப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டுமோ,  அத்துணை தூரம் தூங்கவும் தயார்ப்படுத்திக் கொள்ளுதல்  தேவையாகிறது. எத்தனை பேர் படுக்கையை முகர்ந்தால் தூங்குகிறார்கள்?எளிமையான உழைப்பாளிகள் குழந்தைகள் என ஒரு சிறு பட்டியல் உண்டுதான்.சஞ்சலம் அறியாதவர்கள்.  இங்கே குறிப்பிடுவது மன சலனங்களையே. நாம் மிக அமைதியாக செலவிடும் நாள் நல்ல உறக்கம் தருகிறது. அதனாலேயே உறங்கும் முன் செய்யலாம், செய்ய வேண்டும் என பெரியோர்கள், மருத்துவர்கள் சில செயல்களைப் பரிந்துரைக்கிறார்கள். கட்டுரை பௌதிகத் தூக்கம் பற்றியதல்ல.

மனிதர்களின் பல நாட்கள் தேவர்களின் ஒரு நாள் என்று ஏதோ கணக்குகள் எல்லாம் படிக்கிறோம். அது போல மனித வாழ்வு நூறு வருஷங்கள் ஆனால், ஐம்பது வயது வரை நம் பகல். ஐம்பது கடந்தவர்கள் இரவின் மடியில் உள்ளோம். இரவு தொடங்கி விட்டது எனில் எப்போது வேண்டுமானால் தூக்கம் நம்மை அணைக்கும்.  அதற்குத்  தயாராக வேண்டும். நல்ல முறையில் பகல் பொழுது முழுதும் செலவிட்டிருந்தால், அதுவும் இயல்பாக நிகழ்ந்திருந்தால்,  இரவு அமைதியாகத் தூங்க முடியுமா என்ற யோசனை வராது. தூக்கமும் தானாக வரும். சரி, பகல் பொழுது நாம் அறியாமலேயே வேகமாகக் கடந்து விட்டது.யாரோ கெடுத்து விட்டார்கள், நாமே மெத்தனமாகக் கெடுத்துக் கொண்டோம் என்றால் கூட,  அந்தி சாயும் நேரம் , விழிப்படையலாம். நிதானப் படலாம்.

பௌதிக உறக்கத்துக்கே எளிமையான இரவு உணவு நல்லது என்கிறோம், இரவு உடை அணிகிறோம், கனமான நினைவுகள் விலக்க வேண்டும் என்கிறோம், த்யானம் செய்து விட்டு உறங்கப் போவது நல்லது என்கிறோம். அப்போது உண்மை உறக்கத்துக்கு? கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விட்டு விடலாமே, உணவு ஆசையை, உடை ஆசையை, வன்மங்களை, நான் நடத்துகிறேன் என்ற பரிதாபகரமான தவறான எண்ணத்தை, நான் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் ........எப்படி சொல்வது, இந்த உருவத்தின் மீது கொண்டுள்ள விலக்க இயலாத பற்றை, கழிவிரக்கத்தை, பயத்தை, விட இயன்ற எல்லாவற்றையும்தான். இந்த நாளை வாழ்ந்து விட்டேன் என த்ருப்தி தருமாறு ஒரு நாளை வாழ்ந்தால், மறுநாள் விடியல் போனஸ் ஆக தெரியும். எல்லா நாட்களும் ஒன்றா வேறா? 24 மணி நேரம், காலை இரவு இரண்டும் தினம் வரும் என்று யோசித்தால் அனைத்து நாட்களும் ஒன்றே.

ஆனால் ஒரு நாள் என்பதன் பொருள் வேறு. ஒரே ஒரு முறை பயன்படப் போகும் ஒரு பொருளுக்கு மரியாதை தேவையா, இல்லையா? யூஸ் அண்ட் த்ரோ பொருளுக்கு குறைந்த மரியாதை போதும் என்பது ஒரு வாதம். ஆனால் அது சரியில்லை. ஒரே தடவை பயன்படுத்தப் படுவதால் அது மிகவும் உயர்ந்தது என்பதே உண்மை. ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு வாழ்வும் அத்துணை முக்கியம் பெறுகிறது. எது பிணைக்கிறது? வாழ்வின் மேல் உள்ள ஆசை. அதை முற்றிலும் நீக்கிக் கொள்ள முடியாதோ என்னவோ? ஆனால் சிறிது விலகி நின்று பார்க்க முயலலாம். பண்ண வேண்டும். நாம் விரும்பினாலும் இல்லாவிட்டாலும் நிகழும் என்றறிந்த ஒன்றல்லவா?  இரவின் மடி ஆசைகளை ஏக்கங்களை சில சமயம் அதிகம் ஆக்கலாம். நாம் சந்தோஷம் என நினைத்த ஒன்றின் தேவையே இல்லை என்பது அதிக நிம்மதி.

ஓரிரு நாட்களாக  இரவின் மடியில் என்ற தலைப்பு மன அரங்கில் ஆடுகிறது. பகலின் பிடியில் உள்ளவரும் யோசிக்கவே வேண்டும். 6 மணி வரை பகல் என்றாலும், 6.01க்கு இரவு வந்துவிடுகிறதே!  விலகல் வருந்த வேண்டிய விஷயம் அல்ல. உண்மையில் கட்டுக்களில் இருந்து பெறும் விடுதலை. பெரும் விடுதலையும் கூட. சாதாரணமாக நினைத்துப் பார்த்தாலும், இன்றைய வேலைகள் முடிந்தன, தூங்கப் போகிறேன் என்பது மனதுக்கு எத்தனை லேசாக உள்ளது. ஆனால் நம் படுக்கையை நாம் விரித்துக் கொள்ள வேண்டும். யாரோ மெத்தை விரித்து ரெடியாக வைப்பது எல்லாம்,மறு நாள் ஓட வேண்டுமே என சலித்துக் கொண்டே தினம் தூங்கும் தரம்  சற்றும் இல்லாத தினப்படி  தூக்கத்திற்கு வேண்டுமானால் சரி. நான் இரவின் மடி வந்து ஐந்து ஆண்டுகள் சென்றதால், நல்ல உறக்கத்துக்கு ஆயத்தம் செய்யவே விருப்பம். ஆயத்தம் செய்ய துவங்கி  விட்டதால் தூக்கம் என்னிஷ்டமா என்ன?  எதுவும் அறியாத, அறிய முடியாத இறைவன் கை விளையாட்டு பொம்மைகள் அல்லவோ நாம்?