எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் சொல்ல மறந்த கதைகள் உண்டு .சிலர் இது போன்ற பைசா பிரயோஜனம் இல்லாத ஆராய்ச்சிகள் செய்யாது நிம்மதியாக இருப்பது உண்டு.சிலரால் அது முடியாது.முடியாதென்றால் முடியவே முடியாது என்று பொருள்.அவர்கள் மனம் சிறு வயது முதல் ஆசையாகச் சேகரித்த பல சிறு கதைகளால் நிரம்பி வழிந்து கொண்டே இருக்கிறது.அதைக் கேட்க ஆள் வேண்டும் அல்லவா?இந்த அவசர யுகத்தில் யாருக்கு அதற்கு நேரம் உள்ளது,சொல்லுங்கள்!அவர்கள் மன எழுச்சியின் வெளிப்பாடுகளே டயரிகள்,blogs ,ஓயாத பேச்சுகள்.
கதை கேட்க எல்லோருக்கும் பிடிக்கும்.ஆனால் அது அவர்கள் மனதுக்கு நெருங்கினதாய் இருக்க வேண்டும்.தன்னை கதையின் ஏதோ ஒரு நிகழ்வுடன் identify பண்ணிக் கொள்வது முடியும் எனில் அந்தக் கதை பிடிக்கிறது.நேற்று 30 வருஷங்களாய்த் தேடின ஒரு நட்பை முகநூலில் பிடித்தேன்.பி.எஸ்.ஜி.கல்லூரியின் ஒவ்வொரு மரமும், கணினி அறிமுகமாகிக் கொண்டிருந்த நாட்களில் பிரம்மாண்ட கணினி முன் அவள் உட்கார்ந்து வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது ,சம்பந்தமே இல்லாத கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் டிபார்ட்மெண்டில் போய் சிவனே என்று காத்திருந்ததும் இப்போது போல் அன்றி ஆண்களே அதிகம் இருந்த கல்லூரியில் ஒரு வித மிரட்சியுடன் ஆனால் சீனியருடன் போகிறேன் என்று ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வுடன் கல்லூரி கேண்டீனில் குடித்த காபியும் கோயம்புத்தூரின் விசாலமான சாலைகளும் அன்னபூர்ணா கௌரிசங்கரும் அமைதியான ஞாயிறு காலைப் பொழுதுகளில் ஒரு தூக்கப் போர்வை போர்த்திக் கொண்டு விடியும் பெண்கள் விடுதியும் அவ்வப்போது ஞாபகங்களில் தலை நீட்டிப் போவதுண்டு.
சிறிய வயதில் ,ஏன் வயதானாலும் கூட பலருக்கு மாறாதது மாற்றம் என்ற புரிதல் வருவதில்லை.இளமைக் காலங்களில் நம் வாழ்வு ஓடிய ஊர்களுக்கு இப்போது போனால் எவ்வளவு அந்நியமாய் உணர்கிறேன் தெரியுமா?எல்லாம் மாறிப் போயுள்ளது.நாம் வாழ்ந்த தாத்தா கட்டிய வீடும் படித்த பள்ளியும் விளையாடின வீதிகளும் காலால் நடந்தே தேய்த்த சாலைகளும் "ஓ ,அது நானல்ல அதையா இங்கு தேடுகிறாய் "என்று எகத்தாளமாய்க் கேள்வி கேட்கின்றன.அது சில சமயங்களில் ஒரு சிறு வலி உண்டாக்கும்.இடங்கள் நம்மை அன்னியமாக உணர வைத்தால் உண்டாகும் வருத்தத்தை விட இனிமையானவர்களாய் இளமையில் நாம் கொண்டாடியவர்கள் நம்மை யாரோ போல் பார்த்தால் உண்டாகும் வருத்தம் அதிகம்.
நேற்று நீண்ட காலமாய்த் தொடர்பில் இல்லாத ஒரு நட்பைத் தொலைபேசியில் அழைக்க நேர்ந்தது."நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள்" என்று ஆரம்பித்த உடன் ,"என்ன!நீங்களா?என்னை எப்படிக் கூப்பிடுவோம் என்று கூட உனக்கு மறந்து விட்டதா? "என்று மறுமுனை வள்ளென்று விழுந்தது.எப்படி சில பேர் பணம்,பதவி எது வரினும் தம்மை மாற்றிக் கொள்வதில்லை என்ற எண்ணம் சுகமாய் இருந்தது..முகநூலில் முப்பது வருஷம் சென்ற பின் கிடைத்து "Friend request "(!!!!) போட்டு மறுபடி friend ஆன என் தோழி கேட்டாள் ,"What have I done to you,?You still have so many fond memories?" என்னிடம் பதில் இல்லை.நிகழ்கால ஓட்டத்தை தடை செய்யாத,ஆனால் நிதானிக்க உதவும் ஒன்று நல்ல நட்பல்லவா ?வாழ்வின் இரு நிமிடங்கள் ஒன்று போல் இருப்பதில்லை.Somewhat apologetically I told her "I am not as nagging as before.So don't think I will bother you too much". You know what reply I got! "How many of us will have the privilege of listening to your nagging.I am one among the few lucky ones !"
நினைவிற்குப் பிடித்த கதைகள் இன்னும் பல உண்டு.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
கதை கேட்க எல்லோருக்கும் பிடிக்கும்.ஆனால் அது அவர்கள் மனதுக்கு நெருங்கினதாய் இருக்க வேண்டும்.தன்னை கதையின் ஏதோ ஒரு நிகழ்வுடன் identify பண்ணிக் கொள்வது முடியும் எனில் அந்தக் கதை பிடிக்கிறது.நேற்று 30 வருஷங்களாய்த் தேடின ஒரு நட்பை முகநூலில் பிடித்தேன்.பி.எஸ்.ஜி.கல்லூரியின் ஒவ்வொரு மரமும், கணினி அறிமுகமாகிக் கொண்டிருந்த நாட்களில் பிரம்மாண்ட கணினி முன் அவள் உட்கார்ந்து வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது ,சம்பந்தமே இல்லாத கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் டிபார்ட்மெண்டில் போய் சிவனே என்று காத்திருந்ததும் இப்போது போல் அன்றி ஆண்களே அதிகம் இருந்த கல்லூரியில் ஒரு வித மிரட்சியுடன் ஆனால் சீனியருடன் போகிறேன் என்று ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வுடன் கல்லூரி கேண்டீனில் குடித்த காபியும் கோயம்புத்தூரின் விசாலமான சாலைகளும் அன்னபூர்ணா கௌரிசங்கரும் அமைதியான ஞாயிறு காலைப் பொழுதுகளில் ஒரு தூக்கப் போர்வை போர்த்திக் கொண்டு விடியும் பெண்கள் விடுதியும் அவ்வப்போது ஞாபகங்களில் தலை நீட்டிப் போவதுண்டு.
சிறிய வயதில் ,ஏன் வயதானாலும் கூட பலருக்கு மாறாதது மாற்றம் என்ற புரிதல் வருவதில்லை.இளமைக் காலங்களில் நம் வாழ்வு ஓடிய ஊர்களுக்கு இப்போது போனால் எவ்வளவு அந்நியமாய் உணர்கிறேன் தெரியுமா?எல்லாம் மாறிப் போயுள்ளது.நாம் வாழ்ந்த தாத்தா கட்டிய வீடும் படித்த பள்ளியும் விளையாடின வீதிகளும் காலால் நடந்தே தேய்த்த சாலைகளும் "ஓ ,அது நானல்ல அதையா இங்கு தேடுகிறாய் "என்று எகத்தாளமாய்க் கேள்வி கேட்கின்றன.அது சில சமயங்களில் ஒரு சிறு வலி உண்டாக்கும்.இடங்கள் நம்மை அன்னியமாக உணர வைத்தால் உண்டாகும் வருத்தத்தை விட இனிமையானவர்களாய் இளமையில் நாம் கொண்டாடியவர்கள் நம்மை யாரோ போல் பார்த்தால் உண்டாகும் வருத்தம் அதிகம்.
நேற்று நீண்ட காலமாய்த் தொடர்பில் இல்லாத ஒரு நட்பைத் தொலைபேசியில் அழைக்க நேர்ந்தது."நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள்" என்று ஆரம்பித்த உடன் ,"என்ன!நீங்களா?என்னை எப்படிக் கூப்பிடுவோம் என்று கூட உனக்கு மறந்து விட்டதா? "என்று மறுமுனை வள்ளென்று விழுந்தது.எப்படி சில பேர் பணம்,பதவி எது வரினும் தம்மை மாற்றிக் கொள்வதில்லை என்ற எண்ணம் சுகமாய் இருந்தது..முகநூலில் முப்பது வருஷம் சென்ற பின் கிடைத்து "Friend request "(!!!!) போட்டு மறுபடி friend ஆன என் தோழி கேட்டாள் ,"What have I done to you,?You still have so many fond memories?" என்னிடம் பதில் இல்லை.நிகழ்கால ஓட்டத்தை தடை செய்யாத,ஆனால் நிதானிக்க உதவும் ஒன்று நல்ல நட்பல்லவா ?வாழ்வின் இரு நிமிடங்கள் ஒன்று போல் இருப்பதில்லை.Somewhat apologetically I told her "I am not as nagging as before.So don't think I will bother you too much". You know what reply I got! "How many of us will have the privilege of listening to your nagging.I am one among the few lucky ones !"
நினைவிற்குப் பிடித்த கதைகள் இன்னும் பல உண்டு.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
MOTHER PROTECTS
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக