தாயின் கருப்பையில் ஒன்பது மாதங்கள் தங்கி,விடுதலை பெற்று வெளிவரும் ஜீவன் தன் இருப்பை அழுகையால் வெளிப்படுத்துகிறது. அவரவர் குழந்தையின் அந்த முதல் அழுகுரலே இது வரை கேட்டவற்றில் மிக இனிமையான சத்தம். வளரத் தொடங்கும் குழந்தை நம்மிடம் இருந்தே மொழியைக் கற்கிறது.நம் வாய் மூலமே நம் இயல்பு வெளிப் படுகிறது என்பதால் மொழியை சரியாகக் கற்பிப்பது பெரிய பொறுப்பு..சிலர் வாயைத்திறந்தாலே பயம் ஏற்படும்.சிலர் இன்னும் ஏதாவது பேச மாட்டார்களா என்றிருக்கும்.எல்லா மொழிகள் போல் மௌனம் கூட ஒரு மொழிதான். "மௌனமே பார்வையால் ஒரு பாட்டுப் பாட வேண்டும்" என்ற பாட்டு எவ்வளவு அழகாக எழுதப் பட்டுள்ளது என்று தோன்றும்.என்னைத் தெரிந்தவர்களுக்கு என் மௌனக் குழந்தை ராகவனையும் தெரியும்.நானும் அவனும் மட்டும் வீட்டில் இருக்கும் மௌனமான பல காலைப் பொழுதுகளில் மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களுக்கு வடிவம் தர அவன் தவிப்பதைப் பார்ப்பது போல் கஷ்டமான விஷயம் எனக்கு எதுவும் இல்லை.
நேற்று எனக்கு ஒரு ஸ்பெஷல் நாள்.தோட்டத்தில் இருந்த தேனடையில் இருந்த ஒரு குழவி காலில் கொட்டி விட்டது.உச்சந்தலையில் இருந்து உள்ளங்கால் வரை உயிர் கொல்லும் வலி. அனிச்சையாக கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் கொட்டுகிறது.அப்போது ஓடி வந்து தன் இரண்டு கைகளால் என் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டு சற்று யோசித்த ராகவன் "அளாதடா "என்றான். இது வரை நான் கேட்ட ஆறுதல் வார்த்தைகளில் அதற்கு இணையாக ஒரு வார்த்தையை யாரும் கூறியதில்லை.நான் என்ன மஹாத்மாவா ,சத்தியசோதனை போல சுயசரிதை எழுத?ஏதோ நம் blog ,படிப்பவர்களும் நமக்குத் தெரிந்தவர்கள்தானே பெரும்பாலும் என்று எழுதுகிறேன்.
மொழி சரியான நேரத்தில் சரியானபடி உபயோகிக்கப் படும் போது எவ்வளவு அழகானது என்று நினைத்துக் கொள்கிறேன்.மறுபக்கம் என்ற ஒன்றுதான் எல்லாவற்றிற்கும் இருக்கிறதே? கடுமையான, பயனற்ற, புண்படுத்த,
தற்பெருமையை பறைசாற்றிக்கொள்ள ,உபயோகமாகும் மொழியும் உண்டு.அது போன்ற மொழி பயன்படுத்துபவர்களிடம் இருந்து விலகி இருக்க விரும்புகிறேன். ஆனால் society ,அதற்கென்று சில norms என்ற வேண்டாத விஷயங்கள் எத்தனையோ இருக்கின்றன.அதையெல்லாம் தூக்கிப் போட்டால் என்ன ஆகிவிடும்?எதற்கெடுத்தாலும் இடக்கான பதில்கள்,அமிலம் போன்ற வார்த்தைகள் அதையெல்லாம் காது கொடுத்துக் கேட்க வேண்டிய கட்டாயம் என்ன?ஒரு இருபது வருஷம் கழித்து நான் என்ன மாதிரியான விஷயங்கள் பேசுவதில் சின்ன வயதில் நேரம் செலவழித்திருக்கிறேன் என்று எண்ணிப் பார்த்தால் மனசுக்கு சந்தோஷம் ஏற்பட வேண்டும்,அதிர்ச்சி ஏற்பட்டால் அந்த வருடங்கள் எல்லாம் வீணில் கழிந்தவையே.
