ஒரு கபடு வாராத நட்பு

அபிராமி அம்மைப் பதிகத்தின்,முதல் பதிகத்திலேயே ,இரண்டாவது வரியிலேயே ஓர் கபடு வாராத நட்பு என்று திரு அபிராமபட்டர் குறிப்பிடுகிறார். இது போன்ற தெய்வத் துதிகள் புனைவோர் எழுதுபவை சாதாரண மனநிலையில் இருந்து எழுதப் பட்டவை அல்ல. உயர்ந்ததொரு நிலை. அவை தெய்வ வாக்குகளே. ஒவ்வொரு வரியும் ஆழ்ந்து சிந்திக்க வேண்டியவை. ஒரு பிறவியில், சர்க்கரைக்  குன்றை சாப்பிட ஆவலுறும் எறும்பு போல,  அணுவளவு சுவைக்கலாம். எப்போதுமே, கபடில்லா நட்பு என்ற இந்தப் ப்ரயோகம் என்ன சொல்ல வருகிறது என நான் யோசிப்பேன். அப்படி ஒரு நட்பு பாராட்டினால்தான் அதை உணர்தல் சாத்தியம் என்று தோன்றும். தான் உணராத ஒன்றை எழுத முடியாது. அப்படிப்பட்ட எழுத்து இதயம் தொடாது. அபிராமபட்டர், கலையாத கல்வி, குறையாத வயது, கன்றாத வளமை, குன்றாத இளமை , சலியாத மனம்,  தாழாத கீர்த்தி,  மாறாத வார்த்தை, தடைகள் வாராத கொடை,  ஒரு துன்பம் இல்லாத வாழ்வு,  என்று சாமானியர்களுக்கு அடைய மிகக் கடினமான ஒரு பட்டியலில், உச்சியில் கொண்டு வைக்கிறார் ஒரு கபடு வாராத நட்பை. இவை எல்லாம் தர வேண்டி அன்னையைப் ப்ரார்த்திக்கிறார். அப்படியென்றால் என்ன தெரிகிறது? கபடு வாரா நட்பு அடையக்  கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும் என. அடைய மட்டும் இல்லை. தரவும். இங்கு கொடுப்பதே திரும்ப வரும்.

நட்பு எந்த இரு ஜீவன்களுக்கு இடையேயும் நிகழலாம். பொதுவாக,  முன் அறிமுகம் இல்லாத, ரத்த சம்பந்தம் அற்ற, இருவருக்கிடையே, காரணம் அற்றுத்  துளிர்க்கும் பாசத்தையே நட்பு என்கிறோம். ஆனால் நட்பு இறைவனுக்கும் பக்தனுக்கும் இடையே ஏற்படலாம். கண்ணனைத் தோழனாய்க் கண்ட மஹாகவி போல. கணவன் மனைவி, பெற்றோர் குழந்தைகள், சகோதரர்கள்,  குரு சிஷ்யன் எந்த இருவரும் நட்புறவாடலாம். நட்பு பாராட்டும் விதமான இயக்கமே உலக இயல்பு. ஆனால்,அபிராமபட்டர் கூறின கபடில்லா நட்புதான்,  தொடர இயலும். மேலே குறிப்பிட்ட ஒரு ஜோடியை எடுத்துக் கொள்வோமே! நண்பர்களாய்த் தொடங்குகிறார்கள், கல்யாணத்தால் இணைந்து கணவன் மனைவி ஆகிறார்கள். நட்பு ஆழமல்லவோ ஆக வேண்டும்!  ஆகிறதா? கபடு என்றால்,  ஏதோ பெரிய சூது மட்டும் இல்லை. ராவணன் சீதா பிராட்டியைக் கவர்ந்து செல்ல, சகுனி பாண்டவர்களை ஒழிக்க செய்தவை மட்டும் சூது இல்லை. சகோதரனை சொத்து விஷயமாய் ஏமாற்றுவதும், பெற்றவர்களை ஏமாற்றுவதும் சூதுதான். தன்னை மிஞ்சின சிஷ்யனைக் கண்டு மனம் வெதும்பும் ஆசான் செய்வது மனத்தால் செய்யும் சூது. குரு துரோகம் சூது. கணவனை அவன் பெற்றோரிடம் இருந்து பிரிப்பது சூது.

மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதல் அனைத்தறன்
ஆகுல நீர பிற

என்கிறார் திருவள்ளுவர்.மனத்தில் மாசற்றிருப்பதே கபடில்லாமை. மாசு என்றால் எவை என்றால் மறுபடி பட்டியல்தான் இட வேண்டும்.

நட்பு அழகிய சொல்.நட்பே வாழ்வை இயக்குகிறது. நட்பும் கபடும் ஸ்ரீதேவியும் அவள் தமக்கையும் போல. சேர்ந்து வாசம் செய்ய முடியாது. மனதில் கபடம் தோன்றும் நேரம் அன்பு, புரிதல், பொறுமை, என்ற பல நல்ல குணங்கள், " நீயே இந்த மனசில் இருந்து கொள் .உன்னுடன் சேர்ந்தால் எனக்கு மூச்சு முட்டும்" என்று அந்தக் கபடிற்கு இடம் கொடுத்து விட்டு வெளியேறுகின்றன. இப்போது நட்பு என்ற சொல்லுக்கு,உண்மையான,வெறும் தோழர்களாக மட்டும் உள்ளவர் பார்வையில் இருந்து ஞாயம் செய்து விடுவோம். மேலே குறிப்பிட்ட எல்லாரையும் விட பலபடிகள் மேலானது இரு நண்பர்களுக்கிடையே நிலவும் நட்பு . ஏன்? உறவுகளைப் பிணைக்கும் வலிமையான சங்கிலிகள் கிடையாது. ஒருவனையோ ஒருத்தியையோ ஏன் அவ்வளவு பிடிக்கும் என்பதற்கு காரணம் கிடையாது. மனத்தில் முதல் இடத்தில் இருந்தாலும் அவர்களுக்கு பெரிதாக எதுவும் செய்ய  உரிமைகள் கிடையாது. என் தோழன்  எனக்கு எல்லாவற்றையும் விட மேல்தான் என்று கூற தைரியம் கிடையாது.....இப்படி பற்பல கிடையாதுகளைத் தாண்டி நட்பில் காலம் பூர இருக்க வேண்டும் என்றால் எப்படி கபடு எட்டிக் கூடப் பார்க்காமல் மனஸ் தெளிந்த நீரோடையாய் இருக்க வேண்டும்!!!

நட்பு,உயிர்  இருக்கும் வரை தொடர்ந்தால், அதில் கபடில்லை. நல்ல நட்புகள் மனசில் சேர்ந்தே இருக்கும். வேண்டாத எண்ணங்கள் மனதை ஆக்ரமித்தால் வெள்ளைத் துணியில் பட்ட சிறு கரை போலத்தான். அதை வெள்ளைத்துணி என்று கூற இயலாது. இந்தக்  கட்டுரை  மூலம் என் நட்புகளுக்கு நன்றி. நட்பிற்கு ஒரு கௌரவம்  உண்டு. பிரபஞ்சத்தில் ஒரே மாதிரி மனிதர்கள் இருவர் இல்லை. ஏதேனும் வேறுபடும். ஒரே மாதிரி இரண்டிருந்தால் அதன் தேவை என்ன?  .யாருடனானாலும் ஒரே எண்ணம் கொண்டிருப்பது மட்டும் நட்பில்லை. வள்ளுவர் நட்பு என்ற அதிகாரத்தில் கூறுகிறார்,

இனையர் இவரெமக்கு இன்னம்யாம் என்று
புனையினும் புல்லென்னும் நட்பு

நட்பில் உயர்வு தாழ்வில்லை.இவர் எனக்கு இன்ன தகுதி உடையவர், என்று பிறருக்கு சிறப்பித்து சொன்னால் கூட நட்பின் தன்மை மாசுபட்டு விடுகிறது என்கிறார். நட்பில்  கருத்து வேறுபாடுகள் இருக்கலாம். ஆனால் பிணைப்பது மெல்லிய நூல். ஆத்ம நட்புகளுக்கு நூல் மிக வலிமையானது.