பெண் விடுதலைப் புரட்சி

பல நூறாண்டுகள் அடிமைப் படுத்தப்பட்ட இந்தியாவில் விடுதலைப் புரட்சி வெடித்தது. அதற்கான விதையை ஓரிருவர் போட அது விருட்சமாகி, வனமாகி பிரிட்டிஷாரை,  திரும்பிப் பார்க்காது ஓட வைத்தது. ஆங்கிலேயர்களிடம் இருந்து நல்லன, அல்லாதன பலவற்றை எடுத்துக் கொண்டோம். பெண்களை,  பொருள் போல் பார்ப்பதை மட்டும் ஆதி காலம் தொட்டு மாற்றிக் கொள்ள நம்மால் முடியாது போயிற்று. எதற்கும் ஒரு வரம்பு உண்டு. வரம்புகள் மீறப் பட்டால் புரட்சி வெடிக்கும். செய்யாத தவறுக்கு சிறைவாசம் அனுபவிக்கும் கைதி போல,  அடிமைகளாய் நடத்தப் பட்ட பெண்கள்,  உயிருக்கும், ஆத்மாவிற்கும் பால் கிடையாது என்பதை,  பாரத சமூகம் புரிந்து கொள்ளாவிடின்,  புரிய வைப்பது அவசியம் என்று உணர ஆரம்பித்ததே பெண்விடுதலைப் புரட்சியின் ஆரம்பம். இது தேவையா, நல்லதா, இன்றைய பெண்கள் நடந்து கொள்ளும் முறை, நோக்கம் வெற்றி பெற உதவப் போகிறதா?

பெண்கள்,  தாம் ஆண்களை விடக் குறைந்து விடவில்லை என்பதை, உடை, கல்வி, செய்யும் வேலை, வகிக்கும் பதவி, இப்படிப் பல வழிகளில் வெளியிடத்  தொடங்கி சில ஆண்டுகள் ஆயிற்று. ஆனாலும்,  அவர்களை நல்ல பெண்கள் பட்டியலில் சேர்க்க பலர் தயாராயில்லை. உடை அணிவதை எடுத்துக் கொள்வோம். ஆண்கள் உடைகளை, குறைவான உடைகளை அணிவதன் மூலம்,  " பார்!  உனக்கும் எனக்கும் என்ன வித்தியாசம்? " என்று கேட்கிறார்கள். நான் அடிக்கடி யோசிப்பதுண்டு. உடைமாற்றம் முழு மாற்றமல்ல என்று பெண்களுக்கு யார் சொல்வது என. ஆனால்,  அவர்கள் கண்ணோட்டத்தில் பாருங்கள். இப்போ ஒரு அம்மன் படம் வரைகிறோம். அது சரஸ்வதியா துர்கையா என்று கேட்டால் உங்களுக்கும் தெரியாது. எனக்கும் தெரியாது.  நாம் அந்த தெய்வங்களை தரிசித்ததில்லை. அந்த அம்மன் கையில் வீணை வரைந்தால் சரஸ்வதி. சூலம் வரைந்தால் துர்கை. சரிதானே?  அது போல முதலில், வெகு விரைவில் உணரும் புலன் கண் என்பதால், முதல் செய்தியைக் கண்ணால் பார்க்கும் உடைவழி அனுப்பும் ஆயத்தம் ஜீன்சும் டீ ஷர்ட்டும். என்ன தவறு?

இந்த விஷயத்திற்கு சில ஆழம் செறிந்த சூட்சுமக் காரணங்களை ஆராய்வோம்.நான்கு நிலைகளில் ஒரு செய்தி உணரப் படுகிறது. வெளியே (Physical) , உணர்வால்  (Emotional) , அறிவால்  (Mental) , சூட்சுமமாக ( (Psychological) என்பவை அந்த நிலைகள். குருக்ஷேத்திர யுத்தத்தில் பகவான் தேரை பாண்டவ கௌரவ சேனைகளுக்கிடை கொண்டு நிறுத்துகிறார். முதலில் அர்ஜுனன் உணர்வது ஆயாசம். அதன்பிறகு உணர்வதே,  என் சுற்றத்தாரல்லவோ இவர்கள் என்ற உணர்ச்சி மேலீடு. நம் சுதந்திரப் போராட்ட வரலாறு சொல்வதும் இதேதான். முதலில் என் நாடாகட்டும். அது போலவே, பெண் விடுதலைப் புரட்சியில், வெளிப்பார்வைக்கு, முதலில் என் உடல் என் சொந்தம் என்பதைத் தெளிவுபடுத்தவே பெண்கள் முதலில் செய்தது  உடை மாற்றம். அதை மற்றவருக்குப் புரியவைப்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். தாங்களே உணர்ந்து கொள்ளவும் அநேகப் பெண்களுக்கு உடை மாற்றம் தேவைப் படுகிறது. மிகத்தெளிவாக இருப்பின், இதைத் தாண்டி அடுத்தது யோசிக்க இயலும். ஆனால்,  பெண்கள் பதட்ட நிலை தாண்டி, தெளிவு பெற,  நேரம் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.  சவுகரியங்களுக்காக மட்டும் வேறு உடை அணிபவர்களை விவாதத்திற்கு உட்படுத்தவில்லை.

திடீரென இந்தத் தலைப்பில் எழுதக் காரணம் உண்டு.நேற்று நீயா நானா என்ற நிகழ்ச்சி தொலைக்காட்சியில் பார்த்தேன். பெண்கள் இரு பிரிவினராகப் பிரிந்து பேசினார்கள். அத்தனை பெண்களுமா ஏதோ பிரச்சினை கூறுவார்கள்? அவர்களில் வெளிப்பார்வைக்கு மிக தைரியமாய்த் தென்பட்டவரே அதிகம்.  இப்போது எல்லாம் மாறி விட்டது. ஆண் சமூகம் புரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்து விட்டது என்று நினைக்கிறோம். ஆனால், இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. சுதந்திரம் பெண்களிடம் உள்ளது. அதை வேறு யார்  தருவது?  வீட்டுப் பெண்ணை அடிமை கொள்ள நினைக்காது இன்னொரு உயிர் என நினைத்தாலே போதும். மதிப்புடன்   நடத்தப் பட்டால் அதை உணரும் திறன் இல்லா மூடப் பிறவி அல்ல அவள். கணவன் வாழ்வு, அவன் குழந்தைகள் வாழ்வு, அவன் பெற்றோர் வாழ்வு என ஏகப்பட்ட பேர் வாழ்விற்கு பொறுப்பேற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அவள் நேரத்தை, வாழ்வை நாங்கள் நிர்ணயிப்போம் என்ற மெத்தனப் போக்கிற்கு பெண்கள் தரும் அடியே முறிந்த திருமணங்கள். விவாகரத்துகள். அதிகரிக்கும் முதிர்கன்னிகள்.

இந்தப் போராட்டம் இன்னும் தீவிரப் படும்.  ஒரு தொடக்கூடாத எல்லையைத் தொட்டு நிலைப்படலாம். ஆனால்,  இந்தியக் கலாச்சாரம்  நம் பெண்களை எப்போதும் பற்றி உள்ளது. வெகுசிலர் பாதை தவறலாம். பெரும்பாலோர் மனதளவிலும் தவறுவதில்லை. பெண்களின் முதல் எதிரி இன்னொரு பெண். அது ஒரு சமூக அவலம். வெற்றி பெறும் ஒவ்வொரு ஆணின் பின் ஒரு பெண் இருக்கிறாள் என்பது பொது வழக்கு. ஆனால் என் அகராதிப்  படி, ஒரு பெண் வெற்றி பெற வேண்டுமெனில் அவள் பின் ஒரு நல்ல ஆண்மகன் உள்ளான். ஒரு புரிந்து கொள்ளும் குடும்பம் உள்ளது. இன்று உள்ள சாதனைப் பெண்கள் சிலரை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். மாமியாருடன் கிளம்பும் வரை உரிமைப் போராட்டம் நடத்திவிட்டு  (எதற்கு, சிக்கிக் கொண்டுள்ளவன் அவர்கள் பிள்ளையா, இவள் கணவனா என்ற பேருண்மையைக் கண்டறியத்தான்) மைக் பிடித்தால் பாட வருமா, கல்லூரியில் டீச்சரானால் கணக்கு சரியாக சொல்லிக் கொடுக்க முடியுமா,  எந்த சாதாரண வேலையாயினும் ரிதம் தப்பாதா ?  என் கல்லூரித் தோழிகள் தமிழ்நாடு மின்சாரவாரியத்தில் பெரும் பதவிகளில் இருப்பதாக வாட்சப் செய்தி வந்தது. மிகவும் சந்தோஷமான செய்தி.  வீட்டில் உள்ளவர்கள்,  அவர்களுக்கு வடை சுட தெரியுமா என்பதையே யோசித்துக் கொண்டிருந்தால் விமோச்சனம் இல்லை. அதற்காக வடையை வட்டமாக செய்யத் தெரியாதவர்கள் வெளியில் போய் வேலை செய்யத்தான் வேணும் என்பதும் இல்லை.

கேவலத்தின்  உச்சமாக இன்னொரு செய்தி வந்தது. ஒரு பையன்,  ஒரு சக மாணவியிடம் காதல் சொல்கிறான். அவள் தனக்குள்ள கடமைகள், சாதிக்கும் ஆசை  பற்றிக் கூறி மறுக்கிறாள். காலம் ஓடுகிறது. அவளை ஐந்து வருஷங்களுக்குப் பின் பார்க்கிறான். அப்போது, அவள் நிர்வாணமாக நிற்கும் தன் குழந்தைக்கு உடை அணிவித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். கண்ணியமாக  எழுதி உள்ளேன். ஊகிக்க முடிந்தவர் ஊகித்துக் கொள்ளுங்கள். சாதனை  என்று அதை அம்புக்குறியிட்டு அந்தப் பையன் நகைப்பதாக அந்தக் குறும்படம் முடிகிறது. வெட்கப் பட வேண்டியது அவனா அவளா?  பெண் வெளிவர இதைவிட சிறப்பான நேரம் இல்லை . வீட்டுக்குள் பெண்ணைப் பூட்டி வைத்த விந்தை மனிதர் தலை கவிழும் நேரம். என்ன,  எல்லாப் புரட்சியும் போல வரவரத்  தீவிரமாகிறது.  அபாய எல்லையை எட்டும். எட்டட்டும். முடிவுக்கும் வரும். வாழ்க்கைச் சக்கரம் சுற்றும். நாம் எல்லாவற்றையும் பார்க்க முடியாது. நம் சந்ததி பார்க்கட்டும். ஆணும் பெண்ணும் சமமான சமுதாயம் உருவாகட்டும்.