வார்த்தையைப் பிடுங்கி நம்மைப் பேச வைப்பவர்களைக் கடவுள்தான் அடையாளம் காட்ட வேண்டும்.வயதிற்கு ஒவ்வாது சிண்டு முடிதல் மனதில் தோன்றும் சின்னத்தனம் இவை இயல்பாக சிஸ்டத்திலேயே இருந்தால் ஆபத்து."Strike, strike at the root of penury in my heart "என்கிறார் தாகூர்.ஒருவர் வாயைக் கொண்டுதான் அவர் பெரிய மனிதரா என்று கூற இயலும்.இல்லை என்றால்," எத்தனை பெரிய மனிதருக்கு எத்தனை சிறிய மனமிருக்கு" என்பதுதான் உண்மை.ராகவனின்" அளாதடா "ஏன் என்னை நெகிழ்த்தியது?பேசவே பேசாத ஒரு ஜீவனின் அபூர்வ வார்த்தை அது என்பதால்.தொணதொண என்ற பேச்சு ஓசையாக உள்ளது.பைசா பெறாத குடும்பப் பிரச்சினைகள்,அடுத்த நிமிடமே மாறக்கூடும் என்ற நிகழ்வுகள் குறித்துத்திட்டமிடுதல் அதில் எல்லாம் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புகள் இவையெல்லாம் நேர விரயம் அன்றி வேறென்ன?Let us cross the bridge when it comes .
நேற்று கல்யாணமாலையில் கேட்டது.ஒரு நாட்டின் அதிபர் தன் மனைவியுடன் ஒரு நாள் காரில் சென்று கொண்டிருந்தாராம்.அப்போது பெட்ரோல் பங்க் ஒன்றில் நிற்க வேண்டி இருந்ததாம்.அதில் வேலை பார்த்த நபர் நம் அதிபரின் மனைவியின் தோழன்.அதிபர் மனைவியிடம் கேட்டாராம், "என்னைக் கல்யாணம் பண்ணாமல் அவனைப் பண்ணி இருந்தால் என்ன செய்து கொண்டிருந்திருப்பாய் இப்போது ?" என்று.அதற்கு சற்றும் தாமதிக்காமல் அவர் மனைவி கூறினாராம் ."அதில் என்ன சந்தேகம்?இதே போல் இந்த நாட்டு அதிபரின் மனைவியாய்க் காரில் அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு போய்க் கொண்டிருந்திருப்பேன்,நீ பெட்ரோல் பங்கில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்திருப்பாய் "என.வாழ்க்கையை எப்படி பாசிடிவ்வாக எதிர்கொள்வது என்பதற்கு ஒரு பேச்சாளர் கூறியது இது.வெட்டிப் பேச்சுகளுக்கு இந்த மாதிரி பதில்கள்தானே சரி?
பேசாமல் communicate செய்வது இன்னும் சவுக்கியமாய் இருக்கிறது."முன்னம் இருக்கும் இந்தச் சின்ன முகத்தில் பல மொழிகள் பாடம் பெற வர வேண்டும்" என்று கண்ணதாசன் காதல் பாட்டாய் எழுதியதை நான் ராகவனிடம் பாடும் போதுதான் அர்த்தம் முழுமை பெற்றது போல் உள்ளது.வெகு சிலர் தவிர யார் குறைவாகப் பேசினால் அல்லது பேசாமல் செய்யும் communication ஐப் புரிந்து கொள்கிறார்கள்? முழு மௌனத்தைக் குறிப்பிடுகிறேன்.E mail ம் s m s ம் கூடப் பேச்சுதான்.நாம் எப்படிப் பட்டவர்கள் என்ற சுயமதிப்பீடு சரியாய் இருந்தால் எனக்கு அது போதும்.நம்மைப் பற்றி சரியான புரிதல் உள்ளவர்களுக்குபேசி எதையும் புரிய வைக்கத் தேவை இல்லை.அந்தப் புரிதல் இல்லாதவர்களுக்கு கொஞ்சமாவது புரிய வைக்கக் கூட செலவழிக்கும் நேரத்தால் பலனில்லை.
தமிழ் மீடியம் பள்ளிகளில் படித்து(இப்போதைய கான்வென்ட்டுகளுக்கு எந்த வகையிலும் குறைவில்லாத கோவில்கள்தான் அந்த அரசுப் பள்ளிகள்)ஆங்கிலத்தை ஒரு பாடமாகவே மட்டும் படித்திருந்தாலும் how can we not fall in love with great works such as Gitanjali by Tagore ? கீதாஞ்சலியை அவர் எழுதிய spirit சற்றும் மாறாமல் எனக்குக் கற்பித்த என் முதல் ஆசான்களான என் பெற்றோரை நினைத்துக் கொண்டே இன்று மறுபடி படிக்கிறேன்.P U C படித்த தலைமுறைக்கு 11th grade ல்" This is my prayer to Thee my Lord" poem text ல் இருந்திருக்கும்."Give me the strength to raise my mind high above daily trifles" என்ற தாகூரின் prayer மனதில் ஆணி அடித்தது போல் உட்கார்ந்து கொண்டுள்ளது.
இன்னும் எழுதப் போனால் தாகூரை மொழி பெயர்க்க இவள் எதற்கு நாம் ஒரிஜினலையே படித்துக் கொள்ள மாட்டோமா என்று நினைக்க மாட்டீர்களா?
சத்தம், மொழி பற்றிப் பேசத் தொடங்கியது கீதாஞ்சலி வரை வந்து விட்டது .
சுற்றுப்புறம் ஓசையால் காதை செவிடாக்கிக் கொண்டுதான் உள்ளது.அதற்கு எதுவும் செய்ய முடியாது இருக்கிறோம்.ஏழு மணி வரை (அதற்குள் எழுந்து விட்டால்) காலைப் பொழுதின் அமைதியை ரசிக்கும் நான் அதற்கு மேல் பக்கத்து வீட்டுப் பையன் அலற விடும் ஜாஸ் ம்யூசிக்கையோ அல்லது எல்லோருக்கும் கொஞ்சம் பக்தி வரட்டும் என்ற நல்ல எண்ணத்தில் அவன் அம்மா அதிக பட்ச வால்யூமில் வைக்கும் கந்தசஷ்டிக் கவசத்தையோ கேட்டே ஆக வேண்டும்.வசிப்பது flat அல்லவா?ஏ தாவது சொன்னால் கூடி வாழும் சமூக வாழ்க்கைக்குத் தகுதி அற்றவளாய் brand பண்ணப் படுவேன்.
சில சமயம் வீட்டுக்குள்ளேயே இந்த தொந்தரவு நம் எல்லாருக்கும் இருக்கும்.எல்லா வயதினரும் சேர்ந்ததுதானே குடும்பம்?சின்னவர்களுக்கு தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை அலற விடுவது த்ரில்.பெரியவர்களுக்குக் கேட்கும் திறன் குறைவதால் அதிக வால்யூம் தேவைப் படுகிறது. அதிக சத்தம் நல்லதில்லை ;அதன் பெயர் noise pollution என்று குழந்தையில் இருந்தே கற்பிக்கலாம். பெரியவர்கள் hearingaid வைத்துக் கொள்ளலாம்.அல்லது வசதியாய்,நல்ல நிலைமையில் உள்ள புலன்களால் செய்யும் காரியத்தில் மனதைச் செலுத்தி மற்றதை விட்டு விடலாம்.மறுபடி வயதானவர்களுக்கு எதிரான எதையானும் எழுதுகிறேன்.எனக்கும் ஒரு நாள் இந்த இயலாமை வரும் என அறிவேன்.அதற்கான preparation ஆகத்தான் மனதிற்குள் ஏற்படும் சத்தங்களை மட்டுப் படுத்துவது நல்லது,அப்படிச் செய்தால் பேசும் மொழி ,தானே நல்லதாகும்.அப்பாடா சுற்றி வளைத்து தலைப்புக்கு வந்தாயிற்று!
மறுபடி அடுத்த மாதம் சந்திப்போம்.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
நேற்று எனக்கு ஒரு ஸ்பெஷல் நாள்.தோட்டத்தில் இருந்த தேனடையில் இருந்த ஒரு குழவி காலில் கொட்டி விட்டது.உச்சந்தலையில் இருந்து உள்ளங்கால் வரை உயிர் கொல்லும் வலி. அனிச்சையாக கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் கொட்டுகிறது.அப்போது ஓடி வந்து தன் இரண்டு கைகளால் என் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டு சற்று யோசித்த ராகவன் "அளாதடா "என்றான். இது வரை நான் கேட்ட ஆறுதல் வார்த்தைகளில் அதற்கு இணையாக ஒரு வார்த்தையை யாரும் கூறியதில்லை.நான் என்ன மஹாத்மாவா ,சத்தியசோதனை போல சுயசரிதை எழுத?ஏதோ நம் blog ,படிப்பவர்களும் நமக்குத் தெரிந்தவர்கள்தானே பெரும்பாலும் என்று எழுதுகிறேன்.
மொழி சரியான நேரத்தில் சரியானபடி உபயோகிக்கப் படும் போது எவ்வளவு அழகானது என்று நினைத்துக் கொள்கிறேன்.மறுபக்கம் என்ற ஒன்றுதான் எல்லாவற்றிற்கும் இருக்கிறதே? கடுமையான, பயனற்ற, புண்படுத்த,
தற்பெருமையை பறைசாற்றிக்கொள்ள ,உபயோகமாகும் மொழியும் உண்டு.அது போன்ற மொழி பயன்படுத்துபவர்களிடம் இருந்து விலகி இருக்க விரும்புகிறேன். ஆனால் society ,அதற்கென்று சில norms என்ற வேண்டாத விஷயங்கள் எத்தனையோ இருக்கின்றன.அதையெல்லாம் தூக்கிப் போட்டால் என்ன ஆகிவிடும்?எதற்கெடுத்தாலும் இடக்கான பதில்கள்,அமிலம் போன்ற வார்த்தைகள் அதையெல்லாம் காது கொடுத்துக் கேட்க வேண்டிய கட்டாயம் என்ன?ஒரு இருபது வருஷம் கழித்து நான் என்ன மாதிரியான விஷயங்கள் பேசுவதில் சின்ன வயதில் நேரம் செலவழித்திருக்கிறேன் என்று எண்ணிப் பார்த்தால் மனசுக்கு சந்தோஷம் ஏற்பட வேண்டும்,அதிர்ச்சி ஏற்பட்டால் அந்த வருடங்கள் எல்லாம் வீணில் கழிந்தவையே.
வார்த்தையைப் பிடுங்கி நம்மைப் பேச வைப்பவர்களைக் கடவுள்தான் அடையாளம் காட்ட வேண்டும்.வயதிற்கு ஒவ்வாது சிண்டு முடிதல் மனதில் தோன்றும் சின்னத்தனம் இவை இயல்பாக சிஸ்டத்திலேயே இருந்தால் ஆபத்து."Strike, strike at the root of penury in my heart "என்கிறார் தாகூர்.ஒருவர் வாயைக் கொண்டுதான் அவர் பெரிய மனிதரா என்று கூற இயலும்.இல்லை என்றால்," எத்தனை பெரிய மனிதருக்கு எத்தனை சிறிய மனமிருக்கு" என்பதுதான் உண்மை.ராகவனின்" அளாதடா "ஏன் என்னை நெகிழ்த்தியது?பேசவே பேசாத ஒரு ஜீவனின் அபூர்வ வார்த்தை அது என்பதால்.தொணதொண என்ற பேச்சு ஓசையாக உள்ளது.பைசா பெறாத குடும்பப் பிரச்சினைகள்,அடுத்த நிமிடமே மாறக்கூடும் என்ற நிகழ்வுகள் குறித்துத்திட்டமிடுதல் அதில் எல்லாம் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புகள் இவையெல்லாம் நேர விரயம் அன்றி வேறென்ன?Let us cross the bridge when it comes .
நேற்று கல்யாணமாலையில் கேட்டது.ஒரு நாட்டின் அதிபர் தன் மனைவியுடன் ஒரு நாள் காரில் சென்று கொண்டிருந்தாராம்.அப்போது பெட்ரோல் பங்க் ஒன்றில் நிற்க வேண்டி இருந்ததாம்.அதில் வேலை பார்த்த நபர் நம் அதிபரின் மனைவியின் தோழன்.அதிபர் மனைவியிடம் கேட்டாராம், "என்னைக் கல்யாணம் பண்ணாமல் அவனைப் பண்ணி இருந்தால் என்ன செய்து கொண்டிருந்திருப்பாய் இப்போது ?" என்று.அதற்கு சற்றும் தாமதிக்காமல் அவர் மனைவி கூறினாராம் ."அதில் என்ன சந்தேகம்?இதே போல் இந்த நாட்டு அதிபரின் மனைவியாய்க் காரில் அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு போய்க் கொண்டிருந்திருப்பேன்,நீ பெட்ரோல் பங்கில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்திருப்பாய் "என.வாழ்க்கையை எப்படி பாசிடிவ்வாக எதிர்கொள்வது என்பதற்கு ஒரு பேச்சாளர் கூறியது இது.வெட்டிப் பேச்சுகளுக்கு இந்த மாதிரி பதில்கள்தானே சரி?
பேசாமல் communicate செய்வது இன்னும் சவுக்கியமாய் இருக்கிறது."முன்னம் இருக்கும் இந்தச் சின்ன முகத்தில் பல மொழிகள் பாடம் பெற வர வேண்டும்" என்று கண்ணதாசன் காதல் பாட்டாய் எழுதியதை நான் ராகவனிடம் பாடும் போதுதான் அர்த்தம் முழுமை பெற்றது போல் உள்ளது.வெகு சிலர் தவிர யார் குறைவாகப் பேசினால் அல்லது பேசாமல் செய்யும் communication ஐப் புரிந்து கொள்கிறார்கள்? முழு மௌனத்தைக் குறிப்பிடுகிறேன்.E mail ம் s m s ம் கூடப் பேச்சுதான்.நாம் எப்படிப் பட்டவர்கள் என்ற சுயமதிப்பீடு சரியாய் இருந்தால் எனக்கு அது போதும்.நம்மைப் பற்றி சரியான புரிதல் உள்ளவர்களுக்குபேசி எதையும் புரிய வைக்கத் தேவை இல்லை.அந்தப் புரிதல் இல்லாதவர்களுக்கு கொஞ்சமாவது புரிய வைக்கக் கூட செலவழிக்கும் நேரத்தால் பலனில்லை.
தமிழ் மீடியம் பள்ளிகளில் படித்து(இப்போதைய கான்வென்ட்டுகளுக்கு எந்த வகையிலும் குறைவில்லாத கோவில்கள்தான் அந்த அரசுப் பள்ளிகள்)ஆங்கிலத்தை ஒரு பாடமாகவே மட்டும் படித்திருந்தாலும் how can we not fall in love with great works such as Gitanjali by Tagore ? கீதாஞ்சலியை அவர் எழுதிய spirit சற்றும் மாறாமல் எனக்குக் கற்பித்த என் முதல் ஆசான்களான என் பெற்றோரை நினைத்துக் கொண்டே இன்று மறுபடி படிக்கிறேன்.P U C படித்த தலைமுறைக்கு 11th grade ல்" This is my prayer to Thee my Lord" poem text ல் இருந்திருக்கும்."Give me the strength to raise my mind high above daily trifles" என்ற தாகூரின் prayer மனதில் ஆணி அடித்தது போல் உட்கார்ந்து கொண்டுள்ளது.
இன்னும் எழுதப் போனால் தாகூரை மொழி பெயர்க்க இவள் எதற்கு நாம் ஒரிஜினலையே படித்துக் கொள்ள மாட்டோமா என்று நினைக்க மாட்டீர்களா?
சத்தம், மொழி பற்றிப் பேசத் தொடங்கியது கீதாஞ்சலி வரை வந்து விட்டது .
சுற்றுப்புறம் ஓசையால் காதை செவிடாக்கிக் கொண்டுதான் உள்ளது.அதற்கு எதுவும் செய்ய முடியாது இருக்கிறோம்.ஏழு மணி வரை (அதற்குள் எழுந்து விட்டால்) காலைப் பொழுதின் அமைதியை ரசிக்கும் நான் அதற்கு மேல் பக்கத்து வீட்டுப் பையன் அலற விடும் ஜாஸ் ம்யூசிக்கையோ அல்லது எல்லோருக்கும் கொஞ்சம் பக்தி வரட்டும் என்ற நல்ல எண்ணத்தில் அவன் அம்மா அதிக பட்ச வால்யூமில் வைக்கும் கந்தசஷ்டிக் கவசத்தையோ கேட்டே ஆக வேண்டும்.வசிப்பது flat அல்லவா?ஏ தாவது சொன்னால் கூடி வாழும் சமூக வாழ்க்கைக்குத் தகுதி அற்றவளாய் brand பண்ணப் படுவேன்.
சில சமயம் வீட்டுக்குள்ளேயே இந்த தொந்தரவு நம் எல்லாருக்கும் இருக்கும்.எல்லா வயதினரும் சேர்ந்ததுதானே குடும்பம்?சின்னவர்களுக்கு தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை அலற விடுவது த்ரில்.பெரியவர்களுக்குக் கேட்கும் திறன் குறைவதால் அதிக வால்யூம் தேவைப் படுகிறது. அதிக சத்தம் நல்லதில்லை ;அதன் பெயர் noise pollution என்று குழந்தையில் இருந்தே கற்பிக்கலாம். பெரியவர்கள் hearingaid வைத்துக் கொள்ளலாம்.அல்லது வசதியாய்,நல்ல நிலைமையில் உள்ள புலன்களால் செய்யும் காரியத்தில் மனதைச் செலுத்தி மற்றதை விட்டு விடலாம்.மறுபடி வயதானவர்களுக்கு எதிரான எதையானும் எழுதுகிறேன்.எனக்கும் ஒரு நாள் இந்த இயலாமை வரும் என அறிவேன்.அதற்கான preparation ஆகத்தான் மனதிற்குள் ஏற்படும் சத்தங்களை மட்டுப் படுத்துவது நல்லது,அப்படிச் செய்தால் பேசும் மொழி ,தானே நல்லதாகும்.அப்பாடா சுற்றி வளைத்து தலைப்புக்கு வந்தாயிற்று!
மறுபடி அடுத்த மாதம் சந்திப்போம்.
ரஞ்ஜனி த்யாகு
MOTHER PROTECTS
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக