இது நிஜமான டயரி. என் மனக்கண் முன்னே ஒரு உலகம் விரிகிறது. யாருடனும் பகிரப் பிடிக்காத உலகம்.பின் எதற்கு எழுத வேண்டும்?சும்மா பேச்சுக்காக நம் கையில் என்ன இருக்கு என்போர் உணர இயலா உண்மைகள்.தலையால் யோசியாமல்,இதயத்தால் யோசித்தால் மட்டும் ஓரளவு புரியும் உண்மைகள்.நேற்று முழுதும் ராகவன் பேசவில்லை.அதை சாதாரண நிகழ்வாக எடுத்துக் கொள்ளச் சொல்லி அறிவுறுத்தப் படுகிறேன்.முடியாது.வீட்டில் சின்ன பிரச்சினைக்கெல்லாம் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொள்கிறோம்.ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக் கொள்கிறோம்.வெளியில் சுற்றி விட்டு வருகிறோம். ஒருவருடனான மனக்கசப்புகளை மற்றவரிடம் பகிர்ந்து கொள்கிறோம்.இது எதையும் செய்ய இயலாத ராகவனுக்காக நான் யோசிக்கத்தான் செய்வேன்.அதைத்தான் முதல் வேலையாகக் கொள்வேன்.அவன் என்னைப் பார்க்காது ஊடுருவும் ஒரு பார்வை பார்ப்பது எதற்கு எனத் தெரிந்து கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன்.எனக்கும் ராகவனுக்கும் உள்ள மௌனப் பரிபாஷை அது.அம்மாவுக்கு மட்டுமாவது நான் நினைப்பது புரிகிறது என்று அவனுக்குப் புரிய வேண்டும்.ஆட்டிசம் ஒரு உலகம்.சிறை போன்றதொரு உலகம்.வெளி வரக் கடினமான சிறை.நானும் என்னை விருப்பத்துடன் சிறைப் படுத்திக் கொண்டுள்ளேன்.அதுவே சுகமாகவும் இருக்கிறது.அந்த சிறை கம்பிகள் என்னை பந்தப் படுத்தலாமே தவிர வெளியே உள்ள உலகம் அதை செய்ய முடியாது. வெளியே உள்ளவர் எங்களை உள்ளே இருப்பதாய்ப் பார்க்கிறார்கள்.ஆனால் அந்த சிறு உலகில் உள்ள எங்களுக்கோ வெளியில் உள்ளவர்கள்தான் அடைபட்டுள்ளது போல் தெரிகிறது.என்ன,கம்பியின் எதிரெதிர் பக்கத்தில் இருந்து பார்க்கிறோம். எல்லோரும் சரியே.
நீங்கள் என்னை பார்த்துப் பாவம் என்றால்,என்னாலும் உங்களுக்காகப் பாவப்பட மட்டுமே இயலும். மாடை ஒரு தூணில் கட்டி விட்டு எங்க வேணா போ என்றால் அது கயிறு போகும் தூரமே போக இயலும்.மனிதன் போட்ட கட்டு . அப்போது கட்டுவது கடவுள் ஆனால்? ஏன் கட்டினான்,அது மாட்டிற்கு எவ்வளவு நல்லது என கட்டியவன் அறிவான்.கட்டப்பட்ட மாடும் அதை உணர்ந்து விட்டால் மற்றவருக்கு இதில் என்ன பங்கு? அவரவருக்கு சுயதர்மங்கள் உண்டு. பசித்தவனுக்கு சோறு தருவதுதான் என் தர்மம். விருந்து சாப்பிட்டு ஏப்பம் விடுபவர்களுக்கு ஐஸ்க்ரீம் தருவது என்னாலும் முடியும்.ஆனால் பசித்த ஒருவன் எதிரே இல்லாத போது.அதே போல் யாரோ ஜெயிலுக்குப் போனால் எல்லாரும் தீர்ப்பு வழங்கலாமா என்ன!!!புண்ணியம்,பாவம் என்பதெல்லாம் நம் அறிவிற்கு விளங்கும் அளவு சின்ன விஷயங்களா? மற்றவர் வழங்கும் judgements ஐப் புறக்கணிக்கிறேன். ஆனால் என்னிடம் வந்து அவனுக்கு என்ன தெரியும் அலட்டாதே என்று யாரும் சொல்ல வேண்டாம். என் கடமைகளை சுட்டிக்காட்ட வேண்டாம்.சுட்டிக்காட்டி காயப்படுத்த வேண்டாம்.ஆனால் மற்றவர் என்ன படுத்துவது?என் அறிவு அல்லவோ வருத்தங்கள் களைய வேண்டும்.
ஒரு அலுவலக டார்கெட் ,ஒரு அசைன்மென்ட் ,இன்று என்ன காய் என்ற திட்டமிடல் ,பச்சை சட்டையும் சிவப்புப் புடவையும் மேட்சிங்கா என்ற எண்ணம் ,வீடு வாங்கப் பணம் சேர்த்தல் ,உடம்பின் உபாதைகளுக்குத் தரும் கவனம், கோபித்துக் கொள்ளும் சக மனிதர்களின் எரிச்சல் இப்படிப் பல செயல்களுக்குத் தரும் கவனம் கூட சிறப்புக் குழந்தைகளுக்குத் தேவை இல்லை என்றால், இவை அனைவற்றையும் நான் மறுப்பது தப்பாகத் தோன்றவில்லை. இவர்களுக்குப் பேச்சில்லை.புரிதல் இல்லை.Entertainment இல்லை .ஏன் insurance கூட இல்லை.தெரியுமா?அவர்களுக்கென்று உள்ளது அக்குழந்தைகளின் குடும்பம் மட்டுமே.மற்றவர்களுக்கெல்லாம் கேட்க நேரம் கூட இல்லை.நான் ஏன் என்று கேட்கிறேனா? STOP PASSING JUDGEMENTS.YOU HAVE OTHER WORKS.WE HAVE ONLY THIS WORK.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
நீங்கள் என்னை பார்த்துப் பாவம் என்றால்,என்னாலும் உங்களுக்காகப் பாவப்பட மட்டுமே இயலும். மாடை ஒரு தூணில் கட்டி விட்டு எங்க வேணா போ என்றால் அது கயிறு போகும் தூரமே போக இயலும்.மனிதன் போட்ட கட்டு . அப்போது கட்டுவது கடவுள் ஆனால்? ஏன் கட்டினான்,அது மாட்டிற்கு எவ்வளவு நல்லது என கட்டியவன் அறிவான்.கட்டப்பட்ட மாடும் அதை உணர்ந்து விட்டால் மற்றவருக்கு இதில் என்ன பங்கு? அவரவருக்கு சுயதர்மங்கள் உண்டு. பசித்தவனுக்கு சோறு தருவதுதான் என் தர்மம். விருந்து சாப்பிட்டு ஏப்பம் விடுபவர்களுக்கு ஐஸ்க்ரீம் தருவது என்னாலும் முடியும்.ஆனால் பசித்த ஒருவன் எதிரே இல்லாத போது.அதே போல் யாரோ ஜெயிலுக்குப் போனால் எல்லாரும் தீர்ப்பு வழங்கலாமா என்ன!!!புண்ணியம்,பாவம் என்பதெல்லாம் நம் அறிவிற்கு விளங்கும் அளவு சின்ன விஷயங்களா? மற்றவர் வழங்கும் judgements ஐப் புறக்கணிக்கிறேன். ஆனால் என்னிடம் வந்து அவனுக்கு என்ன தெரியும் அலட்டாதே என்று யாரும் சொல்ல வேண்டாம். என் கடமைகளை சுட்டிக்காட்ட வேண்டாம்.சுட்டிக்காட்டி காயப்படுத்த வேண்டாம்.ஆனால் மற்றவர் என்ன படுத்துவது?என் அறிவு அல்லவோ வருத்தங்கள் களைய வேண்டும்.
ஒரு அலுவலக டார்கெட் ,ஒரு அசைன்மென்ட் ,இன்று என்ன காய் என்ற திட்டமிடல் ,பச்சை சட்டையும் சிவப்புப் புடவையும் மேட்சிங்கா என்ற எண்ணம் ,வீடு வாங்கப் பணம் சேர்த்தல் ,உடம்பின் உபாதைகளுக்குத் தரும் கவனம், கோபித்துக் கொள்ளும் சக மனிதர்களின் எரிச்சல் இப்படிப் பல செயல்களுக்குத் தரும் கவனம் கூட சிறப்புக் குழந்தைகளுக்குத் தேவை இல்லை என்றால், இவை அனைவற்றையும் நான் மறுப்பது தப்பாகத் தோன்றவில்லை. இவர்களுக்குப் பேச்சில்லை.புரிதல் இல்லை.Entertainment இல்லை .ஏன் insurance கூட இல்லை.தெரியுமா?அவர்களுக்கென்று உள்ளது அக்குழந்தைகளின் குடும்பம் மட்டுமே.மற்றவர்களுக்கெல்லாம் கேட்க நேரம் கூட இல்லை.நான் ஏன் என்று கேட்கிறேனா? STOP PASSING JUDGEMENTS.YOU HAVE OTHER WORKS.WE HAVE ONLY THIS WORK.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
MOTHER PROTECTS
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக