விடை பெறுகிறேன்

இந்த வருஷத்தின் கடைசி எழுத்து.விடைபெறுகிறேன் என்பதற்கு இனி எழுத மாட்டேன் என்பது பொருளல்ல.எழுத்து என் வெளிஉலகத் தொடர்பு.உங்கள் ஒவ்வொருவருடனான தொடர்பு.அது நான் கடவுளின் கருவியாய் இவ்வுலகில் உள்ள வரை தொடரும்.எல்லா ஆண்டுகளும் ஏதோ முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவையே.கடந்த,வரவிருக்கிற எல்லா ஆண்டுகளும்.மனிதர்கள் போலவே,மரங்கள்,நாள்கள் மணித்துளிகள் எல்லாமும் உயிர்ப்புள்ளவை.தொடக்கம் உள்ள அனைத்திற்கும் முடிவும் உண்டு.இறைவன் முடித்து வைத்தால் எஞ்சுவது அமைதி.மனிதன் முடித்து வைத்தால் ஆரவாரம்.ஆரவாரத்தை விட அமைதி நல்லது என்பதே இந்த போஸ்ட்.

நாடகத்தைத் தொடங்கியவன் நடத்தட்டும்.விட்டு விடலாம்.மூளை ,மனித மூளை என்ற ஒரு சதைக் கோளத்தை தலையில் இறுமாப்புடன் தாங்கி கொண்டு,இயற்கையின் வழியை மறித்துக் கொண்டு நிற்க வேண்டாம்.தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய ஆயிரம் விஷயங்கள் உள்ள போது ,தெரிந்து கொள்ளவே இயலாத ,உதாரணமாய் மனித மனம் சம்பந்தமான ஆராய்ச்சிகள் எதற்கு?வர்தா புயலில் மரங்களின் மரணம் நிகழ்ந்த நேரம் மன சாம்ராஜ்யத்தில் சில ஜனனங்கள்.சுற்றுப்புறம் இருளில் உள்ள போது வெளியில் இருக்க வேண்டிய ஒளி உள்ளொளியாய் மாறுகிறது.ஆனால் அது நிரந்தரமாக தங்க ப்ரயத்தனம் வேண்டாமா?

ஒன்றிலிருந்து தள்ளி இருக்க ,விலக,விலக்க வேண்டும்.அல்லது விலக்கப் பட வேண்டும்.முதலாவது நம் கையில்.இரண்டாவது விதிவசம்.விலகல் கெட்ட வார்த்தை இல்லை.புரிதல்.2016 முடிகிறது என்றால் வருத்த டோன்.நாமே நல்லபடி வழியனுப்பி விட்டால் மகிழ்ச்சி.ஏன் ஏதோ ஒன்று நம்மை வேண்டாம் என்று சொல்லிப் போக வேண்டும்?நீ தந்தவற்றுக்கு நன்றி.தராமல் போனதாய் நான் தவறாக எண்ணிக் கொண்டிருப்பவைகளுக்கு சமாதானக் கொடி .இனி புரட்ட முடியாத ஏடுகள்!திரும்ப சந்திக்கப் போவதில்லை என்ற 363 நாள்கள்.இந்த வருடம் சந்தித்த பிரிவுகள் கொஞ்சமா?மரங்கள் மட்டுமா?மரங்கள் போன்ற மாமனிதர்களும் அல்லவா?காலம் சிலவற்றை நம்மிடம் இருந்து கவர்ந்து சென்றுதானே தீரும்!சந்தோஷமாக விட்டால் விடுதலை.

நாம் தவற விட்ட ஒன்று இயல்பாக இருத்தல்.ஸ்பான்டேனிட்டி என்று ஆங்கிலத்தில் கூறுவோம்.இயல்பாய் எளிமையாய் இருக்கலாமே.காலம் கடந்து கொண்டே இருக்கிறது.நடுநடுவே வேலைகள் அலைக்கழித்து விடுகின்றன.நேற்று விட்ட இடம் இது.இன்று தொடர்கிறேன்.இது ஒரு எண்ண கோவையே.தொடர்பற்று இருந்தால் மன்னிக்கவும்.பலசமயங்களில் நம் ஆழ்மனதில் உண்டாகும் குரலை தெய்வத்தின் வாக்கு எனத் தவறாக நினைக்கிறோம்.மனம் முழுமையாய் சமனப் பட்ட சில ஆத்மாக்களுக்கு மட்டுமே தெய்வம் உள்ளிருந்து வழிநடத்தும் பாக்கியம் அமைகிறது.அப்படி வழிநடத்தப் படுவோருக்கு உலக வாழ்வு துன்பம் இல்லை.எதுவும் துன்பம் இல்லை.ஆனால்,சாமானியர்களான நாம் சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்து விட்டு நம் மனம் எழுப்பும் குரலை கடவுள் சொல்வதாய்க் கற்பனை செய்து கொள்கிறோம்.Result obvious ஆக perfect ஆக இருப்பதில்லை.அமைதி அருள படுகிறது.ப்ரயத்தனப் பட்டுத் தொலைத்து விடுகிறோம்..பகவான் ரமண மகரிஷி சொன்ன சும்மா இரு என்பது தவிர வேறென்ன மருந்து உள்ளது??Spontaneous ஆக இருப்பது நன்று.ஆனால் அப்படி இருக்கிறோம் என்ற உணர்வும் அற்று இருப்பதே முழுமை.

2016 எல்லாம் தந்தது.ஆனால் மறைந்த என் அப்பாவில் தொடங்கி,வடுக்களையும் தந்து செல்கிறது.2017 நல்லன தரும் என நம்புகிறேன்.இறைவனிடம் மண்டியிடுகிறேன்.
1.உலகம் அமைதிப் பூங்காவாகட்டும் என.
2.மனம் நல்லதையே எண்ண அருள் தா என.
3.யாரையும் புண்படுத்தாத வாக்கு அருள் என.
4.இயற்கை பயமுறுத்தாமல் இருக்க வேண்டும் என .
5.குழப்பங்கள் அற்ற விடியல்கள் வேண்டும் என.
6.நிம்மதியான உறக்கம் வேண்டும் என.
7.கொடுக்கப் பட்ட அன்பு புரிந்து கொள்ளப் பட வேண்டும் என.
8.என்னைச் சேர்ந்த அனைவரும்,(யார்தான் நம்மவர் இல்லை) உன் அருள் வட்டத்திற்குள்ளேயே இருக்கட்டும் என.
9.வாழ்வை அதன் போக்கில் எடுத்துக் கொள்ளும் பக்குவம் அருள வேண்டும் என.
10.சக மனிதர்கள் என்னை சந்திக்கும் போது அவர்கள் உள்ளிருந்து பேசுவது நீ என்ற எண்ணம் என்னை விட்டு அகலாதிருக்க வேண்டும் என.
11.எல்லோரிடமும் கபடற்ற நேசம் காட்ட எப்போதும் தெளிவான மனம் தா என.
12.யாரிடமும் எதனிடத்தும் எப்போதாகிலும் குறை காண்கின் அது என் மன விகாரம் அன்றி உலகின் தவறில்லை என்ற மாறாத எண்ணத்  தூய்மை கொடு என.

பட்டியல் நீள்கிறது.உலகக் கோளத்தின் ஒரு மூலையில் 2017 பிறந்து விட்டது.2016 க்கு நன்றி.அமைதியாக விடை கொடுப்போம்.Mind is incapable of understanding.Ignorant!It has weaknesses.It has to wait till the time comes to receive the light.Sri Aurobindo Mother says,Only the true light can give the mind understanding.It is not all that it has learnt nor all that it has observed nor all its so called experience of life,it is something else which is beyond it.கடந்த வருஷத்தின் சற்றே வருத்தும் நினைவுகளை surface க்கு கொண்டு வர வேண்டாம்.மனம் அமைதி அடையட்டும்.எல்லோருக்கும் இன்பம் தர புத்தாண்டு மலரட்டும்.கீதை சொன்ன கண்ணன் நம்மைக் காக்கட்டும்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

பேராண்மை

பிறன் மனை நோக்காமையை, வள்ளுவர், பிறனில் விழையாமை அதிகாரத்தில் பேராண்மை என்று குறிப்பிடுகிறார். அது உயர்ந்த பதம். அவர் குறிப்பிட்ட பேராண்மைக்கு,  சாதாரணமாய் மற்றவர் மனைவியை நிமிர்ந்தும் பாரா நல்ல குணம் என்று மட்டும் பொருள் இல்லை. இன்னும் ஆழமான பொருள் இருந்திருக்கும். கருத்தினாலும் மனைவி அன்றி பிற    பெண்களைத் தொடாத , தவறாக அணுகாத நிலை அது. ராமாயணத்தில் அது லக்ஷ்மணனால் வெளிப்பட்டது. சீதையின் கால்கொலுசு தவிர பிற அணிகலன்களை அவரால் அடையாளம் காண முடியாததில் வெளிப்பட்டது பேராண்மை. ஸ்ரீராமன் மனிதனாக வாழ்ந்த கடவுள். அவதாரமே,  ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்பதைக் காட்டுவதால் அவரைத்  தனியாக வைத்து விடுவோம். இழுக்க வேண்டாம்.

பேராண்மைக் குணங்களில் முதன்மையானது பிறன்மனை நோக்காதிருத்தலாய் இருக்கலாம். ஆனால் இன்னும் பலவும் உண்டு.   இனியன பேசுதல், பேராண்மை. பிறர் விஷயத்தில் மூக்கு நுழைக்காமல் இருப்பது பேராண்மை. குரல் உயராதிருத்தல் பேராண்மை. வம்பு பேசாமல் இருப்பது பேராண்மை. எப்போதும் பேசுவது மட்டும் செய்து கொண்டிருக்காது செவி கொடுப்பது பேராண்மை. வீண் பெருமை அற்றிருப்பது பேராண்மை. வந்த பாதையை மறவாதிருப்பது பேராண்மை. வாழ்வில் சோர்ந்து போகாதிருத்தல் பேராண்மை. தவறைத் தவறென்று சொல்லும் தைரியத்தின் பெயர் பேராண்மை .யாரையும் அலட்சியப்  படுத்தாதிருத்தல் பேராண்மை. கொடை பேராண்மை. கோபத்தை வெற்றி கொள்வது பேராண்மை. கட்டுப்பாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டிருப்பது பேராண்மை. கட்டுப்படுத்தாதிருப்பது பேராண்மை. நம்பிக்கை பேராண்மை. விழுந்தாலும் மறுபடி எழ வேண்டும் என்ற போர்க்குணம் பேராண்மை. எளிமை பேராண்மை. அடக்கமும் ஒழுக்கமும் பேராண்மை. பிரச்சினைகள் வரின் முதலில் நேசக்கரம் நீட்டுவது பேராண்மை. இன்னும் சொல்ல ஆயிரம் குணங்கள் உள்ளன.

ஆண்மை என்பதால் எல்லாம் ஆண்கள் சம்மந்தப் பட்டதல்ல. ஆணிடம் சில பெண் தன்மைகளும், பெண்ணிடம் சில ஆண்  தன்மைகளும் இருந்தாலே அந்த ஸ்ருஷ்டி பூரணம் பெற்றதாகிறது. தாயுமானவனான அப்பாக்கள் இருக்கிறார்கள். ஜான்சிராணி போன்ற வீரப்  பெண்மணிகளும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் எல்லாம் பேராண்மை கொண்டவர்களே. அவர்கள்தான் சரித்திரம் படைக்கிறார்கள். உள்ளது ஒரு வாழ்வு. அது ஏன் சாதாரணமாய் முடிய வேண்டும்? அப்துல்கலாம் அய்யா சொன்னது போல் ஏன் சரித்திரமாகக் கூடாது?

காதல் ஒருவனைக் கைப் பிடித்தே

என் உயிர் அப்பாவின் உடல் தென் வடமாய் ,ஒரு ஒற்றைத் துணி மீது கிடத்தப் பட்டிருந்தது.மன ஆழம் வரை ஒரு வலி ஊடுருவி தேள் கொட்டினாற் போல் வலித்தது. அப்போது கூட ஒரு சிங்கம் உறங்குவது போலத்தான் தெரிந்தது.தொட்டுப் பார்த்து அறியாத அப்பாவின் சில்லிட்ட குச்சி போல் ஆகி விட்ட கைகளைத் தொட்டுப் பார்த்த போது கட்டுப் படுத்த இயலாது கண்ணில் இருந்து கங்கை புறப்பட்டது.ஏன் திடீரெனக் காற்றாகிப் போனாய் அப்பா?உன்னால் பேன் காற்றைக் கூடத் தாங்க முடியாதே ,இப்போ இந்த ஐஸ் பெட்டி கொண்டு வந்து விட்டார்களே,அதில் எவ்வளவு நேரம் தூங்குவாய்? 'குளிருதும்மா' ன்னு சொல்ல மாட்டாயா?இன்னும் கொஞ்ச நாள் இருந்து சொல்லிப் போயிருக்கலாமில்லே?

அழுதழுது ஓய்ந்து போன போதுதான் அம்மா ஞாபகம் வந்தது.'அம்மா எப்படி இருக்கா,அவளைக் கவனிக்கக் கூட இல்லையே,'.அவசரமாய் அம்மா,அப்பா அறைக்கு ஓடினேன்.அம்மா அசைவற்று நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தாள் .கண் கொட்டவும் மறந்தது போல். அப்பா சில நிமிடம் முன் படுத்திருந்த கட்டிலைப்   பார்த்த படி ,ஒரு வெற்றுப் பார்வையுடன்.மௌனம்.எங்களிடம் வெளிப் பட்ட ஆர்பாட்டமான அழுகை இல்லை.'அம்மா,அம்மா'...... பதில் இல்லை.பேச வைக்க செய்த எந்த முயற்சியும் பலன் தரவில்லை.காரியங்கள் ஆரம்பிக்கப் பட்டிருந்தன.எது நிற்கிறது?யாருக்காகவும் எதுவும் நிற்பதில்லை.யார் யாரோ வந்தபடி இருந்தனர். கூடம் நிறைந்து இருந்தது.அப்பாவுக்கு ரொம்பக்  கூட்டம் பிடிக்காதே, அவர் அமைதியாகப் பயணப்படட்டும் விட்டு விடுங்களேன் என்று மனது ஒவ்வொருவரிடமாய் சென்று இறைஞ்சியது.

தும்பைப்பூ போல வெள்ளை வேட்டியும் சட்டையும் போட்டுக் கொண்டு ஐந்து நிமிடம் தாமதமாய் வந்த ட்யூஷன் மாணவர்களை கதிகலங்க வைத்த தந்தை தான் எங்களுக்கு பரிச்சயம்.தப்பு பண்ணினவர்களை அழ வைத்துதான் அவருக்குப்  பழக்கம்.இப்படிக்  கலங்கி நிற்கும் அழுமூஞ்சி சுற்றத்தைப்  பார்க்க அவருக்குப்  பிடிக்காது.அப்பா கோபக்காரர்தான்.ஆனால் பலாப்பழம் மாதிரி.இனிய உள்ளும்,  முள் போர்த்தின வெளியும் கொண்டவர்.குட்டி சட்டை போட்டு, கை பிடித்து, குமரன் பள்ளி கூட்டிச் சென்ற நாள் தொட்டு அப்பா மடியில் உட்கார்ந்து கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்ட வரை ஏதேதோ அலைக்கழிக்கும் நினைவுகள். அப்பாவின் எத்தனை முகங்கள். நல்ல மகனா,கணவனா,அப்பாவா என்று இனம் பிரிக்க இயலாத அப்பா.கடைசி நாள்களில் நினைவு மங்காத நிலையிலும்,  வீட்டில் இருந்தும் வானப்ரஸ்தத்தில் இருப்பவர் போல் அனைத்தையும் இரண்டாம் முறை யோசிக்காமல் இயல்பாக விலக்கின அப்பா, பணத்தை விரலால் கூடத் தொடாமல் தம்பி ஷ்யாமை முழுமையாய் நம்பி , அன்பால் கட்டுப் பட்டு சார்ந்திருந்த அப்பா, என்னைப் பெண் என்றும் தம்பியைப் பிள்ளை என்றும் எண்ணாது எங்களை ராஜா வீட்டுப் பிள்ளைகள் போல் நடத்திய அப்பா ,அனைத்துக்கும் சிகரமாக , அம்மாவை விட்டே தராத அப்பா. ஒரு வாரம் முன்னால் கூட ,"நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து புஷ்பக விமானம் வரும் சாரதா சேர்ந்துதான் போவோம் "என்றாரே.ஏன் கிளம்பினார்?எங்கும் நிழலாய்த் தொடர்ந்த அம்மாவைப் பற்றித் துளியும் எண்ணாது பயணப்படலாமாப்பா?உன் உயிர் , உடலை யோசிக்காமல் நீத்து விட்டு அம்மாவை அழைக்க இயலாமல்   தவிக்கிறதோ ?வருத்தம் எல்லாம்கோபமானது."போ அப்பா. நீ இல்லாத அம்மாவை ஜீவனுடன் எப்படி மறுபடி பார்ப்பேன்?" சொல்.

பரபவென சடங்குகள் ஆரம்பிக்கப் பட்டன.கண் முன்னால் ஒரு ஜீவன் பிரிவது பார்ப்பினும் வயிறு நான் இருக்கிறேன் என்று எல்லோருக்கும் சொல்லி விடுமே. இப்போது எல்லாம் துரித கதிதான்."நாராயணா நாராயணா "என்ற சத்தம் கூடத்தை கிடுகிடுக்க வைத்தது.அம்மாவா அது?அம்மா அழுதே பார்த்திராத நாங்கள் ஸ்தம்பித்துப் போனோம்.அவள் தலை முதல் பாதம் வரை வேதனை வெளிப் பட்டது.பிறர் முன் அப்பாவை நெருங்கிக் கூடப் பேசி இராத அம்மா கடைசியாய் ஒரு முறை அவரைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்த பொழுது மனது ஊமையாய் அழுதது.அப்பாவின் அழகு முகம் பேரமைதி காட்டியது.ஒருவருக்கும் தொந்தரவு ஏதும் தராமல்,ஒரு ஊசி கூட உடம்பில் குத்தப் படாமல், 'வந்த வேலைதான் ஆகிவிட்டதே , இனி எதற்கு இங்கிருக்கணும் ?'என்பது போல் கிளம்பியதால் இறுதி மூச்சு பிரிகிற நேரம் முகத்தில் தங்கின அமைதி. ஜம்  மென்று தன்  இறுதிப் பயணத்தைத் தொடங்கி விட்ட அப்பாவா ,அல்லது அகம்,புறம் எல்லாவற்றிலும் மாற்றம் சந்திக்கப் போகும் அம்மாவா யார் என் உள்ளம் பொசுக்கும் சோகத்திற்கு அதிகக் காரணம் தெரியவில்லை.

நாள்கள் இறக்கை கட்டிப் பறந்தன.நாளை பத்து.உறவுகள் கூடிப் பேச ஆரம்பித்தது காதில் வெந்நீர் கொட்டினாற்  போல இருந்தது.அப்பா தன் வாழ்வில் வரும் முன்னரே உபயோகப் படுத்தின மங்கலப் பொருள்களை எண்பது வயது அம்மா விலக்குவதா . எதற்கு?இருபது வயதில் என் அம்மா பொட்டு வைத்துக் கொண்டுதானே இருந்தாள் ! அப்பா எங்கேயோ தனக்காகப் பிறந்து வளர்கிறார் என்றா வைத்துக் கொண்டாள் .எப்படி இதை சொல்வது?யாரிடம் கூற?மனது நிலை இழந்து தவித்த நேரம் தம்பி ஷ்யாம் கூப்பிட்டான்.

"கீதா,நாம் கொஞ்சம் பேசணும் இங்க வரியா"

"சொல்லு ஷ்யாம் "

"எல்லாரும் பேசறது உன் காதிலும் விழுந்திருக்கும்.கண்ணை மூடிக் கொள்வது போல காதை மூடற  சக்திதான் நமக்கில்லையே "

"ஆமாம் ஷ்யாம் .எல்லாரும் அவரவருக்குத் தோணினதைப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.நாளை அவர்கள் அனைவரும் போய் விடப் போகிறார்கள்.எனக்கு வெட்டியான இந்த மூடப் பழக்கவழக்கங்களில் நம்பிக்கை இல்லை நீ என்ன சொல்றே?"

"அம்மாவின் இழப்பு பெரிதுன்னு சொல்றேன் கீதா.அது மனம் சம்பந்தப் பட்டது.இனி புறத்தில் இழக்க அம்மாவிடம் எதுவும் இல்லைன்னு நினைக்கறேன்"

இரண்டு பெரும் ஒரு கொடி மலர்கள் அல்லவா?என் தம்பி வேறு எப்படி யோசிப்பான்.

"ஆமாம் கீதா இந்த பத்து நாளா நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.கணவனுக்கு முன்னால முதல்ல போயிடற பெண்களை சுமங்கலிகள்னு ஒரு பதவி போலக் கொடுத்து உலகம் கொண்டாட என்ன காரணம்?யாரோ ஒருவர் முதலில் போகத்தானே வேண்டும்?இது என்ன சினிமா டிக்கட்டா,சேர்ந்து வாங்கிக் கொள்ள?அம்மா போல, தன்  கடமையைக் கடைசி வரை செய்தவர்களை அல்லவோ இன்னும் கொண்டாடணும்? "

"ஆமாம்,பாரதி சொல்லவில்லையா,"காதலொருவனைக் கைப் பிடித்தே    அவன் காரியம் யாவினும் கை கொடுத்தே "என்று.அப்பாவோட கடைசி மூச்சு வரை அதைச் செய்த   பாரதி கண்ட பெண்ணல்லவா அம்மா"

"இந்த மாதிரி நேரத்திலும் பாரதியையும் வள்ளுவனையும் நினைவு கூறுவது கூட நம் பெற்றோர் ஜீன்தான் ,கீதா"

"ஆமாம். அம்மா நம் வரை நித்ய சுமங்கலிதான்.நம் அப்பா எங்கயும் போகலை.அம்மாக்குள்ளேயே இருக்கார்.அம்மா உலகத்திற்காக வேறு மாதிரி இருக்க முடிவெடுத்தாலும் நம்ம எடுத்துச் சொல்லிடலாம் ஷ்யாம்"

அம்மா எப்போதும் ஒரு யோகி போலத்தான். பத்து முடிந்தது.பதினோராம் நாள் அதே சலனமற்ற முகம்.கலக்கமற்ற ஆழ்ந்த பார்வை.உறவுகள் கூடி பதிமூன்றாம் நாள் சுபம் செய்தான பிறகு அவரவர் கிளம்பி ஆயிற்று.வீடு வெறிச்சென்றிருந்தது.மறுநாள் அம்மா இத்தனை நேரம் குளித்து அப்பாவுக்கு சாப்பாடு தரும் நேரம். இத்தனை நாள் சோர்வும் சேர்ந்து சற்று அயர்ந்த தூக்கம் எனக்கு. நானும் ஷ்யாமும் பேசினோமே தவிர அம்மாவிடம் எங்கள் விவாதம் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை. சரி இப்போது சொல்லலாம் மெதுவாக என்று எண்ணமிட்டவாறு அறைக்குள் நுழைந்தேன்.அம்மா அன்னை படம் முன் உட்கார்ந்து இருந்தாள்.அரவிந்தர் அன்னை படத்துடன் சந்தனம் குங்குமம் இடப்பட்ட குட்டி அப்பா படமும் சேர்ந்து கொண்டிருந்தது.அம்மாவின் கண்கள் மூடி இருந்தன.நெற்றியில் வழக்கத்தை விட சிறிய ஒட்டுப் பொட்டு, எண்ணை இட்டு வாரி முடித்த தலைமுடி, பளிச்சென்ற பச்சை காட்டன் புடவை அதே கலர் சட்டையுடன் அம்மாவைப் பார்த்தவுடன் அனிச்சையாகக் கண் கலங்கியது.

அம்மா சத்தம் கேட்டுக்  கண் திறந்தாள்.

"ஏன் கீதா அழறே?அப்பாக்கும் உங்க ரெண்டு பேருக்கும் என்னை வேறு மாதிரி பார்க்கப் பிடிக்காதுன்னு தெரியும். அப்பா எங்கயோ போய் விட்டதா நான் நினைக்காத போது யாருக்காக மாறணும் சொல்.அதான் இந்தக் கோலம். நான் த்ருப்தியா இருக்கேன்.என் கடமைகளை சரியா செய்து விட்ட நிம்மதி. நானும் அப்பா போலவே உங்க யாருக்கும் தொல்லை தராமல் அழைப்பு வரும் போது போகணும்.என்னை அதே சந்தோஷமான அம்மாவாவே நீங்க பார்க்கணும்.அப்பாவுக்காக நிறைய அழுதாச்சு.என் மறைவில் நீங்க அதுவும் செய்யக் கூடாது.அப்பாவுடன் இருப்பதுதானே அம்மாக்கு சந்தோஷம் .அதான் கிளம்பி விட்டாள்னு நினைக்கணும்.சரியாம்மா" என்றாள்.

"சரிம்மா "என்று அம்மாவுடன் கண்மூடி அமர்ந்தேன்.சதியை, உடன்கட்டை ஏறும் மூடத்ததனத்தை ஒழிக்க அப்போது வேண்டுமானால் ஒரு  ராஜாராம் மோஹன்ராய் தேவைப் பட்டார்..இப்போது சமூகத்தில் புரையோடியுள்ள களைகளைக் களைய அம்மா போல எளிய கம்பீரமான பெண்களே போதும் என்று மனம் அமைதியில் ஆழ்ந்தது.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

அமரர் கல்கி நினைவு சிறுகதைப் போட்டிக்கு அனுப்பப் பட்டு பிரசுரத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப் படாத கதை .

MOTHER PROTECTS

இரவில் தூக்கிலிடப்பட்ட 1000,500 ரூபாய் நோட்டுகள்

இன்று நவம்பர் 9ம் தேதி, 2016. நேற்று இரவு, இனி 1000,500 ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று பிரதம மந்திரி திரு.நரேந்திர மோடி அவர்கள்  அறிவித்துள்ளார். வெளியில் வந்து கொண்டிருப்பது பதுக்கப் பட்ட பணமா, மனிதர்களின் முகமா? இத்தனை பெரிய நாட்டில், காஷ்மீர் முதல் கன்யாகுமரிவரை உள்ள, 1000 ரூபாய் நோட்டை,  கண்ணால் மட்டும் பார்த்துள்ளவரிடம் இருந்து, அதை 10 பைசா போல அனாயாசமாய் பயன்படுத்துபவர் வரை எல்லோருக்கும் ஏற்பட்டுள்ள ஒரு பிரச்சினையை, சொந்தப் பிரச்சினை போல் எடுத்துக் கொண்டு அமைதி தொலைப்பவர்களை வருத்தத்துடன் நோக்குகிறேன். தொலைக்காட்சி சேனல்களில் பேசும் மக்கள் முகங்களில் பரபரப்புக்காக, ஒப்புக்காகப்  பேசும் தன்மையையே பார்க்கிறேன். புஜ் பூகம்பத்தில், சுனாமியில் ஒரு நொடியில் எல்லாம் மண்ணானது. இப்போ மோடி அவர்கள் ரூபாயைக் கொளுத்தவா சொல்லி இருக்கிறார்? மாற்றிக் கொள்ளலாம் என்றுதானே சொல்கிறார்? நேற்றிரவு ஏ டி எம் அனைத்தின் முன்னும் வெகு நீள க்யூ. ஏன் நம்மால் பொறுமை காக்கவே முடிவதில்லை?

 நாலு ராணுவ வீரர்கள் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டதையும், விமானம் காணாமல் போனதையும், விவசாயிகள் தற்கொலையையும் எங்கோ நடக்கும் செய்தியாக மட்டும் தொலைக்காட்சியில் பார்த்துக் கொண்டு டின்னர் சாப்பிடும் கூட்டம்தான் நாம். குழந்தைகள் கார்ட்டூன் சானல் பார்த்துக் கொண்டு சாப்பிடுவது போல் நமக்கு செய்தி சேனல்கள். ஏ டி எம் முன்னால் நின்றவரில் பாதிப்பேருக்கு பதட்டம். மீதிப்பேர் வேண்டுமானால் தேவைக்காக நின்றிருக்கலாம். எப்போது கற்போம்? வாழ்வை ஏன் பரந்த நோக்கில் பார்க்க முடியவில்லை?யாரோ எக்கேடு கெட்டாலும் பரவாயில்லை. நான் கஷ்டப் பட்டு விடக் கூடாது. "தானும் தன் சுகமும் பெரிது" என நீ நினைக்க மாட்டாயா என்று கேள்வி எழும் . சரியான கேள்விதான். தனக்கு மிஞ்சி தானதருமம் என்ற வாக்குப்படி,நம்மை முதலில் கொள்வது மன்னிக்க இயலாத குற்றம் அல்லதான். ஆனால், வரையறை உள்ளது.  பிரதமரின் இந்த அதிரடி நடவடிக்கையால் சில சிரமங்களுக்கு உள்ளானவர்களைப் பட்டியல் இடுகிறேன். கல்யாணங்கள் நடக்கும் வீடுகள், மருத்துவ விடுதியில் யாரையாவது சேர்த்து விட்டு பணம் பெருமளவில் கட்ட வேண்டியிருப்போர், இழப்பு நடந்த வீடுகள் இவர்களெல்லாம் எத்தனை கஷ்டப் படுவார்கள்?அவர்கள் எல்லாம் கூட அரசாங்கத்தைத் திட்டினால் தப்பு. நாட்டின் ஒட்டு மொத்த நலன் கருதி எடுக்கப் பட்ட நடவடிக்கை,  தங்கள் இக்கட்டின் போது மாட்டியதே என்று வருத்தம் வேண்டுமானால் அடையலாம். நிலையில் திரியாது அடங்கியான் தோற்றம் என்று வள்ளுவர் அதைத்தான் கூறுகிறார். அவ்வாறெனில் இந்தக்  குறுகிய காலத்தில், எந்த முக்கிய நிகழ்வுகளும் இல்லை என்பவர் சந்தோஷம் அல்லவா பட வேண்டும்?  நமக்கு ஏன் நன்றி இல்லை? இறையிடமும் இயற்கையிடமும்!

இயற்கைப் பேரழிவுகளை கண் முன்னால் பார்த்தவர்களுக்குத் தெரியும்,  மறுநாள் எதுவும் நடக்கலாம் என. ஒலிம்பிக்கில் வெள்ளி வாங்கின சிந்துவுக்குத் தெரியும் கடைசி நொடி எத்துணை முக்கியம் என. என் ஆட்டிஸக் குழந்தையின் 28 வது பிறந்த நாளை நேற்றுக் கொண்டாடின எங்கள் குடும்பத்திற்குத் தெரியும் 28 வருஷங்கள்,28 நொடிகளாய் ஓடும்,  எந்தப் பெரிய அற்புதங்களையும் காணாமல் என. எதற்குப் பதட்டம்? பதறினால் சுனாமி வராதா? பதறினால் சிந்துவுக்கு வெள்ளிக்கு பதில் தங்கம் கிடைத்திருக்குமா இல்லை வெள்ளியும் இல்லாது போயிருக்குமா? பதறினால், என் ராகவன் பேசி இருப்பானா? என்ன தெரிகிறது? விலக்க வேண்டியது பயம். விதைக்க வேண்டியது நம்பிக்கை. ஆனால் என்ன செய்கிறோம்? எதற்கெடுத்தாலும் பயம் கொள்கிறோம். எல்லாரையும் சந்தேகப் படுகிறோம். பத்து ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுக்கள் என்ன ஆகும் என்று ஏன் பயம்? இடுப்பு பிடிக்க ஆள் இல்லாதவர் கவலைப் படுவதில்லை. தும்மினால் கூட ஓடி வர நாலு பேர் உள்ளவர்கள் அந்த நலம்விரும்பிகளை நம்புங்கள். அரசாங்கத்தை நம்புங்கள். நாளைப் பொழுதை நம்புங்கள். அதை நமக்களித்த கடவுளை நம்புங்கள். பயம் ஒரு நோய். நோயுடன் உங்களை அணுகுபவர்களுக்கு தைரியத்தை மருந்து போல் கொடுங்கள். கால் நோவுடன் ஒருவர் வந்தால் மருத்துவரும் சேர்ந்து " உன் கால் நோகிறதே" என அழுவதா சரியான தீர்வு? முதியவர்கள் பாவம் என்கிறார்கள். என்ன பாவம்? உதவ யாரும் அற்ற முதியவர்கள் வேண்டுமானால் பாவம். அது கூட உதவ ஆயிரம் நல்லவர்கள் உள்ளார்கள். குடிகாரக் கணவன் அறியாது,  அரிசிப் பானையிலும் புளிப்பானையிலும் சிறுவாடு  சேர்த்துவிட்டு, அதை மாற்ற அந்தக் குடிகாரக் கணவனையே நாட வேண்டிய நிலையில் உள்ள இந்தியாவின் ஏழைத் தாய்க்குலம் உண்மையில் பாவம். அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் ஏ சி அறைவாசிகள் புலம்பினால் அது அவர்கள் தேர்வு. வினாத்தாளில் சுலபமான கேள்விகளைத் தேர்ந்தெடுக்க பள்ளியில் இருந்தே பழகிய நமக்கு, வளர்ந்த பின் எளிய வழிகளை வாழ்க்கை பாதையாய்த் தெரிவு செய்ய என்ன குழப்பம்? சக்கனி ராஜ எனத் துவங்கும் கரஹரப்ரியா கீர்த்தனையில் தியாகராஜ ஸ்வாமிகள் பாடுகிறார், "ராஜபாட்டை போன்ற அகலமான வீதிகள் உள்ள போது ஒரு சின்ன சந்தை தேர்ந்தெடுத்து அதில் பயணிப்பேனா" என்கிறார். 2026ம் வருஷம் இந்தக்  கட்டுரையை யாரேனும் படிக்க நேர்ந்தால்,இது எவ்வளவு முக்கியமற்ற விஷயமாகிப் போயிருக்கும்! 

தினமும் தீபாவளிதான்

இன்னும் இரண்டு நாள்களில் தீபாவளி.50 ம் வருஷத்தில் இருந்து 80 ம் வருஷத்திற்குள் பிறந்தவர்கள் மத்தியில் வாட்சப்பில் மிகவும் உணர்வுபூர்வமான பகிர்தல்கள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன.தாத்தா பாட்டியில் தொடங்கி நண்பர்கள் வரை,எல்லோருடனும் சேர்ந்து கொண்டாடிய அந்தக் காலத்து தீபாவளி எப்படி எல்லாம் இனித்தது என்ற சோகமான பகிர்வுகள். மிகவும் அழகான எழுத்து.ஆனால் அது தாண்டி யோசித்தால்,இதில் சோகப்பட என்ன உள்ளது தெரியவில்லை.என் மாதிரி கோபப்பட வேண்டுமானால் விஷயம் உள்ளது.சும்மா வெட்டியாய் அந்த தீபாவளி காணாமல் போச்சு கண்டுபிடித்துத் தாருங்கள் என்றெல்லாம் புலம்புகிறார்களே.தொலைத்தவர்கள் அல்லவா கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.அந்த அளவு precious ஆன ஒன்றை ஏன் தொலைத்தார்களாம்?பத்திரமாக வைத்துக் கொள் என்று அந்த அத்தனை நல்ல பழக்கவழக்கங்களையும் குழந்தைகளிடம் சேர்ப்பிக்காது இப்போது எதற்குப் புலம்பல்?பாட்டி தாத்தாவுடன் இருந்தவர்கள்தானே நாம்?நம் பெற்றோர் போல் பெரியவர்களுடன் நேரம் செலவிடுகிறோமா நாம் ?நாம் வாழ்ந்து காட்டாத ஒரு வாழ்வை குழந்தைகள் எங்கிருந்து கற்பார்கள்?நாம் பணத்தைத் துரத்தினால் நம் செல்வங்கள் இன்னும் அதிகப் பணத்தைத் துரத்துகிறார்கள்.வெள்ளைக் காகிதம் போன்ற குழந்தைகள் மனதில் தவறான எழுத்துகள் எழுதி விட்டு ,என் பிள்ளை தீபாவளிக்கு கூட 7 மணிக்குத்தான் எழுந்திருப்பான் என்று அலட்டி விட்டு ,நேரம் காலமில்லாமல் பண்டிகை அன்றும் 10 மணி பட்டிமன்றத்தை தொலைக்காட்சியில் பார்த்து விட்டு ,தீபாவளி ரிலீஸ் படம் பார்ப்பதுதான் கொண்டாட்டத்தின் உச்சம் என நினைத்து விட்டு,சாஸ்திரம் என்ற பெயரில் துணி வாங்கி,
(எத்தனை செட் வாங்குவது சாஸ்த்திரம்) எல்லாவற்றையும் குழந்தைகளுக்கு நாம் பழக்கி விட்டு 50 வயது தாண்டி என்ன ஞானோதயம்? தங்கத்தை,வெள்ளியை,பரம்பரை சொத்தான வீட்டை சந்ததிகளுக்கு விட்டுச் செல்வார்களாம்.எதைத் தர வேண்டுமோ அதை,அந்த values எல்லாவற்றையும் காற்றில் பறக்க விடுவார்களாம்.

இந்தக் காலக் குழந்தைகள் கேட்பதில்லையாம்.ஏன்?குழந்தைத் தனம் மாறி, பொறாமை,சுயநலம்,கோபம்,பொறுமையின்மை,அஹங்காரம் ,எடுத்தெறிந்து பேசுவது இன்னும் எத்தனையோ குணங்கள் முதலில் தென்படும் போது அதைக் களைவதை முதல் வேலையாய்க் கொண்டால் குழந்தைக்கு நாம் சொல்வதின் முக்கியத்துவம் புரியும்.முதல் தப்பு செய்யும் போது கண்டறியப்படும்,கண்டிக்கப் படும் குழந்தைகள் பாடம் பெறுகின்றனர்.அந்தத் தவறுகள் தெரியாத அளவு வேறெதிலோ பிஸியாக இருந்து விட்டு திடீரென விழித்துக் கொண்டால்,அல்லது தெரிந்தாலும் சின்னக் குழந்தைதானே பிறகு சொல்லலாம் என்று ஒத்திப் போட்டால் யார் தவறு?பிறந்தது முதல் ஒவ்வொரு நாளும் வயது கூடுமா குறையுமா?அப்போ அறிவும் அதிகமாக வேண்டும்.தவறுகளை ஞாயப் படுத்த, வளரும் சிறு மனிதனுக்கு குழந்தை பட்டம் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பது வீண்.

போஸ்ட் பாதை மாறுகிறது.என் weakness .அடுத்த தலைமுறை என் weakness .நம்மை விட அவர்கள் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்பது தாபம்.வளர்ச்சிதானே சந்தோஷம் ?மறுபடி தீபாவளிக்கு வருவோம்.   முடிந்து விட்ட காலம் எப்போதும் இனிமையாகத் தோன்றும்.நமக்கு அந்தக் காலம் மாதிரி,இப்போது கொண்டாடும் தீபாவளி நம் குழந்தைகளுக்கு ஒரு நாள் கடந்து போன ஒன்றாயிருக்கும்.இந்த நாள் பற்றின நல்ல நினைவுகள் அவர்களுக்கும் இருக்கும்.காலங்கள் மாறும் போது ,அப்போ எல்லாம் என்று தொடங்கும் பெரியவர்களை கண்டாலே இளையதலைமுறையினர் ஓட்டம் பிடிக்கிறார்கள். எண்ணை தேய்த்துக் குளிப்பதும்,பறவைகளையும் மிருகங்களையும் பயமுறுத்தும் வெடி வெடிப்பதும்,வீடு வீடாக பலகாரம் எடுத்துப் போய் விழுந்து கும்பிடுவதும் ,சர்க்கரை அளவை ஏற்றும் அளவு இனிப்புண்பதும் இன்றைய தலைமுறையின் தீபாவளியில் இல்லை.எது குறைந்து போனது?வெடிக்காவிட்டால் சப்தம் குறையும்.இனிப்பு குறைவாக உண்டால் உடல்நலம் பேணப்படும்.தீபாவளி என்றில்லாமல் எப்போது வேண்டுமோ அப்போது துணி வாங்குகிறார்கள்.அதில் என்ன தவறு?துணி பற்றின craving இல்லை.பலர் முதியோர் இல்லங்களில் அனாதைக் குழந்தைகள் விடுதியில் பொருளுதவி செய்து அவர்களுடன் நேரம் செலவிடுகிறார்கள்.

மறுபடி மனசு சம்பந்தப் பட்டதுதான் எல்லாம்.பாருங்களேன் இந்த போஸ்ட்டில் நான் யார் பக்கம் என்று கணிக்க முடிகிறதா?இல்லை அல்லவா?பண்டிகைக் கால சம்பிரதாயங்களுக்கும் சிறு நிகழ்வுகளுக்கும் அப்பாற்பட்டது வாழ்வு.எப்படி இருந்தேன் இப்படி ஆகிட்டேன் என்று வருந்துவது அவரவர் பிரச்சினை.நினைவுகளை அசை போடுவதானால் மகிழ்ச்சியாக செய்து விட்டுப் போவோம்.அந்தக் காலம் வருமா வருமா என்றால் வராதுதான்.பாட்டியும் தாத்தாவும்,10 ரூபாய்க்கு சரவெடியும் சிவாஜி படமும் வராது.ஆனால் வந்தால் புலம்புவோர் எல்லாம் தாங்குவார்களா?Santro car க்கு பதில் மாட்டு வண்டி ஓகேவா ?மின்விசிறி,ஏசி இல்லாமல்,கயிற்றுக் கட்டிலில் கொல்லைப்புறம் தூங்குவது ஓகேவா ?பெண்கள் ஹேண்ட்பேகில் இருந்து அலட்சியமாய் 1000 ரூபாய் நோட்டை வீசி எறிந்து பலகாரம் வாங்காமல் அடுப்படியில் வேலை செய்யத் தயாரா?   அட அதெல்லாம் விடுங்கள் மனைவி குழந்தையுடன் மட்டும் ரகசியமாய் உணவகம் கிளம்பும் சமயம் அண்ணன் பெண் வந்து தீபாவளி வாழ்த்து சொன்னால் மனசார மறுபடி வாழ்த்துவார்களா  " நேரம் கெட்ட நேரம் இவ எதுக்கு வரா" என்று தங்கள் மன வக்ரத்தை குழந்தைகளுக்கு முன் வெளிப்படுத்தி அவர்களுக்கு முன்னோடியாய் இருப்பார்களா?

பண்டிகைகள் சம்பிரதாயங்களில் இல்லை.கொண்டாடப்படும் உணர்வில் இருக்கிறது.விவசாயிகள் நலம் பெரும் நாளெல்லாம் பொங்கல் பண்டிகைதான்.தீமை அழிந்து நன்மை வெற்றி பெரும் நாளெல்லாம் தசராதான்.இயேசு கிறிஸ்துவின் அவதார குணங்களுடன் ஒரு பிறப்பு நிகழும் நாட்கள் க்ரிஸ்மஸ்தான்.  சூரசம்ஹாரம் முருகப் பெருமான் நிகழ்த்தினது போல் நம் கெட்ட குணம் ஒன்று மறையும் நாள் கந்தசஷ்டிதான்.மனசின் எல்லா மூலைகளிலும் விளக்கெரிந்தால் கார்த்திகைதான்.லலிதா சஹஸ்ரநாமமும் சௌந்தர்யலஹரியும் பாராயணம் செய்யும் நேரம் அம்பாள் மனச் சிம்மாசனத்தில் ஓடி வந்தமரும் நாளெல்லாம் லக்ஷ்மி பூஜைதான்.ஒழுங்காக வாழ்ந்தால் எல்லா நாளும் நல்லனதான் .அப்படி என்றால் இந்த வருடம் அக்டோபர் 29 மட்டும் அல்ல.தினமும் தீபாவளிதான்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS 

PERFECTION

சூரியன் ஒரு நாள் விடாமல் கிழக்கு திசையிலேயே உதித்து மேற்கே மறைகிறது.பூமி நிறுத்தாமல் சுற்றுகிறது.நம் உடம்புக்குள் என்ன பெரிய சமாச்சாரங்கள் நடக்கின்றன என அறியாமலேயே,நுரையீரலும் கல்லீரலும் எங்கே உள்ளன என்று தெரியாமலேயே ஜீவித்திருக்கிறோம்.ரிதம் தப்பாது எல்லாம் நடக்கின்றன.இவையாவது தேவலை.அடுத்த லெவல் நிகழ்வுகளை ஆராய்ந்தால் காலை விழித்தவுடன் காபி கேட்கிறது நாக்கு.அதுவும் நல்ல காபி.அம்மாவோ மனைவியோ சமைத்ததில் துளி உப்பு கூடினால் முகம் அஷ்ட கோணலாகிறது.அப்பாவோ கணவனோ மகனோ ஒரு மாதம் வேலை இல்லாமல் இருந்தால் அந்த அவர்களின் நேரம் பணமாகவில்லயே என்ற கவலை வருகிறது.உணவகங்களில் ஊசிப் போன சட்னி போட்டால் ஒத்துக்  கொள்வோமா, பெண்கள், சட்டையைத் தையல்காரன் சற்று மாற்றித் தைத்தால் உண்டு இல்லை என்று பண்ணி விட மாட்டார்களா,சாலை விதிகளை மதிக்காது போகும் பசங்களை" ஏய் பொறம்போக்கு சொல்லிட்டு வந்திட்டியா" என்று ஒரு முறை கூட திட்டாதவர் உண்டா,வீட்டு வேலை செய்பவர்கள் ஒரு நாள் வரவில்லை என்றால் ஏதோ துடைப்பத்தையே கையில் தொடாதோர் போல சலித்துக் கொள்ளாத பெண்கள் உண்டா,மேலதிகாரியை வில்லன் போல குடும்பத்திடம் சித்தரிக்காத ஆண்கள் உண்டா,குழந்தைகள் 99 மதிப்பெண் வாங்கி ஒரு மார்க் தவற விட்டதுக்காக அவர்களின் தன்னம்பிக்கையையே கெடுப்பது போல் பேசாத பெற்றோர் உண்டா,தன் சிவப்புத் தோல் மேல் கர்வம் இல்லாதவர்,கறுப்புத் தோலுக்காகக் கடவுளையே சபிக்காதவர் உண்டா ," உன்னைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கிறேன் நான் சொல்வது தவறாக இருக்கலாம்" என்று தணிந்து செல்பவர் உண்டா .இவை அத்தனையையும் யோசித்துப் பார்த்தால் என்ன தெரிகிறது? PERFECTION என ஒன்று உள்ளது.ஆனால் அது மற்றவரிடம் நாம் எதிர்பார்க்கும் ஒன்றாக மட்டுமே உள்ளது.

தமிழ்ப் பதம் என்ன?நீங்கள் அறிவீர்களா? Perfection என்பது முழுமையா?ஆமாம்.இறைவன் படைப்பில்,இயற்கையில் இந்த முழுமை வெளிப்படுகிறது.நம் உருவத்தில் இருந்து,நம் இயக்கம் வரை எல்லாம் ஒழுங்கு.நம்மால் நினைத்துப் பார்த்தாலே பரவசமாகும் அளவு ஒழுங்கு.ஒரு வினாடி ஒழுங்கு மாறினால் என்ன ஆகும்.ஒரு விநாடி இதயத் துடிப்பு நிற்கிறதா?நின்றால் அதன் பெயர் என்ன? "நாம் சாதா மனித இனம்.எப்போதும் ஒரு போல் இருக்க இயலாது.தவறுவது இயற்கை" என்று சமாதானம் சொல்லிக் கொள்கிறோம்.தவறுவது இயற்கை அல்ல.தவறாமல் இருப்பதுதான் இயற்கை.முழுமையைப் பற்றி நமக்கு double standard .மற்றவர் வளவள எனப் பேசுவதைக் கிண்டல் செய்வோம்.நாம் வாய் மூட மாட்டோம்.மற்றவருக்கு இடைஞ்சலாக வண்டி நிறுத்துவோம்.யாராவது செய்தால் சண்டை இடுவோம்.நாம் ,மற்றவர் புண்படப் பேசினால்,அதன் பெயர் நல்ல அறிவுரை.நாம் ரொம்ப frank என்று பொருள்.அதுவே மற்றவர் நம்மை சாதாரணமாக எதுவும் சொன்னால்,நமக்கு சொல் பொறுக்காது.நம்மிடம் பேசியவர் மஹா கெட்ட நபர்.இன்று கற்காததை நாளை கற்றுக் கொள்ளலாம்  என்று ஒத்திப் போடும் அலட்சியம். "கற்க கசடற "என்பதும் " செய்வன திருந்தச் செய் "என்பதும் புத்தகத்தில் படித்து மறந்த வாக்கியங்கள்.

என்ன காரணம்?நினைவும் வாக்கும் செயலும் perfect ஆக இல்லாதவர்கள் அதற்கு முயற்சியாவது செய்து கொண்டு அமைதி கடைப் பிடிக்கவாவது வேண்டாமா?மற்றவருக்கு நீதி வழங்க வேண்டாம்.மற்றவர் நம்மை அங்கீகரிக்க வேண்டும் என்ற ஏக்கமும் வேண்டாம்.Let us just try to achieve perfection in all that we do.Perfect மனிதர்கள்,casual மனிதர்கள் என்ற இரு சாராரை எடுத்துக் கொண்டு சில சிந்தனைகள்.தங்களை perfectionists என்று நினைத்துக் கொள்பவர் உண்மையில் முழுமை பெற்றவர்கள் இல்லை.முழுமை இன்னும் அதிக முழுமை வேண்டும் என்று எண்ணும் .லேசில் த்ருப்திப் படாது.நான் முழுமை அடைய விரும்புகிறேன் முயல்கிறேன் என்று சொல்லலாமே தவிர perfect ஆகி விட்டதாய்க் கூறவே முடியாது.ஏனெனில் perfection ஐ அளக்க அளவுகோல் எது?அதே போல் casual என்ற பிரிவினருக்கு perfection ஒரு obsession .அவர்கள் நிலைப்பாடு என்ன தெரியுமா?அவர்களுக்கும் முழுமை பிடிக்கும்.ஆனால் மற்றவரிடம் அதைப் பார்க்க அதிகம் பிடிக்கும்.எங்கே , "நான் perfect இல்லை என்னால் அப்படி இருப்பதும் இயலாது" என்பவர்களிடம் ஒரு நேரத்திற்கு அவர்களை சந்திப்பதாய்க் கூறிவிட்டு அரை மணி தாமதமாகப் போங்கள் .வறுத்து எடுத்து விடுவார்கள். "மற்றதெல்லாம் தேவலை.நேரம் தப்புவது மட்டும் என்னால் பொறுக்க முடியாது" என்பார்கள்.ஆனால் உண்மை என்னவெனில் மற்றவருடைய imperfection எதுவும் அவர்களுக்குப் பொறுக்காது என்பதே.நீல கலர் புடவைக்கு ஏன் அதே வண்ண சட்டை தேடுகிறார்கள்?Perfection தான் உங்களுக்கு தேவை இல்லையே?கைக்கு வந்ததை போட்டுக் கொள்ளுங்களேன்!ஆக நான் perfect என்று சொல்பவர்களும் சரி casual என்று சொல்பவர்களும் சரி தங்களை ஏமாற்றிக் கொள்கிறார்கள்.சரியான வாதம் எது.?நான் மனிதன்.என்னிடம் குறைகள் உண்டு.அவற்றிற்கு நானே பொறுப்பு.ஆனால் குறைகளை நிறைகளாக்க கண்டிப்பாக முயல்வேன் என்பதே.

சிறப்பான வேலைகள் செய்வது perfection அல்ல.சாதாரண வேலைகளை சிறப்பாகப் பண்ணுவதுதான் perfection .நாம் முழுமை அடைய அடைய மற்றவர் குறைகள் தெரிவதில்லை.இது நம் வாழ்வு.முடிந்தவரை நன்றாக வாழத்தான் வேண்டும்.எல்லாவற்றையும் சரியாகச் செய்தல் ஒரு திறமை என நினைக்கிறோம்.ஆனால் அது ஒரு attitude .நாம் யாராக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்.நாம் அடையக்  கூடிய விதத்தில் some kind of excellence இருந்தே தீரும்.துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் சாலை பெருக்குவது திறம்படச்  செய்யட்டும்.சிவில் என்ஜினியர் ரோடு போடுவதை நன்றாகச்  செய்யட்டும்.என்ன வேலை என்பது பற்றி பேசவில்லை.எதுவானாலும் அதை பூரணமாக செய்வது பற்றித்தான் பேச்சு.Anything worth doing is worth doing right.இவை எல்லாம் பல பெரியோர் சொல்லிக் கேட்டவை.

சொல்லாமல் முடிக்க இயலுவதில்லை.அக வாழ்வும் புற  வாழ்வும் தொடர்புடையன.நினைவுத் தூய்மை,அதை ஒட்டிய பேச்சு,செயல் ஆகியவை அகம் perfect ஆக உள்ளதன் வெளிப்பாடு.புறவாழ்வின் முழுமை பலவகைகளில் வெளிப்படுகிறது.முடிந்தவரை best ற்கு கீழான எதற்கும் உடன்படல் கூடாது.வெள்ளத்தனையது மலர்நீட்டம்.மாந்தர்தம் உள்ளத்தனையது உயர்வு.உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வாகவே இருக்கட்டுமே?எதற்கு compromise ? தேவை இல்லை.என் ideal க்கு குறைவான எதையும் ஒப்புக் கொள்ள மாட்டேன் என்பது கர்வம் அல்ல.திமிர் அல்ல.எளிமை.எனக்கு ஒத்துவராது என்று விலகும் எளிமை.செம்மை.உலகம் ஒழுங்குடன் படைக்கப் பட்டுள்ளது.இசைவுடன் இயற்கை இயங்குகிறது.உலகம் imperfect ஆகிறது என்றால் அது perfection இல்லாத அதற்கு முயற்சியும் செய்யாத நம்மால்.இந்த போஸ்ட்டையும் முழுமையாக முடித்த உணர்வு இல்லை.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

தொலைபேசியா தொல்லைபேசியா

தொலைத் தொடர்பு சாதனங்களில் தலையாயதாய்க் கருதப் படும் தொலைபேசி என்னைப் பொறுத்த மட்டில் தொல்லையான ஒரு சாதனமே.என் ஸ்மார்ட் போன் ஒரு வாரமாக சரியில்லை.அது சரியில்லை என்பதை ஒரு வழியாகப் புரிய வைத்து ரிப்பேர் பண்ண கொடுப்பதற்குள் முழு எனெர்ஜியும் போய் விட்டது.வீட்டில்,நேற்று பிறந்த என் நாத்தனார் பேரன் தவிர எல்லோரிடமும் போன் உள்ளது.அந்த குழந்தை கூட தூக்கினால் முதலில் கையில் உள்ள போனைத்தான் பிடுங்கி வாயில் வைத்துக் கொள்கிறது.அதனால் போன் சரியில்லை என்ற என் புலம்பலைக் காதில் வாங்கவே வீட்டாருக்கு நாலு நாள் ஆனது.தனக்கு வந்தால்தான் தெரியும் தலைவலியும் காய்ச்சலும்.அவரவர் தங்கள் போனுடன் வழக்கம் போல் ஆசை ஆசையாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.போனைப் பார்க்கும்  கண்ணில் தெரியும் அந்த அன்பை இப்போதெல்லாம் யாரும் நேரில் உள்ளவர்களிடம் காட்டுவதில்லை என்பதே வருத்தமான உண்மை.அந்த போனும் சற்றும் நன்றி இன்றி இத்தனை நாள் பயன்படுத்திய என்னை விட மற்றவர்களிடம் சரியாக நடந்து கொண்டது.அவர்கள் உபயோகித்துப் பார்த்த போது அமைதியாய் வேலை செய்து என்னை கேலி பொருளாக்கிற்று.கடைசியில் அது சுத்தமாக ஸ்ட்ரைக் பண்ணி தங்கள் தேவைகளுக்காகக் கூட வீட்டார் என்னைத் தொடர்பு கொள்ள இயலாமல் போன போது ரிப்பேர் கடை சென்றது.

போன் இல்லாத இந்த சில மணி நேரங்கள்.தொலைபேசி அத்தியாவசியமான சாதனம் அல்ல.என் பாட்டி சொல்வார்கள் செய்தி எதுவும் வராதிருந்தால் எல்லாம் நன்றாகப் போய்க் கொண்டு இருப்பதாகப் பொருள் என்று. சரிதானே?வீட்டில் உள்ளவர்கள் வெளியில் சென்றால் அவர்கள் பத்திரமாய் வீடு திரும்ப வேண்டும் என இறைவனிடம் மட்டும் சொல்லி விட்டு வேலையைக் கவனித்தது அந்த காலம்.அவர்கள் வாசல் சென்று ஓலா டாக்சி பிடித்து ஏறி உட்கார்ந்ததில் இருந்து தெரு முக்கு திரும்பும் முன் எங்க இருக்கே என்று கேட்பது இப்போ ட்ரெண்ட்.அது என்ன புஷ்பக விமானமா ஏறின உடன் destination அடைய.தெருமுக்கில் உள்ளேன் என்ற பதில்தான் வரும்.அதுவும் சென்ற மழையில் பழுதுபட்டு இன்னும் செப்பனிடப் பட்டுக் கொண்டிருக்கும் எங்கள் சாலையில் பயணித்தால்,இதோ அடுத்த அபார்ட்மெண்ட் தாண்டிவிட்டேன் என்றுதான் சொல்ல முடியும்.இன்று என்ன சமையல் என்பதில் தொடங்கி வம்பு பேசும் சாதனம் அல்ல அது.வாழ்வு இருமைகளால் ஆனது.சந்தோஷம் அல்லது   வருத்தம் பகிர படுகிறது,தொலைபேசி மூலம் என்று வைத்துக் கொள்வோம்.சந்தோஷமான செய்தி தெரிவிக்கப் பட்டால் சரி.அதற்கு மேல் பேசும் எதுவும் அதிகப் பொருளில்லாமல் நாம் செய்யும் வார்த்தை ஜாலங்கள்.தொலைபேசி செய்தித் தொடர்பு சாதனம்தான்.நம் உண்மை உணர்வுகளைச் சொல்ல அது பயன்படுவதில்லை என்ற எண்ணம் எனக்கு எப்பவும் உள்ளது.மனசு விரிவுபட்டால் சொல்லின் தேவை குறையும்.நீ ஒரு தடவை பேசினால் நான் ஒரு தடவை பேசுவேன் என்று கணக்குப் போட்டு பேசுவோர் அதைத் தவிர்த்தே விடலாமே.ஏர்டெல் வழங்கி உள்ள சேவைகளால் மனம் மகிழ்ந்து ஒரு நிமிடத்திற்கு 10 பைசா என பூஸ்டர் போட்டுக் கொண்டு பேசுகிறோம்,வேண்டிய,வேண்டாத அனைத்தையும்.மனசில் சந்தோஷம் பொங்கும் நேரம் பூஸ்டர் முடிந்து விட்டால் சந்தோஷம் பகிர படக் காத்து நிற்குமா?வோடாபோனும் ஏர்டெல்லும் புத்திசாலியா நாமா?அடுத்து வருத்தங்கள்.நேரில் பேசும் போதே நாம் சொல்வதை மூளையில் process கூட பண்ணாது,காது கொடுக்காதவர்கள்,காது இருப்பினும் கேட்க தெரியாதவர்கள் அதிகம்.நம் வருத்தங்கள் எதிராளியை அதே அளவு பாதிப்பதில்லை.இது உண்மை.நேரில் சாதிக்க முடியாததை தொலைபேசி மூலம் சாதிக்க முடியாது.நல்லபடியாக சொல்லப் போனால்,நம் எண்ணங்களை போன் போட்டு ஒருவருக்கு சொல்லி அவர்களை வருத்தப் படுத்த வேண்டாமே?கண்ணால் காண முடியாத தொலைவில் உள்ள நம் சொந்தமும் நலம் விரும்பிகளும் நம் பிரச்சினையை நேரில் அறியும் வரை நிம்மதியாக இருக்கட்டுமே?

இன்று காலை என் தோழியிடம் இதை விவாதித்தேன்.அட எப்படி உனக்குத்தான் போன் இல்லையே என்கிறீர்களா?Landline எதற்குள்ளது?நாம்தான் மூச்சுக்காற்று போல போனை நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் காலத்தைச் சேர்ந்தவர்களே ! உடனடியாய் மாற்று ஏற்பாடு செய்ய மாட்டோமா?அவள் சொன்னாள் நீ செய்யாத ஒன்றை எழுதாதே என்று.மிகவும் சரி.தொலைபேசி இல்லாமல் நிம்மதியாக இருந்தேன் எனில்,அந்த அமைதியை நாடுவதுதானே சரி.எனக்கு personal ஆக பல காரணங்களால் தொல்லை உண்டாகிறது.வாட்சப் என்ற குறும் செய்திப் பரிமாற்றங்களில் mindless forwards அனுப்பப் படுகின்றன.பொதுவாக இம்மாதிரிக் குறும் செய்திகள் படிக்கும் போது நன்றாக இருந்தாலும்,உடனே மறக்கப் படுகின்றன.அனுப்பும்,படிக்கும் நேரம் வேஸ்ட்.அடுத்தது,நான் யார் கூடவாவது பேசிக் கொண்டுள்ள போது என்னைத் தொலைபேசியில் யார் அழைத்தாலும்,என் எதிரே உள்ளவருக்குத்தான் முதல் இடம்.தொலைபேசியில் அழைத்தவரிடம் மறுபடி அழைப்பதாகக் கூறி,பேச்சைத் தொடர மாட்டேன்.அதை மற்றவர்களிடம் எதிர்பார்க்கிறேன்.என்னை அருகே வைத்துக் கொண்டு,ஒரு நபர் வேறு ஒருவருடன் பேசுவது பிடிப்பதில்லை.அதாவது தொலைபேசியில் பேசுவது பிடிப்பதில்லை.அது என்ன விஷயமானாலும்.உடனடித் தீர்வை நம்மிடம் எதிர்நோக்கும் ஒருவர் எங்கோ இருந்து போனில் பேசிக் கொண்டிருப்பாரா?எங்கிருந்தோ தொலைபேசியில் மட்டும் பகிர படும் செய்தி,காதுக்கு மட்டுமே.அப்படிப் பட்ட விஷயங்கள் நம் முன்னால் உயிருடன் உட்கார்ந்துள்ளவரை விட எப்படி முக்கியம்.?அரை மணி தாமதிக்க முடியாத அளவு ஏன் முக்கியம்?இது போல் Telephone  conversation க்கான என் code மற்றவருடன் ஒத்துப் போவதில்லை.

ஆயிற்று இன்று போன் வந்து விடும்.சென்ற வருட மழைக் காலம் அகதிகள் போல் அலைந்த வரை உண்மையில் நமக்கு எத்தனை செட் உடை தேவை என்பதை யோசிக்க முடிந்ததில்லை.கண் முன்னால் அன்பான உயிர்கள் மடிவது கண்டும் வாழ்வு சமநிலை அடையவில்லை.முதியோர் இல்லங்கள் பெருகுவது கண்டும் குழந்தைகளை சார்ந்திருப்பதை விட முடிவதில்லை.இது போல் முடிவதில்லை என்ற பட்டியலும் முடிவதில்லை.தொலைபேசி ஒரு Necessary evil ஆகி விட்டது.அதை இனி நம்மிடம் இருந்து பிரிக்க முடியாது.கத்தி காயும் நறுக்கும்.கழுத்தையும் அறுக்கும்.எதற்குப் பயன்படுத்துகிறோம் என்பது கத்தி பிடித்தவன்தான் முடிவு செய்ய வேண்டும்.நான் காய் நறுக்குவதுடன் நிறுத்திக் கொள்ளவே விரும்புகிறேன்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS 

நேதாஜியும் காந்திஜியும்

நாம் அனைவரும் உண்மையில் எப்படி இருக்கிறோமோ அதை விட, எப்படி வெளிப் படுத்திக் கொள்கிறோமோ அந்த விஷயங்களால் அதிகமாக அறியப் படுவதை விரும்புகிறோம் . காலை கண் விழிப்பதில் இருந்து யோசித்துப் பாருங்களேன். காலை எழுந்தவுடன்,  நான் பூஸ்ட்தான் குடிப்பேன், காப்பியா, அடித் தொண்டையில் கசப்பாக  டேஸ்ட் பண்ணுமே அந்த ட்ரின்க்கா என்பதில் தொடங்கி, என் பொண்ணு சீரியல்தான் சாப்பிடுவா, இட்லியைப் பார்த்தாலே, ஓ திஸ் ரைஸ் கேக், நீயே சாப்பிடுன்னு சொல்லிட்டா என்பது, நல்ல சோப்பை விட, சினிமா ப்ரபலங்களால் அறிமுகப் படுத்தப் பட்ட அழகு  சோப் உபயோகிப்பதாய் சொல்லிக் கொள்வது, நகரப் பேருந்துகளில் போவதை இது வரை செய்ததே இல்லை, படி இறங்கினால் கார்தான் என்பது, வருஷம் 18 லக்ஷத்திற்கு குறைவாய் சம்பளம்  இருந்தால் ஜீவாதாரமே கஷ்டம் என்ற ரீதியில் பேசுவது, சவுகரியத்தை விட ஆடம்பரத்தைப் பறைசாற்ற மட்டும் உடை அணிவது, வயதைக்  கம்மியாகக் கூறிக் கொள்வது, பெரிய மனிதர்கள் என்று சமூகத்தின் பார்வையில் உள்ளவர்கள் தங்களுக்கு நெருக்கம் போல் காட்டிக் கொள்வது, தமக்குக் கீழே உள்ளவர்கள் என்று நினைப்போரிடம் அதிகாரம் செய்வது, ஸ்டார் ஹோட்டல் உணவுதான் விருப்பம்  என்று  சொல்லிக் கொள்வது,  பேட்டா செருப்புதான் பாத்ரூமுக்கு கூட போட்டுப்பேன் என்று சொல்வது, வெளிநாட்டில் உறவினர்கள் இருப்பதாக பறை சாற்றுவது , ஏ சி இல்லாமல் தூக்கம் வராது என்று பொய் சொல்வது, ஆன்மீக வேஷம் போடுவது  இதற்கெல்லாம் சிகரம் வைத்தார் போல் கோவிலுக்கு 100 ரூபாய் காணிக்கை அளித்து விட்டு,  ட்யூப் லைட் உபயம்  என்று  தன் பெயரைப் பொறித்துக் கொள்வது,  இது போல் தினம் சந்திக்கும் தமாஷிற்கும் போலி முகங்களுக்கும்   அளவில்லை. நேதாஜிக்கும், காந்திஜிக்கும், மேலே பேசினவற்றிற்கும் யாது சம்பந்தம்? உள்ளது.


நேதாஜியும் காந்திஜியும் இரு துருவங்கள். இருவரின் கனவும் இந்திய நாட்டின் சுதந்திரமே. இருவரும் மிக உயர்வான மனிதர்கள். ஆனால் ஒருவர் மஹாத்மா ஆனார். மற்றவர் ஒரு பேசப்படாத நாயகன்தான், நம் வரலாற்றில். ஏன் என யோசிப்பதுண்டு. நான் அந்த காலகட்டத்தில் வாழ்ந்திருந்தால் நேதாஜியின் கொள்கைகளையே ஆதரித்திருப்பேன், என்று தோன்றும். அஹிம்சையை ஆயுதமாகக் கொண்டு காரியம் சாதிக்க வேண்டும் என்றார் மஹாத்மா. நேதாஜியோ ,  அடிக்க வேண்டியதை அடி என்றார். முதல் பகுதியில் சொன்னது போல், தன்னை அமைதி விரும்பியாகக் காட்டிக் கொள்வதற்கே எல்லோரும் மஹாத்மா வழி என்று கூறிக் கொள்கிறார்களோ என நினைக்கிறேன். நேதாஜிதான், பொதுஜனத்தை  பிரதிபலித்தவர். நேதாஜி, காந்திஜி இரண்டு வேறு முகங்கள் போல் மனிதன் ஒவ்வொருவனும் இரு முகங்கள் கொண்டவன் என்பதற்காக,  தலைப்பு கொடுத்தேன். வித்தியாசமான தலைப்பென்றால் உள்ளே என்ன என்று யோசிக்க வைக்கலாம் என்ற அல்ப ஆசை. மற்றபடி கூகிள் சொல்பவற்றை தமிழில் மறுபடி எழுதுவது நேர விரயம். கூகிள் கடுகு பாக்கெட்டைத் திறந்து கொட்டினார் போல் தகவல்களைக் கொட்டுகிறது.

அஹிம்சாவாதிகள் என்பவர்கள், அமைதி விரும்பிகள் என்பவர்கள், உண்மையில் மிகக் கடுமையாக நடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். உடம்பு ஒரு கோவில். அதுவே கர்மம் புரியத் துணை செய்யும் க்ஷேத்திரம். உண்ணாவிரதங்கள்,  உடலை அவமதிப்பது . மரத்தடியில் இருந்து உண்ணாவிரதம் இருப்பது பெரிய நிகழ்வுகளுக்கு எவ்வாறு  வித்தாகும் ?வெளிநாட்டுப் பொருள்கள் எரிக்கப் பட்டன. அழிக்கப் பட்டன. பொருள்களின்  அழிவு எப்படி ஒரு பெரிய நிகழ்ச்சிக்கு வித்தாகும்?  தீமையை மட்டும்தான் அழிவுக்கு உட்படுத்தலாம் அல்லவா? ஒரு மாபெரும் ஆக்ரமிப்பு நடத்தி இருப்பவர்களிடம், தயவு செய்து வெளியே போகிறாயா என்றா கேட்போம்? நாம் நாலு நாள் இல்லாத போது,  அல்லது அசந்த போது,  நம் வீட்டில் யாராவது வந்து குடியேறினால்,  ஒரு மூலையில் சாப்பிடாமல் உட்கார்ந்து அவர்களாக வெளியே போகும் வரை கோஷமா எழுப்பிக் கொண்டிருப்போம்? நாடு பெரிய வீடுதானே ?  மருத்துவர் அறுவை சிகிச்சை செய்வது போல் அவசியமானால் களமிறங்குவதுதானே  சரி?

இந்தக் கட்டுரை  எண்ணங்களின் கலவை. இப்போது, நேதாஜி பற்றி வரும் பத்திரிகைச் செய்திகள். இங்கிலாந்திற்கு அடிமைப் படுத்தப் பட்டிருந்த போது,  அவர்களுடையது எல்லாம் விலக்க வேண்டியவை என நினைத்தோம். இப்போது சுதந்திரம் வந்து 70 ஆண்டுகள் ஆன நிலையில், மேற்கத்திய மோகம் தலை விரித்தாடுகிறது. ஆங்கிலேயர்களால், அவர்கள் ஆட்சியில் அடிமையாக இருந்தும் நாம் பெற்ற  சில நல்ல பாதிப்புகளை மறுத்தல் சாத்தியம் இல்லை.  ஆங்கிலமும் , ரயில் போக்குவரத்துத் துறை கண்ட முன்னேற்றங்களும் போதாதா? அப்போது வெள்ளையனே வெளியேறு கோஷம் போட்டு, பாரத மாதாவுக்கு நல்ல புதல்வர்கள் என்று சொல்வது பெருமைக்குரிய விஷயமாய் இருந்தது. இப்போதோ நமக்கு சற்றும் பொருந்தாத அவர்களுடைய சில பழக்க வழக்கங்களை பின்பற்றுவது பெருமையாய் உள்ளது. ஆனால் எது சரியான நிலை? எதை யாரிடம் இருந்து எப்போது எடுத்துக் கொள்ள வேண்டுமோ அதை அப்போது,  அதுவும் அவசியமானால்  எடுத்துக் கொள்வது. அவர்களுடைய திட்டமிடல்-Meticulous planning , பாதகமான சூழ்நிலைகளையும் சாதகமாக்கிக் கொள்ளும் திறமை, Rational approach அதையெல்லாம் விட்டுவிட்டு , சரியாக யோசிப்பவர்களுக்கு தீவிரவாதி முத்திரை குத்தி விட்டு,எல்லாவற்றையும் உணர்வு பூர்வமாக அணுகிக் கொண்டிருந்தோம். ஆனால் இப்போது உணவு,உடை எல்லாவற்றிலும் கண்மூடித் தனமாய் அவர்களைப்  பின்பற்றுகிறோம்.

நாம் பார்க்கும் அனைவரும்,  நம் சுற்றுப்புறமும் நம்மைப் பாதித்துக் கொண்டே இருந்தால்  நம்மிடம் ஏதோ தவறு. ஒரு நிமிடமும் விடாது முதன்மைப் படுத்தி கொள்ளும் எண்ணம் மனித மனதின் கோளாறாக உள்ளது. சுத்தமாக அது அழிந்தால்தான்  நன்று.  எதற்காக உலகத்தின் பார்வையில் நல்லவனாக, பணக்காரனாக, அழகனாக, சமூக சேவாரத்னமாக, ஆன்மீகவாதியாக, அஹிம்சாவாதியாக, பன்முக அறிவு கொண்டவனாக, இரக்கமுள்ளவனாக காட்டிக் கொள்ள வேண்டும்? அட உலகம் கிடக்கட்டும். அவரவர் பழகும் சிறுவட்டத்திற்குள் மாத்திரம் என்ன நடக்கிறது? எதற்கு நம்மைப் பற்றி ஒரு வரியேனும் உயர்வாகப் பேசிக் கொள்ள வேண்டும்? சும்மா இரு, சொல்லற என்பதல்லவோ உயர்வு!!உண்மையான இருப்பை விடவும், வெளியே எவ்வாறு தெரிகிறோம் என்று கவலைப் படுபவர்கள்தான் சுற்றுப்புறத்தில் இருந்து அதிகஅதிர்வுகள் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள் என எண்ணுகிறேன். நாம் நாமாக இருந்தால் என்ன? ஏன் யாரோ ஒருவர் போல் மாற வேண்டும்? அவர் நல்லவரானால் கூட!மனது கண்ணுக்கு  தெரியாது எங்கோ உள்ளது. சும்மா இருக்கப் பழக வேண்டும். பரிபூரணர்களாகி விட்டோம் என்ற எண்ணம் வந்தால் கண்டிப்பாக LKG ல் தான் இருக்கிறோம். நம் வேலையைக்  கவனமாக செய்வது அமைதி தரும். மற்றவர் பற்றி விமர்சனம் செய்யாமல் இருப்பது அதிக அமைதி தரும். அவர்களிடம் இருந்து நல்ல, தவறான அதிர்வுகள் எதையும் எடுத்துக் கொள்ளாதிருப்பது அமைதியைத் தங்க வைக்கும். முக்கியமாக,  உள்ளே நேதாஜி ஆதரவாளனாக இருந்து கொண்டு வெளிப்பார்வைக்கு மஹாத்மா வழி அஹிம்சாவாதி போல் காட்டிக் கொள்ளாதிருப்பது பொய்மையை முற்றும் விலக்கும் . பொய்க்கலப்பற்று இருத்தல் நன்று.  தூக்கத்தில் உளறினால் கூட உண்மையே வரும். அதுவே நன்று.

Traffic

தலைப்பு ஆங்கிலம் ஆனாலும் போஸ்ட் தமிழில்தான்.நிச்சயமாக நான் சென்னை traffic பற்றி பேசப் போவதில்லை என உங்களுக்கே தெரிந்திருக்கும்.சில பேருக்கு சீரியசாகப் பேசினால்தான் நிம்மதியான தூக்கம் வரும்ஆழ்ந்து யோசித்தால் ,சீரியஸான மனிதர்கள் எளிமை ஆனவர்கள்.அவர்கள் குழப்பம் அடைவதில்லை.அவர்கள் மனதில் இப்போது சாலைகளில் பெருகி உள்ளது போன்று அதிகப் போக்குவரத்துக்கள் இருக்காது.இரண்டு வாகனங்கள் உரசிக் கொள்வது போல் உரசல்கள் இருக்காது.,ஐந்து விரல்கள்,ஒரு தாய் வயிற்றுப் பிள்ளைகள்,இரண்டு நாள்கள்,எதுதான் ஒன்று போலுள்ளது,இரண்டு மனிதர்கள் ஒரே மாதிரி இருக்க?யாரும் உசத்தி,தாழ்த்தி என்று கூற வரவில்லை.மனிதன் ஒரு மிக அற்புதமான creation .வித்தியாசம்தான் அழகும்,ஆச்சரியமும் கூட.அப்படி என்றால் போஸ்ட் என்னதான் சொல்லப் போகிறது,எதற்கு இந்த எழுத்து?சிந்துபைரவி படத்தில்,ஜனகராஜ் கதாபாத்திரம் ஒன்று வரும்.அதற்கு,ஒரு உண்மை தெரிந்து அதைத் திரித்துப் பேசுபவர்களைக் கண்டால் தலை வெடிப்பது போல் ஆகி விடும்.அது மாதிரி,சகமனிதர்கள் பற்றி யோசித்து அதைப் பதிவு செய்யாமல் விடுவது எனக்கும் சாத்தியம் இல்லை.

உண்மையில் குழப்பங்கள் அற்றதுதான் வாழ்க்கை.தெளிவாக,நம் பிராரப்த கர்மத்திற்கேற்ப ஒரு வாழ்வே நம் அனைவருக்கும் வந்தமைகிறது.அப்படி நீரோடை போன்ற வாழ்வில் தோன்றும் சலனங்களுக்கு நாமும் நம் நினைவுமே பொறுப்பு.ஒரு ideal வாழ்வு வாழ முயற்சியாவது செய்யத்தான் வேண்டும்.இல்லை என்றால் மனிதப் பிறவி தந்த பலன் ஏதும் இல்லை.இன்று என்னமோ மனம் தெளிவற்று உள்ளது.நேற்று நன்றாக இல்லையா என்றெல்லாம் பேசுகிறோம்.நேற்று சாப்பிட்டோம்,இன்று பட்டினி கிடக்கலாமே ?ஏன் இருப்பதில்லை?நேற்று குளித்தோம்.இன்றும் எதற்கு?அப்படி ஆனால் நமக்கே தெரிகிறதல்லவா?தினப்படி செய்ய வேண்டிய சில உண்டென்று.அவற்றுள் முதன்மை ஆனது மனத்தை செம்மையாக வைத்துக் கொள்வது.பெருமை,மேன்மை என்று மை யில் முடியும் பல சொற்களில் தலையாயது செம்மை.மஹாகவி பாரதியார்,நெஞ்சில் உரமும் இன்றி பாட்டில் சொல்கிறார்,சொந்த சகோதரர்கள் துன்பத்தில் சாதல் கண்டும் சிந்தை இரங்காராடி கிளியே செம்மை மறந்தாரடி என. அவ்வளவு சக்தி வாய்ந்த வார்த்தை.

சின்னஞ் சிறு கதைகள் பேசி,தேடி சோறு நிதம் தின்று வாழும் வாழ்வை பாரதி பழித்தால் அதைப் படிக்க மட்டும்தான் முடியுமா நம்மால்?ஏன்?ஏன் பாரதியும் வள்ளுவனும் டைனோசர் போல extinct ஆன ஜீவன்களா?அந்த மாதிரி இருக்க முயல்பவர்களை ம்யூஸியத்திற்கு அனுப்பி விடலாமா?ஒரு நாளில் எதற்காக chit chat பண்ண வேண்டும்?அதில் என்ன கிடைக்கும்?குழந்தைகளுக்கு ஏன் ideal மக்கள் பற்றி மட்டும் சொல்லக் கூடாது?கார்ட்டூன் காண்பித்து,violence பிரதானமாக இருக்கும் குஸ்தி சானல்களைக் காண்பித்து ஏன் சோறூட்ட வேண்டும்?நில்லாமல் ஓடி வந்த,மலை மேல் ஏறி மல்லிப்பூ கொண்டு நமக்கெல்லாம் தந்த நிலா மறைந்தா விட்டது?அப்போது,மாறியது நிலாவா,நாமா?மாற்றியது கடவுளா,நம் மனமா? அவள் அல்லது அவன் கல கல எனப் பேசும் டைப்.மனசில்  ஏதும் இருக்காது என்று சில பேருக்கு நற்சான்றிதழ் வழங்குவோம்.எனக்கு உடன்பாடில்லை.மனதில் ஒன்றும் இல்லாமல் இருப்பது கவலைக்குரிய விஷயம்.உள்ளிருப்பதே வெளி வரும்.அகத்தின் அழகையே முகம் காட்டும்.வெளியில் எக்கச்சக்கமாகப் பேசுபவர்கள் மிக நல்லவர்களாக இருக்கலாம்.ஆனால்---அவர்கள் ஆழ் மனதும் traffic நிறைந்ததே.மனதில் போக்குவரத்து குறைந்தால் ஆழமற்ற சிறிய விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துவது தானாக நின்றே தீரும்.

ஆழமான விஷயம் ஒன்றுதான்.அது பற்றி பேசினால் போஸ்ட் ஆன்மீக வேஷம் போட்டுக் கொள்ளும்.எனக்கு முழுமையாய்த் தெரியாத ஒன்று பற்றி நான் என்ன எழுத?சில சமயங்களில் நம்மால் deal செய்ய இயலாத அல்லது அவ்வாறு நாம் எண்ணுகிற,சுருங்க கூறின் நமக்கு அப்பாற்பட்ட சக்தியால் சில நிகழ்வுகள் நம் அனைவர் வாழ்விலும் நிகழ்கின்றன. கொஞ்சம் நிதானமாக யோசித்தால், அவற்றை நம்மால் என்ன செய்ய முடிகிறது,சொல்லுங்கள்! அதைக் கடப்பது தவிர?புலம்பி வலிமை தொலைப்பதற்கு பதில்,எனர்ஜியைத் திரட்டி அமைதியாக முயலலாம்.இன்னொன்று.சொன்னால் சுயநலவாதி போல் தெரிவேன்.பரவாயில்லை.வேறு யார் வாழ்விற்கும் நாம் பொறுப்பில்லை என்பதே கலப்பற்ற உண்மை.மனதின் போக்குவரத்துக்கு யார் காரணம் என்றாலும் அவர்களை,அந்த எண்ணங்களை ரெட் லைட் போட்டு நிறுத்தியே ஆக  வேண்டும். நாம் யார் பிரச்சினையையாவது தீர்க்கிறோம் என்று நினைப்பது மாயை.நிச்சயமாக மாயை.பிறந்த குழந்தை பாலுக்கழுவது கூட தன் பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ள அது செய்யும் பிரயத்தனம்.யாரும் நம்மை நம்பி இல்லை.நாமும் யாரையும் நம்பி இல்லை.குழந்தை முதல் முதியவர் வரை அவரவர் பிரச்சினையை அவர்களேதான் தீர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.கடவுள் அதற்கு அருள வேண்டும். சம்பந்தம் இல்லாது சாலையில் சும்மாவேனும் வாகனங்கள் போனால் அவசியத்திற்காகப் பிரயாணிப்பவர் எப்படி செல்வது?அதே விதிதான்.மனதில் அனாவசிய போக்குவரத்து ஏற்பட்டால் நம் உண்மையான பயணம் நிதானப் படும்.வேண்டாமே?

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

மறதியா தொலைத்த ஞாபகங்களா?

மறக்க வேண்டியவற்றை ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது.ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ள வேண்டியவற்றை மறக்கக் கூடாது.இப்படி கூடும் கூடாது என்பதைத் தாண்டி,நாம் இன்றியமையாதவை என நினைக்கும் விஷயங்கள் மறப்பதில்லை.நம் ஆழ்மனதே வேண்டாம் என்று தள்ளும் விஷயங்கள் மட்டுமே நம்மால் மறக்கப் படுகின்றன.நம் விருப்பத்தின் பேரில் நிகழ்வதே மறதி.காதலிக்கும் போது பிறந்த நாள்,சந்தித்த நாள்,அன்று போட்டிருந்த சல்வார்,காதல் தெரிவித்த தருணம்,சேர்ந்து சாப்பிட்ட உணவகம் என்று வெளிப்பார்வைக்கு,வெளியில் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு அனாவசியமாகத் தெரியும் விஷயங்களை இளைஞர்கள் மறப்பதில்லை.ஆனால் திருமணம் ஆன பின்னர்,இரண்டாவது கல்யாண நாளில் மனைவி இனிப்பு செய்தால் "இன்று என்னம்மா விசேஷம்"என்று கேட்பவர் உண்டு.காதலித்த போது அவளைக் கவர்வது முக்கியம்.கவர்வதற்கு கால்காசு பிரயோசனம் இல்லாத பல ஞாபகத்தில் இருக்க வேண்டும்.கல்யாணம் ஆன பின் நிஜ வாழ்வின் போராட்டங்கள்.ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ள வேண்டியதை வைத்துக் கொண்டாலும் கொள்ளாவிட்டாலும் நோ டென்ஷன் .அதன் பெயர் மறதி இல்லை.விரும்பித் தொலைத்துவிட்ட ஞாபகங்கள்.(இந்த விஷயங்களில்,பெண்கள் sincere தான்.கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு முன்,பின் என்பது போல்,அவர்கள் திருமணத்திற்கு முன்னும் பின்னும் அவர்களே.இப்போது எல்லாம் மாறிவிட்டது என்ற விவாதம் வேண்டாம்.போஸ்ட் அது பற்றியதல்ல)

இந்தப் போஸ்ட்டிற்குக் கரு தந்தது ஒரு தோழர்.சில மாதங்களுக்குப் பின் அவரை சந்தித்தேன்."அப்பா எப்படி இருக்கிறார்"என்று இரண்டு மாதங்கள் முன்னர்தான் இவ்வுலகை விட்டு நீங்கிய என் தந்தை பற்றி விசாரித்தார்.இதில் என்ன ஆச்சரியம் என்றால்,அவருடையதுதான் நான் receive செய்த condolence மெசேஜ்களில் ஆழமான வார்த்தைகளில் எழுதப்பட்ட ஒன்று.எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.அவருடைய கேள்வி மறதியில் பிறந்தது என்ற சமாதானம் வேறொரு உறவினரால் கூறப் பட்டது.எவ்வாறு இது சாத்தியம் என்று யோசிக்க வைத்தது.

எனக்கு ஆறாம் வகுப்பில் படித்த திருக்குறள் மறக்கவில்லை.கல்லூரியில் கற்ற Fluid mechanics ஞாபகம் இல்லை.என் தோழிக்கு இதுவே மாறி இருக்கலாம்.சிலருக்கு ரெண்டும் அழியாது மனதில் இருக்கலாம்.நாம் எதற்கு,யாருக்கு எத்துணை கவனம் அளிக்கிறோம் என்பது நம் ஞாபக ஏடுகளைப் புரட்டினால் தெரியும்.வயது ஞாபகமறதி ஏற்படுத்தும்.இல்லை என்று சொல்லவில்லை.அது எந்த மாதிரி மறத்தல் தெரியுமா?At a very superficial level . Functional level .இன்று வங்கி செல்ல வேண்டும்,பால் உறை விட வேண்டும்,
அயர்ன் பண்ண எத்தனை துணி கொடுத்தோம், என்று லைசென்ஸ் புதுப்பிக்க வேண்டும் ,tax கட்ட வேண்டிய நாள் எது என்பதெல்லாம் வயதானால்--அடிக்கோடிட்டு சொல்கிறேன்,வயதானால் மறக்க வாய்ப்புண்டு.அதைக் கூட senior citizen பதவியை அடையாதவர் செய்யக் கூடாது.சாப்பிட,டி வி பார்க்க,வாரம் ஒரு நாள் ஹோட்டலில் சாப்பிட,பீரோ வழிந்தாலும் புதுக் துணி,நகை வாங்க மறக்கிறோமா?மற்றதெல்லாம் மட்டும் எப்படி மறக்கும்?Alzheimer 's disease என்று ஒன்று சொல்கிறார்கள்.அது தாக்கப் பட்டதாக மருத்துவர் கூறினால் நம்பலாம்.மருத்துவ சமூகம் beautiful ஆக பெயர் வைத்து விட்டது.உண்மையில் இந்த நோயின் symptoms இல்லாமல் எல்லாவற்றையும் மறப்பதும் வியாதியே.அதற்கு மனத்தை treat பண்ண வேண்டும்.வயதால் சிறிய நிகழ்வுகளை மறப்பவர்களிடம் கேளுங்கள்,தாயாதிகள்,பங்காளிகள் பெயரை சட்  எனக் கூறுவார்கள்.அப்படி என்றால் என்ன பொருள்?எனக்கு எதெல்லாம் இப்போது தேவை இல்லையோ அவற்றை மூளைக்கு அதிக strain கொடுத்து வைத்துக் கொள்ளத் தேவை இல்லை,என்பதுதானே?

மறதி indifference ஐ வெளிப் படுத்துகிறது.நீயும் உன் பற்றின சமாச்சாரமும் எனக்கு எதற்கு என்று மறைமுக வாக்குமூலம் தருகிறது.வேண்டியவற்றை மறத்தல் தவறு.வேண்டாதவற்றை மறத்தல் வரம்.மாறிப் பண்ணினால் குழப்பம்.நாம் ஒவ்வொருவரும் ஒரு தனி உலகில்,மற்றவர் இல்லாத, நுழைய முடியாத அக உலகில் வாழ்கிறோம்.நம் எண்ணங்களால் ஆன உலகம் அது.எதை மறக்கிறோமோ அது நம் எண்ணங்களில் இருந்ததில்லை என்பதையே அது காட்டுகிறது.ஞாபக மடிப்பில் நம் விருப்பத்துடன் செய்த பதிவுகள் மறக்காது.நம்மைத் தொடும் மனிதர்கள்,நிகழ்வுகள்தான் பதிவாகும்.நாமும் எல்லாவற்றையும் மனதில் ஏற்றிக் கொள்வது இயலாது.மற்றவர் அப்படி செய்வார்கள் என்று எண்ணுவதும் அர்த்தமற்றது.ஆனால் மறதி என்ற வார்த்தைக்குப் பதில்,தொலைத்த ஞாபகங்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டால் நன்றாக இருக்கும்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

வாழ்க்கை நீண்டதா,குறுகியதா?

கருவறையில் தொடங்கி கல்லறையில் முடியும் பயணம். தொடக்கம் தெரிந்து முடிவு பற்றி ஏதும் அறிந்து கொள்ள முடியாப்பயணம். பயணத்தை ரசிக்கத் தொடங்கும் முன் இறங்கும் இடம் வரலாம். அனுபவித்து ரசித்துக் கொண்டிருக்கையில் பாதியில் முடியலாம். எப்போது இறங்கும் இடம் வரும் என்று ஆயாசம் வந்த பின் நிதானமாகப் பயணம் முடியலாம். நிம்மதியாகப் பயணப்  பட்டு சரியான நேரத்தில் ஊர் சென்றடையும் ரயில் போல் ,வந்த வேலை முடிந்தது போல் விடை பெறலாம். எப்படி வாழ்வில் இருந்து விடை பெறுகிறோம் என்பது ஏற்கெனவே எழுதப் பட்டு அந்த எழுத்தை தலையில் தாங்கியே ஜனிக்கிறோம் .வினாத்தாள் தெரிந்து விட்டால், பரீக்ஷைக்கு முன் ஏற்படும் குழப்பம்தான் உண்டாகும் எல்லோர் தலை எழுத்தும் முதலிலேயே தெரிந்து விட்டால். வாழ்க்கை என்றால் 100 வருடம் என்பது போல் விதிகள் இல்லையாதலால், தனி நபர் சம்மந்தப் பட்டதுதான் பயண காலம். வாழ்க்கையைப் பிறவிப் பெருங்கடல் என்கிறார் திருவள்ளுவர். நீர்க்குமிழி என்கிறார்கள் தற்போதைய கவிஞர்கள். எது சரி? எப்படி எடுத்துக் கொள்வது அமைதி தரும்?  வாழ்வு நீண்டதோ குறுகியதோ வேறொருவர் சொல்லி நடத்தும்,வேறொருவர்இயக்கும் நாடகம் அல்ல என்பதில் மட்டும் நாமனைவரும் மிகத் தெளிவாகவே இருக்கிறோம்.

நமக்குத் தெரிவது ஒரு வாழ்வுதான். யாரும் சென்ற பிறவியில் எவ்வளவு கஷ்டப் பட்டேன் தெரியுமா என்றோ, என் போன பிறவி மனைவி எவ்வளவு அழகு தெரியுமா என்றோ பேசுகிறார்களா என்ன? எழுதும் போதே தமாஷாக உள்ளது. நம் வாழ்க்கையின் முக்கியமான எத்தனையோ பேரை அருகில் இல்லாத ஒரே காரணத்தால் மனதில் இருந்தும் விலக்கி விடுகிறோம். இதில் போன பிறவி, அடுத்த பிறவி என்றெல்லாம் பேசி என்ன பயன்? இப்போது செய்யும் ஒரு செயல் அடுத்த பிறவியில் பலன் தரும் என்றால் அது புண்ணிய வடிவு கொள்ளப்  போகும் நற்செயல் மட்டுமே. அது கூட மறுபிறவிக் கொள்கையில் நம்பிக்கை கொண்டவர்களுக்கு.

குலத்தில் இரண்டே பிரிவுகள். இட்டார் பெரியோர், இடாதார் இழிகுலத்தோர், என்பது போல், வாழ்வின் தன்மை இரண்டு வரிகளில். எந்த நல்ல செயல் செய்ய நினைத்தாலும் வாழ்வு குறுகியது, இன்றே செய்து விட வேண்டும் என எண்ணிக் கொள்ளலாம். எந்த தீயசெயல் செய்யும் எண்ணம் வந்தாலும், ஓ, வாழ்வு நீண்டது, இந்தத் தீமை புரிந்தால், நம் ஆயுள் முடியும் முன் நம்மைத் திருப்பி அடிக்கும், எந்த உருவிலாவது தாக்கியே தீரும் என உறுதியாக நம்பலாம். கடன் வாங்குபவருக்கு, தானங்கள் செய்ய நினைப்போருக்கு, குடும்பத்திடம் அன்பு காட்ட விரும்புவோருக்கு, இயற்கையை ரசிப்பவர்களுக்கு, புதிதாய்க் கற்க,படைக்க நினைப்போருக்கு, பகைமையை மறக்க எண்ணுவோருக்கு, இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்தி எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் எங்கள் இறைவா என்று பாடிக் களிப்பவருக்கெல்லாம் வாழ்வு சிறிதே. நாளை என்பது இல்லாதது போல் நடந்து கொண்டால் அன்றி,  பல நல்ல செயல்களை ஒத்திப் போடத் தோன்றலாம்.

இன்று கோபுரத்தில் உள்ளோம், நாளை வாழ்வு நம்மைப் புரட்ட வாய்ப்புள்ளது என்ற அடக்கம் தோன்றட்டும். பகைமை பாராட்டத் தோன்றும் போது நீண்ட வாழ்வின் மகிழ்ச்சியை அழிக்கும் அமிலம் அது என எண்ணிக் கொள்வோம். நாளை என்ற ஒன்று உண்டு என்றால்தான்,  சில தவறுகள் தவிர்க்கப் படும். வாழ்வு குறுகியது என்ற பயத்தை விட,  வாழ்வு நீண்டது என்ற  நிம்மதியே  நம்மைப் பல நேரம் நல்வழிப் படுத்துகிறது. வாழ்க்கைப் பயணம் சிறிதானால்,  அவசர அவசரமாக நல்லதெல்லாம் செய்யணும் என்ற பதட்டமும் வருகிறது.ஆனால் பிறவியைப் பெரும்கடலென எண்ணும்  போது,  நிதானமாகத் தீயவைகள்  தவிர்க்கப் படுகின்றன. நல்லது செய்வதை விட, தீயவை விலக்கல் முதற்படி.

வாழ்வில் நமக்கு கிடைத்த அனைத்திற்கும் நாம் பாதுகாவலர்கள்தான். உரிமையாளர்கள் அல்ல. பணத்தில் தொடங்கி எல்லாவற்றிற்கும். அந்த நினைவு வந்தாலே,  தானாக, எங்கு நிதானப் பட வேண்டும், எதற்கு அவசரப்பட வேண்டும் என்பது விளங்கும்.  வாழ்க்கை  எந்த தூரம் போக சீட்டு வாங்க வேண்டும் என்பதை ஆண்டவன் நிர்ணயிக்கும் பயணம். ஏறவும் இறங்கவும் நம்மிடம் சக்தி இல்லாது அவன் கூட்டிச் செல்லும் பயணம்.  ரயில் பயணத்தின் இறுதியில் மூட்டை முடிச்சுடன் இறங்குவோம். வாழ்க்கைப் பயணத்தின் இறுதியில் மூட்டையாவது ஒன்றாவது, ஒட்டுத் துணியும் உருவப் பட்டு பஞ்சபூதங்களில் ஒன்றுடன் ஐக்கியமாகிறோம். நாற்பது வயதில் நீண்ட பயண அனுபவம் பெறலாம். நூறு வயதில்  எதையும் அறிய முயலாது பயணம் முடியலாம். வாழ்க்கை நீண்டதோ குறுகியதோ உற்று நோக்க வேண்டியது. பயணிப்போம்.

காற்று

கண்ணால் பார்க்காத,ஆனால் நான் முழுமையாக நம்புகிற இரண்டு இருப்புகள் என்றால்,ஒன்று கடவுள்,மற்றது காற்று.காற்றை ஒரு போஸ்டில் அடைக்க முடியுமா?ஏன் முடியாது?ஒன்பது துவாரம் உள்ள எண் சாண் உடம்பில் சுற்றி வருகிறதே,தப்பிக்க வகை இருந்தும் தப்பிக்க முயல்வதில்லையே ,தன்  போலவே கண்ணிற்குப் புலப்படாத ஆண்டவனின் ஆணை வரும்வரை ஆர்பாட்டம் ஏதும்  இன்றி தன் இருப்பை இயல்பான ஒரு நிகழ்வாக்கி லேசாக இருக்கிறதே. போஸ்ட்டிற்குள் அடங்கி விடேன் என்பது அதன் நெருங்கின தோழியின் அன்புக் கட்டளை.அதற்குக் காது உண்டு.கேட்கும்.

பஞ்ச பூதங்களில் காற்றுடன் ஏனோ நெருக்கம்.தினம் காற்று சம்பந்தப் பட்ட பாட்டு ஒன்று மனக் கதவைத் தட்டும்.காலை கண் விழித்ததும் ஜன்னல் வழி தெரியும் ஆகாசம்,கால் பதிக்கும் நிலம்,உலகில் பெரும்பகுதியை ஆக்ரமித்துக் கொண்டு-- சிம்பிள் ஆகச் சொன்னால் காலைக் கடன்களில் தொடங்கி தேவை படும் நீர்,வயிற்றின் அக்னியைத் தணிக்க நாம் மூட்டும் அடுப்பு நெருப்பு என்று மற்ற நான்கு பூதங்களும் தங்களை வெளிப் படுத்திக் கொள்ளும் போது ஜீவனே அதுதான் என்ற காற்று மட்டும் எப்படி உள்ளது என யோசிக்கிறேன். நாமும் அப்படித்தான் இருத்தல் வேண்டும் அல்லவா? நம் presence மற்றவரால் உணரப் பட வேண்டுமே தவிர உணர்த்த வேண்டி இருப்பின் அந்த வாழ்வு ஒரு மாற்று குறைவே என்று எண்ணம் தோன்றியது.ஆனால் அப்படி உணர்த்த நாம் ஒவ்வொருவரும் மேற்கொள்ளும் முயற்சியையே வாழ்க்கை என்று அழைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.ஓரளவு சிந்திக்கத் தெரிந்தது முதல் இதைத்தான் செய்யக் கற்பிக்கப் படுகிறோம்.செய்கிறோம் . தன்னை முன்னிலைப் படுத்திக் கொள்ள முயலாத நபர்கள் எப்போதும் அமைதி தொலைப்பதில்லை.ஏன் நான் மற்றவரை விட உயர்வு?உண்மையில் நான் உயர்வு என்றால் அது காற்றுப் போல் தானாகவல்லவோ வெளிப்பட வேண்டும்!

காற்று உலகத்தில் செய்யும் தொழில் போல் வாழ்வை சற்று யோசிப்போம்.நம் ஒவ்வொருவரின் திறமையும் அளவற்றது.அது நமக்களிக்கப் பட்ட கொடை .இறக்கை முளைத்தது போல் மனம் பறந்து விரியலாம்.என்னென்ன செய்ய இயலுமோ செய்யலாம்.ஆனால் தகுதியை உலகம்தான் நிர்ணயிக்க வேண்டும்.வேடிக்கையாக சொல்வதுண்டு.மனிதன் தன்  சம்மந்தப் பட்ட விஷயங்களுக்கு வக்கீலாகவும் மற்றவர் விஷயங்களுக்கு நீதிபதியாகவும் செயல்படுகிறான் என்று.ரொம்ப உண்மை .நம்மைப் பற்றி, சொல்லிக் கொள்வதெல்லாம் வக்கீல் தன்  கட்சிக்கு வாதாடுவது போலத்தானே? மேலும் மற்றவர் நன்றாய் இருப்பதை உலகம் பொறுப்பதில்லை என்றெல்லாம் கூறுகிறார்கள்.அந்தக் கூற்றுகள் முற்றிலும் உண்மை இல்லை.மனித மனத்தின் விசித்திரங்களில் ஒன்றுதான் திறமைசாலிகள் அதுவும் தன்னை விட திறமைசாலிகளைக் கண்டாலும் காணாதது போலிருப்பது.ஆனாலும் மேன்மையானவை வெளிப்பட மற்ற மனிதர்களின் குறுக்கீடுகள் பெரிய தடைக் கற்கள் இல்லை.

சிறு கதை.நாமறிந்த கதை.தெய்வப் புலவர் திருவள்ளுவர் திருக்குறளை மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கம் முன்னர் கொண்டு சென்ற போது மற்ற புலவர்கள் அதைக் கண்டு பொறாமையுற்று எதிர்த்தார்களாம்.திருக்குறளையும் மற்ற புலவர்களின் புத்தகங்களையும் ஒரு தட்டில் ஏற்றியவுடன் திருக்குறள் தவிர மற்ற அனைத்தும் நீருக்குள் விழுந்துவிட்டனவாம்.என்ன அறிகிறோம்?உண்மையில் உயர்ந்த விஷயங்கள் தானே அங்கீகாரம் பெற்றே தீரும்.சரி,காற்று வேலையைத் தொடங்கி விட்டது பார்த்தீர்களா?ஒரு சுற்று சுற்றி விட்டது.

நான் சொல்லும் காற்று,தென்றல்.ப்ராணாயாமம் செய்யும் போது உள்ளும் வெளியும் போகும் காற்று.சுவாசத்தில் இருப்பது.வருடிப் போவது.சத்தம் இன்றி முத்தம் தருவது.சூறாவளியும் காற்றுதான்.அசுரனும் பகவத் சொரூபம் என்பது போல.சூறாவளி இருப்பை வெளியிடும் காற்று.வெளிப் படுத்திக் கொள்ளவே வாழ்பவர் சூறாவளி போன்றோர்.சூறாவளி காற்று அடையும் வரவேற்பைத்தான் அவர்கள் அடையலாம்.சூறாவளி கதவில் மோதும்.தென்றல் போல் வரவேற்பறை வாராது.காற்று சொல்லும் பாடங்கள் இன்னும் ஏராளம். லகுவாக இருத்தல்.ஆரவாரம் அற்று இருத்தல்.அடையாளம் காட்டும் ஆசைகள் அற்று இருத்தல்.தென்றல் உடல் தொடுவது போல் அன்பால் மனம் தொடுதல்.அதைப் பிரயத்தனங்கள் இன்றி இயல்பாய் செய்தல்.இருப்பை விட  இல்லாமையால் இன்னும் அதிகமாக உணரப் படுதல்,இவை முக்கியமானவை.யாராலும் அடக்க முடியாதிருத்தல்,அதாவது கட்டுப் பாடற்று சுதந்திரமாய் இருத்தல் என்பதை நான் முக்கியம் என்ற பிரிவில் அடக்கவில்லை.ரசிக்கத்தக்க என்ற பிரிவில் போட்டுக் கொள்கிறேன்.ஏனென்றால் நான் காற்றை ரசிக்கக் காரணமே அதன் கட்டுப்படாத தன்மைதானே!வேலைகள் அழைக்கின்றன.காற்றுப் போல் அவற்றில் கரைந்து போனால்தான் வாழ்வின் ரிதம் பாதிக்கப் படாது.மீண்டும் சீக்கிரம் சந்திப்போமா ?

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

கண் விற்று வாங்கும் சித்திரங்கள்

'வீர சுதந்திரம் வேண்டி நின்றார் பின்னர் வேறொன்றும் கொள்வாரோ? கண்ணிரண்டும் விற்றுச் சித்திரம் வாங்கினால் கை கொட்டிச் சிரியாரோ' என்கிறார் பாரதியார். எங்கோ நடப்பதையா பாரதியார் கூறினார்?  இல்லை.  கண்ணை விற்றுச்  சித்திரம் வாங்கும் மனிதர்களையே அதிகம் பார்க்கிறேன். எதை வாங்க எதைக் கொடுக்கலாம்?  வரைமுறை உள்ளதா இல்லையா?  வாழ்வு இறக்கை  கட்டிப் பறந்து கொண்டிருக்கிறது. வாகனம் போல வாழ்க்கை ஓடட்டும். பேருந்திற்குள் நாம் உட்கார்ந்து இருக்கிறோமா அல்லது உள்ளேயே ஓடுகிறோமா? ஓடும் வண்டிக்குள் உட்கார்ந்து செய்யும் அமைதியான பயணம் போல் ஏன் வாழ்க்கைப் பயணம் இல்லை?  காலம் நிற்காமல் ஓடும். நம் உடம்பில், வாழ்க்கைச் சூழலில், உலகத்தில், மாற்றங்கள் ஏற்படும். ஆனால் மனது? அதை மட்டும் அப்படியே,பத்திரமாக நிச்சலனமாக ஏன் வைத்துக் கொள்ள முடியாது?

எதையும் தேங்காய் உடைப்பது போல் பேசியே பழக்கப் பட்ட எனக்கு பூடகமாக ரொம்ப நேரம் பேசுவது இயலாது. சொல்லி விடவா,சொல்ல வந்ததை? 'வெளியுலகம் பற்றி நீ என்ன அறிவாய்'  என்று,  மனைவியையும் ஒரு சக ஊழியர் போல மட்டுமே பார்க்கத் தெரிந்த , எங்கேயும் நிதானிக்கவே தெரியாது முழிக்கின்ற,  சற்றுப்  பாவமான  ஆண் நண்பர்கள்,  இன்று மனதில் உட்கார்ந்து மணி அடிக்கிறார்கள். ஓசை தாங்கவில்லை. அதுதான் எழுத்து. நடுத்தர வயது கடந்த பெண்கள்,  தீராது என்று சும்மா இருக்கலாம். குழந்தைகள், அப்பாவைப் பார்த்து, "இந்த மாமா யாரம்மா" என்று கேட்கவில்லை என்று திருப்தி பட்டுக் கொள்ளுங்கள். ஆமாம்,எதற்கு ஓட்டம்?சாப்பாட்டுக்கா, சமூகத்தில் மதிப்பு கிடைக்கும் எனவா, இல்லை சும்மா வங்கி கணக்கில் பணம் உள்ளது என்று பார்த்து மகிழவா,  அல்லது சமூகத்திற்கு ஏதோ செய்கிறோம் என்ற எண்ணமா, இல்லை எப்போதும் திருப்தி அடையாமல் பேயாட்டம் ஆடும் ஈகோவை திருப்தி படுத்தும் முயற்சியா,  எதற்கு ஓடுகிறோம் என்றாவது தெரியுமா உங்களுக்கு? யாரோ துரத்துவது போலல்லவா ஓடுகிறீர்கள்!  இளமையில் ஓடுவதாவது தேவலை. முதுமையில்? கடைசி வரை ஓடியாக வேண்டும் என்ற விதியுடன் பிறந்தவர்கள்,  இதில் அடங்க மாட்டார்கள். அவர்களுக்காக,அவர்கள் உடல் நலத்துக்காக, குடும்பங்களுக்காகப்  பிரார்த்திக்கலாம்.  விதி வசப் பட்டு ஓடலாம். ஆசையால் அலைக்கழிக்கப் பட்டு ஓடக்  கூடாதுதான்.

கண் விற்றுச்  சித்திரம் வாங்கத் தேவை என்ன?  அதற்குப்  பதில், அந்தச் சித்திரத்தைப் பார்க்கும் ஆசையைத் தியாகம் செய்யும்  மனோதிடம் வளர்த்துக் கொள்ளலாம். ஆனால்,  உலக ஆசைகள் வசப் பட்ட  மனதுக்கு,  அந்த மனபலம் இல்லை. சந்தேகம் கொண்ட மனம் அது. யோசிக்காது சித்திரம் வாங்கும். அதற்கு முட்டாள் தனமாய்க் கண்ணையே விலை பேசும். என்னுடன் பழகிக் கொண்டிருக்கும்,பழக்கம் இல்லாதிருக்கும் எல்லா ஆண்களுக்கும் சொல்கிறேன். தயவுபண்ணிக்  காது கொடுங்கள். முதுமையில் சித்திரங்கள் பார்ப்பது பேராசை.  கண் இருப்பது தேவை. குடும்பம் கண். அதன் சந்தோஷங்களைப்  பின் தள்ளி,  நீங்கள் அடையும் அதிகப் பணமும் பட்டமும் வெறும் அழியும் சித்திரங்கள். 

எவ்வளவு உண்மை. எளிமையாக எடுத்துக் கொள்ளலாமே? பிரபஞ்சத்தின் சிறு துளி நாம்.  பெரிய வருத்தங்கள் ,  இழப்புகள் என நாம்  நினைப்பவை எல்லாம் கூட, ஒரு குழந்தைக்கு பொம்மை உடைந்தால் ஏற்படும் இழப்பு போலத்தான்.  நகர்ந்து கொண்டே இருக்கும் மனிதன்,  வழியில் எதிர்கொள்ளும் நிகழ்வுகளில்,  எதற்கு எவ்வளவு முக்கியத்துவம் தரலாம்? ஒரு தொலைநோக்கு வேண்டாம்? நாம் எதையும் அறிய முடியாதுதான். மறுபடி மறுபடி நினைவுறுத்திக் கொள்வோம். எதிர்காலம் மறைபொருள்தான். ஆனால் எதிர்காலத்திலும் கதிரவன் கிழக்கிலேயே உதிப்பான். சரிதானே?  எண்பது வயதிலும் மனைவி அவள்தான். ஆனால், தொழில்முறை உறவுகள் முதுமையில் நிற்கும். அல்லது குறையும். நிதானப் படுங்கள் . சித்திரம் எழுத சுவர் வேண்டும். அதைக் காணக்  கண் வேண்டும். எவ்வளவு சொன்னாலும் செவிடன் காதில் ஊதிய சங்கு போல,  கண்டும் காணாது  இருக்கும் ஆண்களைப்  பொறுத்துக்  கொண்டு நேசிக்கப்  பரந்த மனம் வேண்டும். ' இந்த எழுத்து என்ன சாதிக்கும்?'  என்ற தோல்வி மனப்பான்மை இருப்பினும்,  தொடரக்  கடவுள் எனக்கு அருள வேண்டும்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

மாறும் நெஞ்சங்கள்

இன்னோரம்மாக்கள் 

ஸன்யாசாஸ்ரமம் க்ருஹஸ்தாஸ்ரமம் என்ற இரண்டு நிலை தவிர நடுவில் ஓர் நிலை உண்டு.திருமண பந்தத்தை வெறுத்து ஒதுக்குவோர் அல்லது ஏதோ காரணத்தால் தனி வாழ்வை மேற்கொண்டவர்கள்.இவர்கள் ஆண்களிலும் உண்டு.பெண்களிலும் உண்டு.நம் சமூகம் வழக்கம் போல இவர்களிலும் பெண்களுக்குத் தரும் அழுத்தங்கள் அதிகம். திருமணமே உள்ளே வருவோர் தப்பித்துக் கொள்ளவும் வெளியே இருப்பவர் உள்ளே வரவும் விரும்பும் ஒரு மாயையான விஷயம். என்னுடன் நெருங்கிய உறவுகளில் இது போன்ற ஒரு வாழ்வைத் தேர்ந்து எடுத்த பெண்களின் மன ஓட்டம் பற்றின ஒரு விவாதமே இது.ரத்தம் சூடாக உள்ள போது இருக்கும் மன நிலை முதுமையில் மாறி விடுகிறது. அனுபவிக்கும் போதுதான் புரிதல் ஏற்படும் பொதுவாக. ஆனால் நமக்கு முன்னால் வாழ்ந்தவர்களின் வாழ்வைக்  கவனிப்பது விலகி இருப்பதின் அவசியத்தைக் கற்றுத் தரும்.குடும்பிகள் என்று தனி அந்தஸ்து பெற்று விட்டதாய் நினைப்பவர்களும் விலகி இருப்பதே நலம்.

தன் சுகதுக்கங்களை இரண்டாம் பட்சமாக்கி அக்கா,தங்கை,அண்ணன்,தம்பி குடும்பத்துடன் தங்களை முழுமையாக இணைத்துக் கொண்டு தியாக வாழ்வு வாழ்பவர்கள் எந்தெந்த காலகட்டத்தில் எப்படி நடத்தப்  படுகிறார்கள்?இவர்களை இந்தக் கட்டுரையில் 'இன்னூரம்மா 'என்று நாமகரணம் சூட்டிக் கொள்கிறேன்.அந்த வீட்டுக் குழந்தைகள் தங்கள் அம்மாவிற்கு இணையாகக் கொள்ளும் நபர் என்று பொருள்.சிறிய வயதில் குடும்ப பாரம் சுமக்கத் தொடங்கும் ஆண்கள்,பெண்கள் இருபாலருக்கும் இந்நூரம்மாக்கள் தெய்வம் போலத்தான் தோன்றுகிறார்கள்.இளம் கணவன் மனைவிக்கு ஒரு பாலமாய்,அவர்கள் விஷமக்  குழந்தைகளுக்கு நல்வழி காட்டும் ஆசானாய், அந்தக் குடும்பத்திற்கு என்ன பிரச்சினை என்றாலும் தோள்  கொடுக்கும் தேவதையாய் ,தேவைப் பட்டால் பொருளாதார உதவியும் செய்ய ஓடி வரும் காமதேனுவாய் அவர்கள் எடுக்கும் அவதாரங்கள் நிறைய.அவற்றை - அந்த உதவிகளை ,சார்ந்திருக்கும் குடும்பம் மதிக்கவே செய்கிறது.இல்லை என்று சொல்லவே மாட்டேன்.பல வீடுகளில் அவர்களுக்குத் தரப் படும் கௌரவம் அலாதியானது.நூறு சதவிகிதம் உண்மையும் கூட.ஆனால்--தள்ளி நிற்க வேண்டும்.மனது முழுக்க அன்பிருக்கலாம்.குழைவு கூடாது.ஏமாற்றம் அடையவே அடையாத எதிர்பார்ப்பு என ஒன்றிருந்தாலொழிய அதை வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது.அப்படி எதுவும் எனக்குத் தெரிந்து இல்லை.முக்கியமான இன்னொன்று.சுய மதிப்பீடு.கொடுப்பதும் பெறுவதும் சமமாக நிகழ்ந்துள்ளது என்ற புரிதல்.கொடுத்தது அதிகம் என்று எண்ணிக் கொண்டால் கர்வம் வரும்;நான் இல்லை எனில் இவர்கள் நிலை என்ன ஆகி இருக்கும் என்ற ஆணவம் வரும்;சுயபச்சாதாபம் வரும்.நான் மெழுகுவர்த்தி,கருவேப்பிலைக் கொத்து என்ற வசனங்கள் தோன்றும்.எடுத்துக் கொண்டது அதிகமோ என்று தோன்ற ஆரம்பித்தால் இன்னும் மோசம்.பயம் வரும்.இவர்கள் இல்லையேல் என்ன ஆகுமோ என்ற பீதி வரும்.கண்ணுக்குத் தெரியாத மாய சங்கிலிகள் பிணைக்க ஆரம்பிக்கும்.கடன்பட்டவர் நெஞ்சக்  கலக்கம் நான் கூற வேண்டுமா என்ன?கம்பன் ,ஸ்ரீராமச்சந்திர மூர்த்தியைப் பார்த்துக் கலங்கும் ராவணனை,கடன்பட்டார் நெஞ்சம் போல் கலங்கினான் இலங்கை வேந்தன் என்கிறார்.கடன் அவ்வளவு கொடிது.பொருள் கடன் மட்டும் இல்லை.கடன் பட்டுள்ளோமோ என்ற எண்ணமும்தான்.பளிச் என்று கூறவா?இந்நூரம்மாக்கள் ஒரு குடும்பத்திற்கு ஆக்சிஜனும் இல்லை.கறிவேப்பிலையும் இல்லை.இயல்பாய் எடுத்துக் கொண்டால் மன ஆரவாரமும் இல்லை.

இனி போஸ்ட் தலைப்பிற்கு நீதி வழங்கி விடலாமா?அறுபது வயது வரை பெரிய பிரச்சினைகள் ,மாற்றங்கள் இல்லை,இவர்களுக்கு.இந்நூரம்மாவின் வயது அறுபது தாண்டும் நேரம் வீட்டுக் குழந்தைகள் கல்யாணம் நடந்து விடுகிறது.அந்த வீட்டின் பெரிய தம்பதியினருக்குத் தனிமை கிடைக்கிறது.அழுத்தங்கள் குறைய ஆரம்பிக்கின்றன.ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ள முன் இல்லாத அளவு நேரம் கிடைக்கிறது.முதுமை அவர்களையும் எட்டிப் பார்க்கிறது.சிறு உடல் உபாதைகள் தோன்ற ஆரம்பிக்கின்றன.நேற்று வரை,பெற்றோரையும் மனைவியையும் balance பண்ணத் தெரியாது,திண்டாடி,இந்த மட்டில் நம் மனைவியையும் குழந்தைகளையும் ஒருத்தி கவனித்துக் கொள்கிறாளே என்று நிம்மதி அடைந்திருந்த கணவன்மார்கள்,பெற்றோரை நல்லபடி அனுப்பி வைத்து விட்டு,மனைவியிடம் திடீர்க் கரிசனம் காட்டத்  தொடங்குகிறார்கள். ஓய்வு பெற்றாயிற்று.வேறு பெரிய வேலைகள் இல்லை.ஹாலில் உட்கார்ந்து டி வி  பார்த்துக் கொண்டே சாப்பிட்டு மனைவியை நாலு தோசை சாப்பிடுவதற்குள் நாற்பது தடவை சமையல் அறைக்கும் ஹாலுக்கும்  நடக்க வைத்ததை எல்லாம் பண்ண அவர்களுக்குத் தேவை இல்லை.ஒழுங்காக சாப்பாட்டு அறை வந்து சாப்பிடுவார்கள்.முடிந்தால் ஏதேனும் உதவியும் செய்வார்கள்.மனைவிக்கு மாத்திரை எடுத்துத் தருவார்கள்.நேற்று வரை,தான் வள் என்று விழுந்த போதெல்லாம் கண்ணைக் கசக்கின அல்லது மௌனப் போர் நடத்தின மனைவியை சமாளிக்க உதவின இந்நூரம்மா இரண்டாவது இடம் நோக்கி நகர்த்தப் படுகிறாள் .

இவர்களையாவது ஒரு பக்கம் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.கல்யாணம் ஆன பெண்களை மட்டும் நம்பவே கூடாது.கல்லானாலும் கணவன் புல்லானாலும் புருஷன் தியரிதான் அவர்களுக்கு.எனக்கும் என் புருஷனுக்கும் நடுவில் இவள் யார் என்று எப்போது கேட்பார்கள் என்று சொல்லவே முடியாது.மேலும் சுலபமாகத் திருப்தி அடையக்  கூடிய பேதமை உணர்வுடன் அல்லவா பெண்கள் இயல்பு படைக்கப் பட்டுள்ளது!! கணவனுடைய சிறு கரிசனங்கள் அவர்களை உணர்வுப் பிழம்புகள் ஆக்கி விடும்.உணர்ச்சி மேலோங்கிய நிலையில் ஞாயங்களுக்கு முதல் இடம் இல்லை.சிறு வயதில் சாதுவாக இருந்தவர்கள் தான் ஒரு மாமியார்,பாட்டி என்ற பதவி அடைவதை ஒரு கௌரவம் போல் எண்ணி,ஒரு மிதப்பில் செயல்பட ஆரம்பிக்கிறார்கள்.தன்  கணவன் மட்டும் இன்றி,தன்  மருமகளோ அல்லது பேரனோ இந்நூரம்மாவிற்கு தன்னைவிட சற்று அதிகம் முக்கியத்துவம் கொடுப்பது கூட அவர்களைக் கடுமையாய்ப் பாதிக்கிறது.பேச்சின் தன்மை மாற்றம் காண்கிறது.

வீட்டின் குழந்தைகள் அடுத்தது.இளம் வயதில் இந்நூரம்மாக்களின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு தொங்கி இருப்பார்கள்.தங்கள் அம்மாக்களுடன் சிறு விஷயங்களுக்கெல்லாம் பழி சண்டை போட்டிருப்பார்கள்.ஒரு buffer ஆக இந்நூரம்மாக்களை நினைத்திருந்திருப்பார்கள்.ஒரு கல்யாணம் ஆனால் எல்லாம் தலைகீழ்.அவர்கள் புக்ககம் போனவுடன் அம்மா பாசம் பொங்கி வழிய ஆரம்பிக்கும்.என் அம்மா எப்படியெல்லாம் கஷ்டப் பட்டாள் .உனக்கு வேறு பொறுப்புகள் இல்லை.என் பொறுப்பை சுமந்தாய்,என்ற ரீதியில் பேச ஆரம்பிக்கிறார்கள்.இதை எல்லாம் கற்பனையில் கண்டு எழுதவில்லை
.சுமார் பத்து குடும்பங்களையாவது   பார்த்து விட்டு எழுதுகிறேன்.இந்நூரம்மாக்கள் பற்றி கரிசனத்துடன் நினைக்கும் ஒரேயொரு குடும்பத்தைக் கூட சந்திக்காததால் எழுதுகிறேன்.அதனால் அவர்களுக்கு ஒரு செய்தி சொல்ல விரும்பி எழுதுகிறேன்.

மாறும் நெஞ்சங்களைக் கட்டாயம் தரிசிப்பீர்கள்.முதலில் இருந்தே தெளிவாக இருங்கள்.அன்பாக இருக்க வேண்டாம் என அர்த்தம் பண்ணிக்க கொள்ள வேண்டாம்.அரவணைக்கும் அன்பு மட்டும் செலுத்த நம் எல்லோருக்கும் அனுமதி உண்டு.அதே போல் லகானிடப் பட்ட குதிரை போல் ஓட அவசியம் இல்லை. சாதாரணமாக , சக்திக்கு உட்பட்டு செய்யக் கூடியதை எல்லாம் அமைதியாக செய்து கொண்டிருத்தல் போதுமானது. WE SHOULD NOT STRETCH OURSELVES BEYOND A LIMIT.பின்னால் மனிதர்கள் வேறு  முகம் காட்டினால்  "நாம் என்ன இழந்து விட்டோம்?நம்மைத் தொலைத்து ஒன்றும் செய்யவில்லையே " என ஆறுதல் அடைய முடியும். இல்லை என்றால் என் வீட்டு இந்நூரம்மா (யார் என சொல்ல மாட்டேன்) போல் மனம் கோழையாகும்.தேவை இல்லை.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS 

மஞ்சுளா ரமேஷின் சினேகிதி நவம்பர் 2016 issue ல் வெளிவந்துள்ள கட்டுரை 

மறுபடியும்

பல நாள்களுக்குப் பின் இந்த சந்திப்பு.ஒவ்வொரு வாழ்விலும் ஏதேனும் ஒரு விஷயம் மற்றெல்லாவற்றையும் விட அதிக முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. தனி மனித குணங்களின் படி அந்த மையப்புள்ளி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒன்று.எனக்கு அது என் பெற்றோரோ என நினைக்கிறேன். சென்ற வாரம் என் தம்பி என் வயதான பெற்றோரை இங்கு கொண்டு விட்டு விட்டு மூன்று நாள்கள் வெளியூர் சென்றான்.Shakespeare என்ற தீர்க்க தரிசி சொன்ன second childhood ன் நிதர்சனம் ஏற்படுத்தின தாக்கம் எழுத்தில் வடிக்க நான் அவர் போல human mind ஐப் படித்த ஒரு ஜீவன் ஆனால்தான் சாத்தியம்.இதை எழுதத் தொடங்கின போது இருந்த என் அப்பா இன்று இல்லை. என்னால் அதைத் தாங்க முடியவில்லை.  .மறுபிறவி,  நல்ல கதி ,அமைதியான மரணம் ,யாருக்கும் தொல்லை தராது மறைந்த தூய ஆன்மா, இன்னும் இருந்திருந்தால் அவர் அடைந்திருக்கக் கூடிய கஷ்டங்கள், நாம் எல்லாரும் ஒரு நாள் இதே போல மரணிப்போம் என்பது போன்ற பல உண்மையான ஆறுதல் வார்த்தைகளைக் கடந்த நான்கு நாள்களாய்க் கேட்கிறேன்.அவையனைத்தையும் தாண்டி ஒரு பெருவலி நிற்கிறது. அது நான் மறையும் போதுதான் மறையும். உப்பும் நீரும் சேரச் சேர வலிகள் மறையும் என்ற பொய்யை நான் நம்பவில்லை.நிரந்தரப் பிரிவுகள் வடுக்கள்தான்.வடுக்கள் காலம் கடந்து வலிப்பதில்லை.ஆனால் தங்கி விடுகின்றனதானே?மறுபிறவி எனக்குத் தெரியாது.நம்புகிறேன். அப்படி ஒன்று உண்டென்று.ஆனால் அப்பா என்றால் எனக்கு என் அப்பாதான்.அம்மா என் அம்மாதான்.பட்டினத்தார் பெற்ற ஞானம் சித்தித்தால் அன்றி இது எத்தனையாவது கர்ப்ப வாசம் என்றெல்லாம் பேசுவது என் வரையில் சாத்தியம் இல்லை. என்னை நானே உற்று நோக்கிக் கொள்கிறேன்.அன்று வந்து இரங்கல் தெரிவித்த அனைவரையும் கூட நினைத்துப் பார்க்கிறேன். ஒரு சிலையின் ஒரு பகுதி உடைந்து போனால் அது முழு சிலையா? அது போல் ஏதோ ஒரு சந்தோஷம் நீங்கி விட்டதே.என்னை விட்டு விடலாம். காற்றாகிப் போய் என் மனதில் ஒரு நிரந்தர வெற்றிடம் உண்டாக்கிய என் அப்பாவையும் விட்டு விடலாம். ஆனால் அம்மா....என்ன பண்ணட்டும்?எப்படி வெளி வருவாள்!

நடு இரவில் என் தங்கை அப்பாவின் ஒரு புகைப்படம் அனுப்பி இருந்தாள் காலை அதைத்தான் முதலில் பார்த்தேன். எனக்கு photos பார்ப்பது பிடிப்பதில்லை.The memories haunt me.பழைய சம்ப்ரதாயங்களில் எல்லாம் அர்த்தம் உள்ளதாய்க் கூறுகிறார்கள்.நான் வந்த வழியும் வளர்ந்த முறையும் எனக்கு அந்த நம்பிக்கையைத் தந்தாலும் எனக்கு எதுவும் பிடிக்கவில்லை. இருக்கும் போது செய்யாத எதையும் இறந்த பின் செய்வது போலித்தனம் போல் தோன்றுகிறது.ஆனால் இந்த வாக்கியம் உலகத்தை உற்று நோக்கிச் சொல்வது.  என் அப்பா சிங்கராஜா போலத்தான் வாழ்ந்தார்.மறைந்தார்.என்  தம்பி போல மகனை அடைந்தது அவர் வாங்கி வந்த வரம்.Mutual belief பற்றி நினைக்கிறேன்.ஒரு நாளும் தன் மகன் பற்றி அப்பா எந்த சந்தேகமும் கொண்டதில்லை.அவரைப் பொறுத்த மட்டில் அவன் அவர் தோளில் சவாரி செய்த குட்டி நாராயணனே.பெற்றோரைக் கடைசி வரை பேணி ஆக வேண்டும். ஜீவனுடன் உள்ள பெற்றோர் தராத வாழ்த்தை ஈமக் கடன்களைக் கடனே என ஆற்றும் மகனுக்கு மறைந்த ஆன்மா தரும் என்று விழுந்து விழுந்து லஷங்கள் செலவழித்து காரியம் செய்கிறார்கள். பயம். பயம் தவிர வேறில்லை.ராமதீர்த்தம் என்ற பெயர் கொண்ட அந்த இடத்தில் ஒரு industry யே இயங்குகிறது. மகத்தான சேவை.அதை நடத்துபவர்களுடையது.ஆனால் ஸ்ரத்தையுடன் செய்வது ஸ்ராத்தம்.அங்கு காரியம் செய்ய வருபவர்கள் அமைதி காக்க வேண்டாமா?குறை சொல்வது நோக்கம் அல்ல.காத்திருக்கும் நேரம் கவனித்தவை.மௌனம் காக்க வேண்டியோர் ஓயாது தப்பு தப்பாய் பேசுவது கேட்க நேர்கிறது.இறுதிப் பயணத்துக்கு ஒரு ஜீவனை அனுப்பி விட்டு அவர் வாழ்க்கை பற்றி என்ன postmortem வேண்டிக்கிடக்கு.இருக்கும் போது அந்த ஜீவனை லட்சியமே செய்யாதவர்கள் இறந்த பின் வந்தென்ன வாராது இருந்தால் என்ன. இருப்பவர்களைக் கொண்டாடினால் அந்த உயிர் மகிழும்.உயிரும் உடலும் பிரிந்த பிறகு எதற்கு கரிசனம்.உயிருடன் உள்ள ஒருவரிடம் சரியான படி நடந்து கொள்ளாத யாரும் தயவுசெய்து அவர் இல்லாது போனபின் அழுது அனாவசியமாய் நேரம் செலவழிக்காதீர்களேன்.

நடுவில் மறுபடி இடைவெளி.அதனால் என்ன ?இன்னும் எண்ணங்கள். வாழ்வின் நிதர்சனங்களை அசை போட உதவிய நாள்கள். ரத்த சம்பந்தமோ மற்ற சம்பந்தமோ நம் இன்பங்களையும் சரி துன்பங்களையும் சரி நம்மால் மட்டுமே உணர முடியும்.ஒவ்வொருவரின் பயணமும் தனியானது. நம் வலியை மற்றொருவர் தரும் ஆறுதல் குறைக்கும் என்று நினைத்தால் ஏமாற்றம் மட்டுமே மிஞ்சும்.சந்தோஷம் வருத்தம் இரண்டையும் அப்பட்டமாக  எதிர்நோக்குவோம்.பெரும்பாலான நேரங்கள் நாம் நம்முடன் பேச வேண்டும்.லூசு என்று உலகம் நினைக்கலாம்.கவலை தேவையில்லை.இந்த மாதிரி சமயங்களில் கூடத் தன்னிலை இழக்கலாகாது.அழக் கூடக் கூடாது என்ற பொருளில்லை.மற்றவர் தோளில் சாய்ந்து அழாதீர்கள்.ஏற்கெனவே துன்பம் சுமந்த மனது.அவர்கள் நம்மைக் கீழே போட்டால் அடி அதிகமாகப் படும்.Normal நாள்களில் அடி வாங்குவது தேவலை.மனம் வருத்தத்தில் இருக்கும் நேரம் சின்னதாய் யாராவது தட்டினால் கூட வலிக்கும்.வம்பு வேண்டாமே?

இது வரை ஒரு பக்கப் பார்வை.அந்த மற்றொரு பிரிவினர் பற்றிப் பேசாவிட்டால் வேதாளம் விக்ரமாதித்தனுக்குச் சொன்னது போல் என் தலை வெடித்துவிடும்.ஆறுதல் தருபவர்கள் உண்மையாக இருத்தல் வேண்டும்.முடியாத போது சும்மா இருப்பது இன்னும் மேல்.உலகத்தில் உள்ளதைத்தானே சொல்கிறேன் என வேண்டாத அல்லது வருத்தத்தில் இருப்பவர்களைக் கலங்க வைப்பது போன்ற விஷயங்கள் பேசாதிருந்தால் புண்ணியமாகப் போகும்.என் அப்பா மறைந்த தினம் சிலர் என் அம்மாவைப் பார்க்காது போயிருக்கலாம் என்று தோன்றியது.இன்னொன்று.உண்மை பேச வேண்டும்.உண்மைகள் எல்லாவற்றையும் பேசித்தான் தீர வேண்டும் என அவசியம் இல்லை.யார் சொல்லியாவது நாம் கேட்கிறோமா?பின் மற்றவர் விஷயத்தில் தலையிட மட்டும் நாம் யார்?அவரவர் தன்னை மட்டும் சரியாகப் பார்த்துக் கொண்டால் போதாதோ?நாட்டாண்மை பண்ண என்று கிராமங்களில் தனியாக ஒருவர் இருப்பார்.தடி எடுத்தோர் தண்டைக் காரர் ஆவது எங்கனம்?நம்மிடம் ஒரு விஷயம் முன் வைக்கப் பட்டுக் கருத்துக் கேட்கப் பட்டால் ஒழிய அதில் ஏன் தலையிட வேண்டும்?

எளிமையாக வாழ்வதைத் தொலைத்து விட்டோம்.சுயநலம் போல் தெரிந்தாலும் நான் கவலைப் படவில்லை.தன்னைப் பார்த்துக் கொள்வதுதான் முக்கியம்.ஏதும் மாற்றம் மற்றவர் கொண்டு வந்து நம்மை நிம்மதியாக்குவார்கள் என்பது பொய்.நமக்கு அமைதியை இறைவன் தர முடியும்.நாமே உருவாக்கிக் கொள்ள முடியும்.பேச்சும் இந்த மாதிரி நேரங்களில் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது.வருத்தத்தில் உள்ளவர்கள் அதை ஒரு privilege போல எடுத்துக் கொண்டு,"நான் வருந்துகிறேன் . இப்போது என்ன பேசினாலும் தப்பாக யாரும் எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது.அல்லது மாட்டார்கள்"என்று ஒரு கணக்குப் போடுகிறோம்.அது மஹா தவறு .புரிந்து கொண்டேன்.அதே நாணயத்தின் மற்றொரு பக்கம் பார்க்கிறேன்.இழப்பை சந்தித்தவர்களின் நெருங்கிய மற்ற உறவுகள் சற்று அதிகப் புரிதலுடன் நடந்து கொள்ளுங்கள்.கொடுப்பது வேறு உருவில் திரும்ப வரும்;கொடுப்பதே திரும்ப வரும்.அதுதான் நியதி.அப்படி என்றால் ஒருவருக்குத் தேவைப் படும் போது ஆறுதல் தரும் சக்தி உங்களுக்கு இருப்பதாய் அவர் நினைக்கும் பட்சத்தில் தந்து விட்டுப் போங்களேன்.காசா பணமா?

இன்று போய் அம்மாவுடன் சேர்ந்து அப்பாவுடைய உடைமைகளை இடம் மாற்றும் வேலை செய்து வந்தேன். அப்பாவின் வாசனை சுமந்த சட்டைகள் ,அப்பா காலம் முழுவதும் உபயோகப் படுத்தின பட்டை டம்ளர் ,ஹோமியோபதி புத்தகங்கள் ,குளிகைகள், அடிக் கோடிட்டு பல முறை படித்த அன்னை புத்தகங்கள் எல்லாம் ஏதோ விழுந்து விட்ட பேரரசின் நினைவுச் சின்னங்கள் போல மனசு தொட்டது.நான் எப்படி இருக்க வேண்டும்.எது சரி?அப்பா மறைந்த முதல் 15 நாள்கள் யாருடனும் பேச வேண்டும் போலத் தோன்றவில்லை. என் தோழர்கள் கேட்டனர் , 'அப்பா மறைவு வாழ்வின் நிலையாமையை உனக்குக் கற்றுத் தந்ததா ,அதுதான் மௌனமா' என....யோசித்தேன்.உண்மையில் நிலையாமையை விட முக்கியமாய் வேறொன்றைக் கற்றுத் தந்து போனார் அப்பா.என்ன தெரியுமா ? இருப்பவர்கள் எவ்வளவு முக்கியம்  என்று.நீர்க்குமிழி போன்ற வாழ்வில் எதையெல்லாம் தர முடியுமமோ இன்று இப்போது தந்து விடு. எப்ப வேண்டுமானாலும் குமிழி உடையும் .பணமோ, பொருளோ, அன்போ ,நேரமோ ,ஆதரவோ, கவனமோ, உதவியோ எதுவானாலும் உடனே தா. எதற்கு நேரம் கடத்துகிறாய் ? என் பெற்றோர் இங்கு வந்து தங்கிய நேரம் என் உடல் நிலை சரியில்லை.அதைத் தாண்டி அம்மா அப்பாவைக் குழந்தைகள் போல் கவனித்துக் கொண்ட த்ருப்தி ,என் மனதைச் சற்று சாந்தமாக்குகிறது.அப்பா மறைவு சோகம்தான்.ஆனால் அது பாடம் தந்தது.

நல்லவை கெட்டவை வீடுகளில் நடக்கும் போது விவாதங்கள் தவிர்க்க இயலாதவை.கூப்பிட்டால் மட்டும் கலந்து கொண்டு நடப்பவைகள் அனைத்தையும் பார்வையாளராய் கவனிப்போம். குரல் உயர்த்துவது அசிங்கம்.எப்போதுமே.அடித்துக் கொள்வதற்கு சமமான வன்முறை, பெரிய குரலில் பேசுவது.பொருள்கள் மேல் கோபம் காட்டுவது எல்லாம்.பிரசவ வைராக்கியம்,ஸ்மசான வைராக்கியங்கள் ஏற்படுகின்றன.தொடர்வதற்கு முயற்சி தேவைதான்.பாரதியார் ஆத்மஜயம் என்ற பாட்டில் கூறுகிறார்,"கண்ணில் தெரியும் பொருளைக் கை கவர்வது சாத்தியம் என்றால் மண்ணில் தெரியும் வானம் நம் வசப்படலாகாதோ"என்று.புலனடக்கம் எல்லா மேன்மையும் தரும் என்று உணர்ந்த பின்னரும் புலன்களை வெற்றி கொள்ள வேண்டாமா என்கிறார்.முழுமையாகப் பண்ணாத ஒன்றை எழுத,கை கூசுகிறது.கை கூப்பி இறைவனை அழைக்கத் தோன்றுகிறது.ஆனால் ஒவ்வொரு நொடியும் உண்மையாக இருத்தல் போதும்.உண்மைதான் அமைதி தரும்.உண்மையும் அமைதியும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள்.ஒன்று உள்ள இடத்தில் மற்றது இருந்தே தீரும்.அதனால்தான் என் அப்பாவின் இறுதி நாள்கள்,இறுதி யாத்திரை எல்லாம் சுகமாக அமைந்ததாய்க் கருதுகிறேன்.அதையே விழைகிறேன்.புலனடக்கம் பயில வேண்டுமானால் விடாமுயற்சி தேவை.ஆனால் எப்போதும் மனம் வாக்கு காயம் ஒன்று பட்டு உண்மையாய் இருத்தல் தானாக நிகழ்வதுதான்.Just Be .வாழ்வை serious ஆக எடுத்துக் கொண்டு துறப்பதை உயர்வாகக் கூறுகிறோம்.அது மகான்களுக்கு சரி.எளியவர்களான நாம் ஒன்றைத் துறந்து விட்டுத் துவள்வதில் பலன் இல்லை.அதை விட வையத்தில்  வாழ்வாங்கு வாழ்வது மேல்.

மறுபடியும் என்று தலைப்பிட்டு ராமாயணம் போல் நீளமாகி விட்டது இந்த போஸ்ட்.Please bear with me.சந்திக்கலாம்.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

ராமாயணம்-கதைத் தோற்றம் -சிறு அலசல்

இன்று ஸ்ரீ ராம நவமி.அந்தந்த நாள்களுக்கென்று ஒரு மூட் உண்டு.பண்டிகை நாள்கள் உள்முகம்தான்.100 வருடங்களுக்கு மேல் பூஜை பெற்ற அந்த நிற்கின்ற ராமன் படத்திற்கு புஷ்பம் வைக்கையிலே ராமாயணக் காட்சிகள் மனதில் ஓடத் தொடங்கியது.நம் பலருக்கும் நடக்கும் ஒன்றுதான்.இப்போது பட்டாபிஷேக ராமர் படங்கள்தான் நிறைய வரையப் படுகின்றன.அதனாலேயே அந்த நின்று தரிசனம் தரும் கோதண்ட ராமர் படம் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.அழகின் பெண்மையின் கருணையின் வடிவாக கொடி போல ஸ்ரீராமன் அருகில் நிற்கும் பிராட்டி,பாதத்தில்கூப்பிய கரங்களுடன் மகாபக்த ஹனுமான் எம்பெருமானுக்கு இன்னொருபுறம் நிற்கும் இளவல் லட்சுமணன்.இளவலுக்கு நான் அடைமொழி தரத் தகுதியற்றவளாக உணர்கிறேன்.நீங்கள் உலகத்தின் உயர்ந்த சகோதரனுக்குக் கொடுக்கும் அடைமொழியை போட்டுக் கொள்ளுங்கள்.ராமாயணக் காட்சிகளை ஒரு திரைப் படத்தை விடவும் அழகாக எங்கள் குழந்தை மனதில் பதியச் செய்த தாத்தாவை நினைத்து விட்டுத்தான் ஸ்ரீராம ஸ்மரணை செய்ய என்னால் இயலும்.அஷ்டோத்திரம் படித்துப் பூஜை முடித்த போது அஷ்டோத்திர வரிகளை மனம் அசை போட்டது.ஸ்ரீராமனைப் பூஜிக்கும் பலவரிகளுக்கு இடையிடையே,தாடகை,ராவணன்,மாரீசன் பெயர்களும் இடம் பெற்றிருந்தது.அதாவது இவர்களை எல்லாம் வதம் செய்த பெருமான் என்ற பொருள் தாங்கிய சொல் தொடர்கள் வந்தன.அஷ்டோத்திரத்தில் இடம் பெறாத ராமாயணக் கதாபாத்திரம்,முக்கியக் கதாபாத்திரம் யார் என்ற எண்ண ஓட்டமே இந்த எழுத்தின் ஆரம்பம். யார் அது?கைகேயி.

கோடு போட்டு நிற்கச் சொன்னான் சீதை நிற்கவில்லையே சீதை அங்கு நின்றிருந்தால் ராமன் கதை இல்லையே என்றார் கண்ணதாசன்.ஆனால் லட்சுமணன் கோடு போடுவதற்கு முன்னமே ராமன் கதை திருப்பம் கண்டு விடுகிறது.ஒவ்வொரு வாழ்க்கைக்கும் ஒரு நோக்கம் உண்டு.அவதாரங்களுக்கும்தான்.அந்த அவதார நோக்கம் நிறைவேறத் தோதாக நிகழ்வுகள் அமைகின்றன.அவதாரபுருஷனுடன் கூடவே வரும் பலர் அந்த நிகழ்வுக்குத் துணை புரிகிறார்கள்.அதனால் இந்த நிகழ்வுகள் predestined என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.கைகேயிதான் ஸ்ரீராமாவதாரத்தின் நோக்கம் பூர்த்தியாக வித்திட்டது.கைகேயி நல்லவளா கெட்டவளா என்பது அல்ல நம் விவாதம்.ராமாயணம் ஒரு எளிய கதை போலத் தோன்றலாம்.அது உண்மை அல்ல.Interpreting the epic is not that easy .அயோத்யா காண்டத்தில்தான் கதை விரியத் தொடங்குகிறது.வால்மீகியும் கம்பனும் துளசிதாசரும் மாறுபடும் இடங்கள் பல.நாம் அவரவர் விருப்பப் படி,அவரவர் அடிப்படை குணங்களின் படி இந்தக் காவியத்தை அதன் கதாபாத்திரங்களைப் புரிந்து கொண்டுள்ளோம்.After thousands of years the scar on Kaikeyi's character remains.ஏன்?

இதுதான் என் கேள்வி.ராமன் தன்  தாயைவிட அதிகம் அன்பு செலுத்தியது கைகேயியிடம்தான்.கைகேயியின் உயிர் ஸ்ரீ ராமன்.அப்படியானால் என்ன நிகழ்ந்தது கைகேயிக்கு?மந்தரை சொல்பேச்சு கேட்டுதன் நிலை இழக்கும் அளவு திண்மை அற்ற கதாபாத்திரமா அவள்?வரம் பெற்று வனம் போக ஆணை வந்தும் ஸ்ரீ ராமன் முகம் சித்திரத்தில் அலர்ந்த செந்தாமரை போல் இருந்ததாகக் கம்பன் பாடுகிறார்.மன்னவன் பணி என்றாகில் நும் பணி மறுப்பனோ என்றாராம் ராமன்.எனக்கு நீ வேறு,தந்தை வேறா?அவர் இட்ட பணி என்று ஏன் கூறுகிறாய்?நீ இட்ட பணியை நான் செய்யாதிருப்பேனா என்கிறார்.ஸ்ரீராமனை கைகேயியின் நடத்தை எந்த வகையிலும் மாற்றவில்லை.ஆனால் அவள் ராமன்மீது கொண்ட அன்பு என்னாயிற்று?மந்தரையின் துர்போதனையால் அவ்வளவு நாள் கொண்ட அன்பு மாறி விட்டதா?இல்லை அவள் வரங்களுக்கு ஏதேனும் உள் பொருள் உண்டா?இதைக் கம்பனும் வால்மீகியும் ஒவ்வொரு விதமாகவும் சொற்பொழிவாளர்கள் வேறு பல விதமாகவும் பொருள் படுத்துகிரார்கள்.நான் கூறப் போவது என் பார்வையில் கைகேயி.கைகேயி ஒரு நெகடிவ் கதாபாத்திரம்தான் என்வரை.

இப்போது ஒரு புது டிரெண்ட் உருவாகி உள்ளது.துரியோதனன்,ராவணன் போன்ற எதிர்மறை மனிதர்களை ஹீரோவாகக் கொண்டாடி அவர்களைக் கதாநாயகனாகக் காட்டி அவர்கள் பார்வையில் ராமாயணம்,மகாபாரதம் சொல்லும் கேலிக் கூத்து.நீ ஒரு ராவணனாக,துரியோதனனாக,கைகேயியாக உன்னை வெளிப் படுத்திக் கொள்ள விரும்புவாயா?மாட்டேன் என்றால் அங்கேயே என் வேலை முடிந்தது.அவர்களிடம் உள்ள நல்ல குணங்களைப் பட்டியல் இடுகிறார்கள்.ஏதேனும் ஒரு தீய குணம் போதும்.நல்லது அனைத்தையும் ரப்பர் போல அழிக்க.இப்போது கைகேயிக்கு வருவோம்.

1.கெட்டவர்களால் மதி இழப்பது குற்றம்.
2.தன் மேல் மோகம் கொண்ட தசரதனின் weakness ஐ சரியானபடி பயன்படுத்தி ,சற்றும் இரக்கமற்று வரம் கேட்டது குற்றம்.
3.தன் வரம் வழங்கப் பட்டால் என்னென்ன விபரீதங்கள் நிகழும் என அறிந்தும் அதை விரும்பிப் பெற்ற perversity .
4.தவறான சகவாசம் என்ற குற்றம்.
5.அவள் மனதில் என்ன இருந்ததோ,நாம் அறியோம்.காட்டக் கூடாத இடத்தில் தன்  பலத்தை ப்ரயோகித்த அல்ப குணம்.

ஏன் கைகேயி என்ற பெயர் யாரும் இடுவதில்லை,என்ற கேள்விக்கு பரதன் உன் பெயரில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள் என்று சபித்ததாகக் கூறுகிறார்கள்.அது மட்டும் காரணம் இல்லை.புராணங்களையும் இதிகாசங்களையும் கிண்டல் செய்து மட்டுமே வரும் நாஸ்திகவாதிகள் கூட அந்தப் பெயர் பக்கமே போகாததற்குக் காரணம் அந்த கதாபாத்திரத்தின் மேல் உள்ள வெறுப்பே.தீராத தீர்க்கவே முடியாத பழி சுமந்த பாத்திரம். ராமாயணக் கதை உருவாகக் காரண கர்த்தா என்பதற்கு மேல் கைகேயி பற்றிப் பேச எனக்கு எதுவும் இல்லை.ஆனால் வால்மீகி,கம்பன் என்ன நினைத்து இதிகாசத்தை வடித்தார்கள் என்று நினைத்து மாளவில்லை.நம் நாட்டு சரித்திரத்தின் மூன்று வித moods ஐ பிரதிபலிப்பவர்கள்,வால்மீகி,வியாசர்,காளிதாசன்.வால்மீகி-Moral ,வியாசர்-Intellectual ,காளிதாசன்-Material Poets .எனலாமா?ராமாயணம் ஒரு ideal அதாவது உயர்ந்த உன்னத சமூகத்தை எடுத்துக் காட்டுகிறது.Ideal என்றால் கற்பனையாகத்தான் இருக்க முடியும் என்ற தவறான கருத்துக்கள் உண்டு.ராமாயணத்தில் ஒரு உண்மை சமூகம் உயர்ந்து நிற்கிறது.வெறும் கற்பனையை மட்டும் வைத்து ஒரு ideal சமூகம் பற்றி வால்மீகியால் எழுதி இருக்க முடியாது.உத்தர காண்டத்தில் காணப் படும் விஷயங்கள் ideal ஆனவையா என்ற கேள்வி வருகிறது.அதற்கு பதில் it is a later addition .குழப்பிக் கொள்ள வேண்டாம்.

குழந்தையாக உள்ள மனித இனம் அதாவது younger humanity ஐக் காட்டும் இதிகாசம் ராமாயணம்.அடுத்தடுத்த அவதாரங்கள் evolution ஐக் காட்டுவதை நாம் அறிவோம்.இராமாயண காலம் எளிமையானது.அதிகக் குழப்பங்கள்,complexities கிடையாது.ஒன்று நினைத்து வேறு செய்தல்,இரு பொருள் படப் பேசுதல் அறிவை வேண்டாத விஷயங்களுக்குப் பயன்படுத்துதல்(கைகேயி போல என சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை) என்பதெல்லாம் குறைவு.Rare .காட்டுக்குப் போ என்று தந்தை சொன்னால் பித்ருவாக்ய பரிபாலனம் செய்ய வேண்டுமே தவிர கேள்விகள் கிடையாது.வால்மீகியின் இயல்பு imaginative ,sensitive ஆகவே இருந்திருக்க வேண்டும்.நிலையில் இருந்து திரிந்து நடக்கும் மனிதர்கள்,அலட்சியம்,வன்முறை எல்லாம் அவருடைய பரிசுத்தமான நீதி வழுவாத மனதை shock செய்திருக்க வேண்டும்.தீமை கண்டு ,பாவம் கண்டு இரங்கி இருப்பார்.ஆனால் அவருடைய அழகிய மனதிற்கு அவை ரசக் குறைவாகத்தான் இருந்திருக்கும்.The most paradoxical poem.Nothing is superior to Ramayana.It portrays the picture of entirely moralised civilisation என ஸ்வாமி அரவிந்தர் குறிப்பிடுகிறார்.

கவிச் சக்ரவர்த்தி கம்பன் பார்வையையும் சுருக்கமாகப் பார்த்து விட்டு முடித்துக் கொள்ளலாம்.கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத் தறியும் கவி பாடும் என்றால்,அவர் ஏன் வால்மீகி ராமாயணத்தை மறுபடி எடுத்துக் கொண்டார்?ஒரு புது காவியம் படைத்திருக்கக் கூடாதா? ஒரு சமூகம் தர்ம வழியினின்றும் பிறழும் போது பேரரசுகள் கூட வீழ்ந்திருக்கின்றன.கம்பன் தான் வாழ்ந்த காலத்தில் தான் விரும்பிய values ஐ மக்களுக்குச் சொல்ல ஏற்கெனவே தமிழ் மக்களுக்கு மிகவும் நெருக்கமான ராமாயணத்தை எடுத்துக் கொண்டார்.இடைச் செருகல்கள் உண்டு.அவர் முதலில் கொடுக்கும் செய்தி புலனடக்கத்தின் அவசியம்.அவர் பார்த்ததும் ஒரு idealistic society யே .அயோத்தி மாநகரில்,தருமம் இல்லையாம்.ஏனெனில் அதை ஏற்க ஆளில்லை.Hero இல்லை.ஏனெனில் விரோதிகள் இல்லை.பொய் இல்லை.அதனால் உண்மை என்று தனியாக ஏதும் இல்லை.

நகரப் படலத்தின் அந்த அழகுப் பாடல்

வண்மை இல்லை ஓர் வறுமை இன்மையால்
திண்மை இல்லை ஓர்  செறுநர் இன்மையால்
உண்மை இல்லை பொய் உரைஇலாமையால்
வெண்மை இல்லை பல கேள்வி மேவலால்
நகரத்தில் தொடங்கி மனிதர்கள் வரை அவர் சொல்ல விரும்பியது உயர்ந்த செய்திகள் மட்டுமே.எனவே வால்மீகியும் கம்பனும் சில தகவல்களில் வேறுபட்டாலும் எண்ணம் ஒன்றே.

இந்த blog ன் தொடக்கம் கேகயன் மகள்.எழுத ஆரம்பித்தது முதல் கருத்துகள் திரட்டினேன்.மனிதர்கள் நல்லது,கெட்டது நிறைந்தவர்கள்தான். கைகேயியின் சில ,வெகு சில நல்ல குணங்களை சில தோழர்கள் சுட்டிக் காட்டினார்கள்.கேட்டுக் கொண்டேன்.ஆனாலும் கைகேயியின் நடத்தை பற்றிய என் கருத்துக்களில் மாற்றம் இல்லை.அந்தத் தோழர்கள் இதை personal ஆக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம் எனக் கேட்டுக் கொண்டு,வள்ளுவனை என் கருத்துக்களுக்கு வலிமை சேர்க்க அழைத்து நிறைவு செய்கிறேன்.
ஒரு செயல் தப்பு என்றால் தப்புதான்.தவறை சரி என்றால் பார்வைதான் தவறு என நான் கூறுவேனே?

"தீயவை தீய பயத்தலால் தீயவை
தீயினும் அஞ்சப் படும்"
தீவினை அச்சம் என்ற அதிகாரம்.ஒரு தீய செயல் தீய விளைவைத்தான் தரும் .அதனால் நெருப்பை விட பயங்கரமானது.

"மறந்தும் பிறன் கேடு சூழற்க சூழின்
அறஞ் சூழும் சூழ்ந்தவன் கேடு"
மறந்தும் மற்றவருக்கு கேடு செய்யக் கூடாதென்றால்,நினைவுடன் அதை செய்பவர் எப்படி நல்லவர்?

"ஈன்றாள் பசி காண்பானாயினும் செய்யற்க
சான்றோர் பழிக்கும் வினை"
பெற்ற தாய் பசியுடன் இருந்தால் கூட,அதை ஆற்றக் கூட சான்றோர் பழிக்கும் செயல்கள் செய்யக் கூடாது.என்ன நல்ல நோக்கம் இருந்தது ,கைகேயியின் செயல்களுக்கு?

"கடிந்த கடிந்தொரார் செய்தார்க்கு அவைதாம்
முடிந்தாலும் பீழை தரும்"
தகாதவை என ஒதுக்கப் பட்ட செயல்களை ஒதுக்கி விடாமல் செய்பவர்களுக்கு ஒரு வேளை  அச்செயல்கள் நிறைவேறினாலும் துன்பமே ஏற்படும்.கைகேயிக்கு அதுதானே நடந்தது?இறுதியில் துன்பம்தானே?

"அழக் கொண்ட எல்லாம் அழப்போம் இழப்பினும்
பிற்பயக்கும் நற்பாலவை"

பிறர் வருந்துமாறு செய்து பெற்றதெல்லாம் பெற்றவன் வருந்துமாறு செய்து போய் விடும்.நல் வழியில் வந்தவை இப்போதில்லை என்றாலும் முடிவில் நன்மையே தரும்.

திருவள்ளுவர் சொன்னால் நான் நம்புவேன்.ஏன் என்றால் அவர் மட்டும்தான் ஒன்றை செய் என்றால் ஏன் செய்ய வேண்டும் என்று கூறுகிறார்.செய்யக் கூடாதென்றால் ஏன் செய்யக் கூடாதென்றும் சொல்கிறார்.At random 1330 ல் எந்த குறளை  வேண்டுமானாலும் எடுத்து பரீட்சித்துப் பாருங்கள்.அவர் வாய்மொழி வந்தவற்றிற்கு அவர் authority தான் .

அதனால்தான் எனக்கு கைகேயியின் கதாபாத்திரம் பிடிக்கவில்லை.ராமன் என்ன பண்ணியிருப்பினும் அவன்தான் கதை நாயகன்.ராவணன் எப்பேற்பட்ட சிவபக்தனாயிருப்பினும் பிறன் மனை விழைந்த பேடித்தனத்தால் வில்லன்தான்.பேசுவோம்.
ரஞ்ஜனி த்யாகு

Mother protects

உங்களுக்கு நேரம் இருக்கிறதா?

நம்மைச் சுற்றி நடப்பவற்றை உற்று நோக்கி வாழ்வது ஒரு வகை.வாழ்வை அதன் போக்கில் எடுத்துக் கொண்டு எளிதாக வாழ்வது மற்றொரு விதம்.மனம் எண்ணுவதைப் பகிர்ந்து கொள்ள பலசமயம் வீட்டின் சுவர் மட்டுமே தயாராய் இருக்கும் போது எழுத்தை விட உற்ற துணை யார்?எனக்கு என் கணவர்,மகன்,பெற்றோர்,தோழர்கள்,வீட்டில் வேலை செய்வோர்,ஏன் ,எங்கள் பால்கநியைத் தினம் விசிட் செய்யும் காக்கை எல்லோருக்கும் நேரம் தர முடியும் போது எனக்கு சில மணித் துளிகள் தர இவர்களிலேயே பலருக்கு ஏன் நேரம் இல்லை என்று புரியவில்லை.இல்லாமல் போவது நேரமா மனமா?இல்லை அவரவர் ஏற்படுத்திக் கொண்ட,போட்டுக் கொண்ட கட்டுக்களா?எதுவாயினும் அதை நான் ஒரு வன்முறையாகவே எண்ணுகிறேன்.ஒருவர் நம் நேரத்தை யாசகம் கேட்டு அதை மறுப்பது violence அன்றி வேறென்ன?அப்படி நேரம் தர முடியாதபடி வேறெது பெரிது?நாளை அந்த நேரத்தை உன்னிடம் யாசிக்க அந்த ஜீவன் ஜீவித்திருக்கும் என்பதற்கு உத்திரவாதம் உண்டா உன்னிடத்தில்?

ஒரு ஐந்து நிமிடம் பேசவா என்று கேட்பவரிடம் பேசுங்கள்.என்ன குறைந்து விடும்?எதற்காக பிறகு பேசச் சொல்லி ஒத்திப் போடுவீர்கள்?யாருடன் இருந்தால் என்ன?என்ன சூழலில் இருந்தால் என்ன?மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் என்னை நாடி ஒருவர் எதற்கோ அழைக்கிறார் சற்று காது கொடுத்து விட்டு வருகிறேன் என்று கூட சொல்ல இயலாது யாரிடம் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?இன்று என்னை பேசத் தூண்டியது இதுதான்.என்னால் அனைவரிடமும் பேச முடிவதில்லை.நேசம் இருப்பவர்களிடம் கூட இந்த அவசர யுகத்தில் நேரம் கேட்கத் தயக்கமாகவே உள்ளது.கணவரிடம் தொலை பேசியில் பேச முயற்ச்சித்தால் கூட,I will call you later மெசேஜ்தான் வரும் பெரும்பாலும்.ஐம்பதுகளில் வம்பு பேச விரும்பாதவர்களுக்கு பேச யாராவது கிடைப்பது அபூர்வம்.ஒரு அனுபவம்.எனக்கு அப்படி ஒரு நட்பு அமைந்தது;மனதும் அமைதியாக இருந்தது;பூங்காவில் உட்கார்ந்து வானம் பார்த்து மேகங்கள் நகரும் அழகைப் பகிரவும்,நிலா உலாப் போவது பற்றிக் கவிதை பாடவும்,மனிதரில் எத்தனை நிறங்கள் என அலசவும்,தெய்வத்தின் குரலை சேர்ந்து வாசிக்கவும்,பாரதியையும் வள்ளுவனையும் நினைவு கூரவும் ,எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக மன அழுத்தங்கள் அனைத்தையும் மறைக்காமல் வெளியிடவும் ஒரு இடம் இருந்தது.இப்போது என்ன ஆயிற்று என்கிறீர்களா?சொல்வேன்.

அந்த நட்பு எனக்கு நேரம் தர வரைமுறைகள் விதிக்கிறது.அது மனதைப் பாதிக்கிறது.நட்பு இரு வழிப் போக்குவரத்தல்லவா?எனக்குதான் புரியவில்லையா?உன்னுடன் தொடர்பு கொள்ளும் நிலையில் இல்லை என்பதன் பொருள் புரிபடுவதில்லை.நான் கொண்ட தோழமை உணர்வு என் வாழ்வை  எளிமையாக்குகிறது.இனிமையாக்குகிறது.ஆனால் அதுவே என் தோழிக்கு சங்கடம் தருவதாகி விட்டது.எனக்கு மனம் சோர்வாக உள்ள பொழுதுகள் எல்லாவற்றிலும் ,வேறு யாருக்கோ நேரம் தந்து கொண்டிருப்பேன்.நீ பிறகு வா என்றால் யாரோ காதில்  வெந்நீர் ஊற்றினார் போல் உள்ளது.என்னுடன் ஐந்து நிமிடம் பேசி விட்டு ஐந்து மணி நேரம்    வேண்டுமானாலும் காணாமல் போயேன் என்று கத்த ஆசையாக உள்ளது.என் சந்தோஷம் உன்னதும் என்றால் அந்த ஐந்து நிமிஷ சந்தோஷத்தைக் கூட உனக்கு அனுமதிக்காதவர்களுக்கு என்ன பெயர் தரட்டும்?அப்படி உலகில் ஒரு வேலை உண்டா என்ன?கொடுக்க 24 மணி நேரத்தில் சில மணித்துளிகள் இல்லாமல் போகுமா என்ன?நம்மை நாடி ஒருவர் வரும் போது நம் நேரத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டிருப்பவரிடம் ஐந்து நிமிடம் உத்தரவு வாங்கிக் கொண்டு பேச இயலாதபடி அவர்கள் எந்த வகையில் பெரியவர்கள்?சாமியா?ஆசாமிதானே?எந்த ஜீவன் யாரை விட உயர்வு?ஏன் ?உனக்குப் பேச விருப்பம் இல்லாவிடில் வேறு விஷயம். விரும்பியும் சூழ்நிலைக் கைதியானால் அது என் நேரம்.காலத்தில் செய்யும் செயல்களுக்குத்தானே பலன்?

கண் காணாத தொலைவில் இருந்து கொண்டு பகிரக் கூடிய சிலவற்றில் முதன்மையானது நேரம்தானே?வேறு எதைக் கேட்கிறேன் எதையுமேவேறெதையுமே எதிர்பார்க்கவில்லையே இதற்கா இவ்வளவு போராட்டம் என்று வருத்தமாக இருந்தது.பல விளக்கங்கள் அளிக்கப் பட்டாலும் மனதிற்கு உடன்பாடில்லை.சுவற்றிடம் முறையிட்டேன்.பதில் இல்லை.எழுத வேண்டும் போல் இருந்தது.எழுதி ஆயிற்று.கண்டிப்பாக நம்மால் எல்லாருக்கும் எல்லாவற்றிற்கும் நேரம் ஒதுக்க முடியும்.நம் நேரத்தால் ஒருவர் அமைதியும் மகிழ்ச்சியும் அடைவார்கள் என்றால் அதைக் கேட்கும் போது அவர்களுக்குத் தருவோமே?மற்றவர் தரும் பொருளுக்காகக் காத்திருப்பவர்களை எப்படி அழைப்பது?ஏழைகள்?எனக்குத் தெரியவில்லை.ஆனால் இந்த ப்ளாக் வலியில் பிறந்ததே.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

நாம் நல்ல பெற்றோரா நல்ல குழந்தைகளா ?

பத்தாம் வகுப்பு பனிரண்டாம் வகுப்பு பொதுத் தேர்வுகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன.பரீட்சை எழுதும் வயதில் குழந்தைகள் உள்ள வீடுகளில் டென்ஷன் உச்ச கட்டத்தில் உள்ளது.ஹெல்ப் லைனுக்கு வரும் தொலைபேசி அழைப்புகள் வருடத்திற்கு வருடம் அதிகமாகிக் கொண்டு வருகின்றன.கணக்கு வினாத்தாள் சற்று கடினமாக வந்து விட்டால் பெற்றோர் தேர்வு முடிவுகள் வெளியாகும் வரை தூக்கம் தொலைக்கிறார்கள்.பரிட்சைக்குக் கிளம்புகிற குழந்தைக்கு வாயில் உணவு அடைக்கப் படுகிறது.கையால் எடுத்து சாப்பிடும் நேரத்தில் படிக்க முடியாது போய் அரை மார்க் குறைந்தால் அண்ணா யுனிவர்சிட்டி கௌன்சிலிங்கில் நல்ல கல்லூரி எதிலும் இடம் கிடைக்காது.கொக்கிற்கு ஒன்றே மதி என்பது போல் எஞ்சினியரிங் தவிர வேறு படிப்புகள் எதையாவது குழந்தைகள் தேர்வு செய்தால் பெற்றோர் கவுரவம் என்னாகும்?எங்கோ தவறு என்று தோன்றுகிறதா இல்லையா?எனக்குத் தோன்றுகிறது.

நாம் குழந்தை வளர்ப்பதற்கும் நம் பெற்றோர் நம்மை வளர்த்ததற்கும் வித்தியாசம் உள்ளது.இந்தக் கட்டுரை அது பற்றிய விவாதமே. தொடக்கத்தில் சொல்லி உள்ள விஷயங்களை படைத்தவனே வந்தாலும் இன்னும் பல ஆண்டுகளுக்கு ஒன்றும் செய்ய இயலாது.நம் பெற்றோர் எந்தெந்த விஷயங்களில் நம்மை குழந்தை போல நடத்தி எதிலெதில் பெரியவர் போல் நடத்த வேண்டுமோ அப்படி நடத்தினார்கள்.வரிசையாகக் குழந்தைகள் உள்ள வீடுகளில் ஐந்தாவது குழந்தை பிறக்கும் போது முதல் பெண் குழந்தை குட்டி தம்பிப் பாப்பாவிற்கு பாதித் தாய் போல் ஆகி விடும்.வரிசையாகத் தட்டைப் போட்டு சாப்பாடு போட்டால் அள்ளி அள்ளி அவரவர் சாப்பாட்டை அவரவரே சாப்பிட்ட காலம்.தன்  வயிற்ருக்கு எவ்வளவு வேண்டும் என்பது குழந்தைகளுக்கு தானே தெரிந்து போகும்.ஊட்டம் என்ற பெயரில் தேவைக்கு அதிகமாக நம் போல் அவர்கள் திணிக்கவில்லை.குட்டி சட்டி என்று அனாவசிய செல்லம் காட்டப் படவில்லை.அதனால் வெளியே யாராவது ஒரு வார்த்தை சொன்னால் தொட்டார் சிணுங்கி போல நாம் நடந்து கொள்ளவில்லை.இப்போது மாணவர்களைக் கண்டிக்க ஆசிரியர்கள் நடுங்கி அல்லவா போகிறார்கள்?

சாப்பாடு போன்ற சிறிய விஷயங்கள் குழந்தைகளே செய்தார்கள்.கல்யாணம் போன்ற ஆயிரம் காலத்துப் பயிரான விஷயங்களில் நம்மைக் குழந்தை போல நடத்தி அவர்கள் முடிவெடுத்தார்கள்.ஆனால் இப்போதோ வளர்ந்த குழந்தைகளுக்கு சாப்பாட்டை ஊட்டுகிறோம்.அவர்களை ஒரு வேலை செய்ய விடாது எச்சில் தட்டை கூட நாமே கழுவி வைக்கிறோம்.ஆனால் பெரிய முடிவுகளான திருமணம் அந்த வைபவத்திற்கான செலவு முதற் கொண்டு அவர்களைத் தீர்மானிக்கச் சொல்லி மௌனியாகி இருக்கிறோம்.நான் குழந்தைகள் சுதந்திரத்திற்கு எதிரி அல்ல.வாழ்க்கைத் துணையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அளவு ,தன்  வாழ்க்கையை சரியாக அமைத்துக் கொள்ளும் அளவு சரியாக சிந்திக்கத் தெரிந்தால் கவலை இல்லை.ஆனால் அப்படி சரியான சிந்தனை உள்ள emotional stability உள்ள தலைமுறையை உருவாக்குவதில் பெரும் பங்கு பெற்றோருடையதே.அந்த உணர்வு பூர்வமான நிலைப்பாடு இந்தத் தலைமுறையிடம் இருந்தால் தேர்வு சமயம் ஏன் ஹெல்ப் லைன் அழைப்புகள் வர வேண்டும்,ஏன் விவாகரத்து வழக்குகள் அதிகமாக வேண்டும்? 

இப்போதுள்ள இளைஞர்கள் நம்மை விடவும் புத்திசாலியாக தெளிவாக இருப்பதாக சொல்லிக் கொள்கிறோம்.உண்மைதான் .Exposure அதிகம்.ஆர்வம் அதிகம்.முக்கியமாக பெற்றோரும் நண்பர்களும் தரும் அழுத்தம் அதிகம்.அறிவு அதிகம் எனத்தான் நானும் நினைக்கிறேன்.ஆனால் எல்லாத் தலைமுறைகளிலும் அறிவாளிகள் உண்டு.எது அறிவு என்ற கேள்வியும் உள்ளதல்லவா?ஸ்மார்ட் போன் அப்ளிகேஷன்ஸ் எல்லாம் தெரிவதும் கணினி பற்றியதும் அறிவுதான்.ஆனால் கணித மேதை ராமானுஜனுக்கு இருந்ததும் த்யாகராஜ ஸ்வாமிகளுக்கு இருந்ததும் பேரறிவுதான் அல்லவா?இன்னும் ராமானுஜனுக்கு இணையான கணித மேதை நம் நாட்டில் பிறக்கவில்லை.த்யாகராஜ ஸ்வாமிகளின் கீர்த்தனைகள் இல்லாத கச்சேரிகளை நினைக்கவும் முடியவில்லை.அதற்கு என்ன சொல்ல?பரிணாம வளர்ச்சி நடந்து கொண்டேதான் இருக்கும்.அந்தந்த காலகட்டத்தில் சூழ்நிலைகளில் சிகரம் தொடுபவர்கள் புத்திசாலிகள்.என் தாத்தாவின் அறிவு என் மகனுடைய அறிவை விடக் குறைந்தது இல்லை.

அடுத்தது தெளிவு.இன்று சுதந்திரம் அதிகம்.அதனால் குழப்பங்களும் அதிகம் எனத்தான் எண்ணுகிறேன்.தேர்ந்தெடுக்க பல வழிகள் உள்ளதால் தெளிவு போன்ற ஒரு மாயத் தோற்றம் கிடைக்கிறது.தான் தேர்ந்தெடுத்த ஒன்றுதான் சரி என்ற தெளிவு இளைஞர்களிடம் உள்ளது.அதில் தவறு நிகழ்ந்தால் நம்மை சாடுவதில்லை என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.எல்லாம் அவர்கள் சாய்ஸ் ஆயிற்றே! ஒரு கயிற்றை இரண்டு பக்கத்தில் இருந்து இழுத்தால் என்னாகும்?அறுந்து போகும்.அதைத்தான் நாம் செய்கிறோம்.நம் குட்டிக் குழந்தை ,வந்த வரன்களில் தனக்கு சரியான ஜோடியைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அளவு பெரியவளாம்.ஆனால் அவளுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்தால் அம்மாக்கள் என்ன சொல்கிறோம்?அதுவே (அது என்றால் குழந்தை பெற்ற அந்தப் பெண்) சிறிசு.எப்படித்தான் ஒரு குழந்தையை வளர்க்குமோ என்று அங்கலாய்க்கிறோம்.ஏன் ? அப்போ நம் பெண் சிறியவளில் சேர்த்தியா,பெரியவளில் சேர்த்தியா? நம் பெற்றோரிடம் இந்த பதைபதைப்பு இல்லை.கல்யாணம் செய்து கொடுத்து விட்டு எல்லாத்தையும் அனுசரிச்சுப் போ என்று அவர்கள் சொன்னது நம்மைக் கை கழுவி விட இல்லை.நமக்கு தைரியம் தர.பெண் பெற்றவர்கள் மட்டுமில்லை.பையன்கள் வைத்திருப்போரும் சும்மா மகனுடைய உள்ளாடைகளைக் கூடக் கையில் கொண்டு வந்து தந்து அவனை நம்மை சார்ந்திருக்கப் பழக்கி சோம்பேறியாக்கி ,வரும் பெண் தலையில் சுமை அத்தனையும் ஏற்ற வேண்டாம்.

இது போல் எத்தனையோ !! முதியோர் இல்லங்களும் தனிக் குடித்தனங்களும் எப்போ அதிகம்?இப்போதா அப்போதா ?சகிப்புத் தன்மை இல்லைதானே?நம் பெற்றோர் நம்மை விட இன்னும் நன்றாக குழந்தை வளர்ப்பை செய்தார்களோ என்று தோன்றுகிறது.பலர் கோபம் அடையலாம்.விதிவிலக்காக மிக தைரியமான தெளிவான புத்திசாலியான குழந்தைகளை உருவாக்கினவர்கள் மன்னிக்கவும்.இவை பொதுக் கருத்துக்கள்.பெற்றோர் உலகிற்கு குழந்தைகளைக் கொண்டு வந்ததால் தம் கருத்துக்களை அவர்கள் மேல் திணிக்க வேண்டும் என்பது பொருளல்ல.எல்லாம் நல்ல குழந்தைகளாகவே உலகில் பிறக்கின்றன.ஒரு குழந்தை தன்  வளர்ச்சி பற்றிக் கவலை கொள்வதில்லை.வளர்கிறது.குழந்தை மனசு என்றால் என்ன?நம்பிக்கை நிறைந்த மனது.நாம் நினைப்பது எல்லாம் கிடைக்கும் என்ற மனது.கிடைக்காதோ என்று அவநம்பிக்கைப் பட குழந்தை மனதிற்குத் தெரியவே தெரியாது.அந்த எண்ணம் வாழ்நாள் பூர இருப்பின்.உணர்வுச் சிக்கலில் யாரும் சிக்கிக் கொள்வதில்லை.வளர வளர ,வெளி உலகுடன் தொடர்பு ஏற்படும் போது குழந்தைத் தனம் மாறும்.அந்த சமயம் ஆழமான சரியான கருத்துக்கள் திணிக்கிறார் போல் இல்லாமல் சொல்லப் பட வேண்டும்.கண்டிப்பாக நாமும் நல்ல பெற்றோராக செயல்பட இயலும்.குறிப்பிட்ட வயது வரும் வரை அவர்களின் பௌதீக வயதிற்கு ஏற்றார் போல் அவர்களை நடத்தி நம் கருத்துக்கள் சொல்லத் தயங்கக் கூடாது.இது ஒரு பெரிய பொறுப்பு.

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS

சினம் - பாரதியும் வள்ளுவனும் என்ன சொல்கிறார்கள்?

இன்று நல்ல பொழுதாகவே விடிந்தது.எது நல்ல பொழுதில்லை.?அல்ப விஷயமான என்ன காலைச் சிற்றுண்டி என்பதில் ஏதோ வாக்குவாதம் .அது சற்றே கோபமான வார்த்தைப் பரிமாறல்களில் முடிந்தது.உங்களுக்கு எப்படியோ.சினம் என்பது போல் கெட்டஒன்று உண்டென்று நான் நினைக்கவில்லை.யார் மீது நான் கோபம் கொண்டாலும் யார் என் மீது கோபம் கொண்டாலும் அது என் நாளையே கெடுத்து விடுவதாய் உணர்கிறேன்.என் காதலர்களான பாரதியும் வள்ளுவரும் சினம் பற்றி என்ன சொல்கிறார்கள் என்று பார்த்தேன்.இனி அவர்கள் சொன்னது.

பாரதியார் பாடல்கள் பல தலைப்புகளின் கீழ் வரிசைப் படுத்தப் பட்டுள்ளன.அவற்றில் சுயசரிதை என்ற தலைப்பில் சினத்தின் கேடு பற்றிப் பேசுகிறார்."சினங் கொள்வார் தமைத் தாமே தீயாற்சுட்டுச் செத்திடுவாரொப்பாவார் "  என்று தொடங்கி, "வேகாத மனங் கொண்டு களித்து வாழ்வீர்"என முடிக்கிறார்.சினம் கொள்வது கொடிய வாள்  கொண்டு  தன்  கழுத்தைத் தானே அறுத்துக் கொள்வதற்கு  ஒப்பானதாம்.தினம் கோடி முறை சினத்தில் வீழ்கிறோம்.சினத்தை வெளியிட்டு விட்டு துயர்க் கடலில் சிக்கிக் கொண்டு மனம் பதைக்கிறோம்.சினம் எதன் வெளிப்பாடு?குழப்பம்?எதிர்பார்ப்புகள்?ஈகோ ?எதுவானாலும் அது தவறே.பாரதியார் சொல்கிறார்."சக்தி அருளால் உலகில் பிறந்தோம்.சாகாமல் ஜீவித்திருப்பதற்கு நாம் காரணம் இல்லை .படைத்தவன் பார்த்துக் கொள்வான்.என்ன நடந்தால்தான் என்ன?கொதிப்படையாத மனம் கொண்டுவாழ்ந்து விட்டுப் போகலாமே" என்று.

வள்ளுவர் பற்றிப் பேசினால் தெய்வப் புலவர் என்ற அடைமொழிக்கு வேறு யார் ஏற்றவர் என்று தோன்றுகிறது.நம் கெட்ட குணம் கோபம் செல்லுபடியாகும் இடத்தில் அதை வெளியிடுவது.செல்லுபடியாகாத இடத்தில் சினம் காப்பவரால் பயன் என்ன என்கிறார்.செல்லும் இடத்தில் கோபம் கட்டுக்குள் இருந்தால்தான் சினம் காத்ததாகப் பொருள்.சினம் கொள்பவரின் முகமலர்ச்சி மட்டுமின்றி அக மகிழ்ச்சியும் அழியுமாம்.கொல்லும்  சினம் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

கொஞ்சம் கோபம் நிறைய கோபம் என்பதெல்லாம் பொய்.உள்ள நிறைவில் கள்ளம் புகுந்தது போல்,வாழ்வை நினைத்த பின் தாழ்வை நினைப்பது போல் என்கிறார் பகைவனுக்கருள்வாய் பாட்டில் பாரதியார்.தெளிவான தேனில் சொட்டு விஷம் கலந்தால் அதைத் தேன் என்பதா விஷமென்பதா? மனதிற்குக் கட்டளை என்ற பாட்டில் பேயாய் உழலும் சிறு மனமே என்கிறார்.அன்பு பற்றி ,உங்களுக்குத் தொழிலிங்கே அன்பு செய்தல் கண்டீர் என்கிறார்.ஆனால் நாம் அப்படி இருப்பதில்லை.ஆசிட் உடம்பில் பட்டால் எப்படி மோசமான விளைவை ஏற்படுத்துகிறதோ அதையேதான் சினம் உள்ளத்திற்கு உண்டாக்குகிறது.தேவையா?அன்பும் காதலும் இயற்கையான உணர்வுகள்.கல் தோன்றி மண் தோன்றி கடல் தோன்றும் முன்னாலே உண்டான காதல் அதிசயம் என்று மொழிகிறார் வைரமுத்து.கோபம் இயற்கையான ஒரு உணர்வல்ல .இது ஏன் எனப் புரிகிறதா?காதல் வரக் காரணம் தேவை இல்லை.காரணம் இன்றிப் பெரும் பாலும் கோபம் வருவதில்லை.சரிதானே? தானாக உண்டாவதை இயற்கை என்கிறோம்.உண்டாக்கப் படுவதெல்லாம் செயற்கைதான்.சினம் பிறரால் சூழல்களால் தூண்டப்படும் செயற்கையான உணர்வு.

"தன்னைத் தான் காக்கின் சினம் காக்க காவாக்கால்
தன்னையே கொல்லும் சினம்"
என்று தெய்வப் புலவர் அனாயாசமாய்ச் சொல்லிச் சென்று விட்டார்.ரொம்ப பள்ளிக் கட்டுரை எழுதி விட்டேன்.வரவரக் கோபத்தை சினிமாவில் பார்த்தல் கூடப் பிடிப்பதில்லை.யாரிடமாவது அரை நோட் சுருதி ஏற்றிப் பேசினால் எனக்குள் வலி வருகிறது.கோபத்தைக் காட்டுபவர்களிடம் இருந்து மனம் பயந்து விலகிப் போகிறது.பாவம் என்னத்தை சாதிக்க இந்த வன்மம் வளர்க்கிறார்கள் என நினைக்கிறேன்.இன்று ஏப்ரல் முதல் தினம். அமைதியான பொழுதுகளே விடியட்டும்.மிக அமைதியான இரவுகள் நம்மைத் தாலாட்டட்டும்.கொடுப்பவரையும் வாங்கிக் கொள்பவரையும் ஒரே போல் தாக்கும் கோபம் நம்மை விட்டு ஓடட்டும்.மனிதன் மட்டும்தான் கோபத்திற்கு ஆட்படும் உயிரினம்.விலங்குகள் survival க்காக ஒன்றை ஒன்று அடிக்கும்.கோபத்தினால் அல்ல.கோபம் மனுஷனின் சொத்து.நாம் கோபப் படுபவரைப் பார்த்து மிருகம் போல் கோபம் கொள்ளாதே என்கிறோம்.அது நகைப்பிற்குரிய வாக்கியம்.விலங்கு மனிதன் போல் கோபம் கொள்வதில்லை.நாம் அவற்றிடம் இருந்து கற்க வேண்டியவை எவ்வளவோ.சண்டை போட்டுக் கொள்ளும் விலங்குகளைப் பார்த்தால் மனிதர்கள் போல் இவையும் சண்டை போட்டுக் கொள்ள வேண்டுமா என்று உங்களுக்கும் தோன்றுமா?அப்படியானால் நீங்களும் நானும் ஒரே wavelength .உடலுக்குத் தருவதை விட மனதுக்குத் தரும் துன்பமே வன்முறை.அதை நம் தவிர ,ஆறறிவு பெற்ற நம் தவிர ஐந்தறிவு கொண்ட வேறோர் உயிரினம் செய்ய முடியாதே?பகுத்து அறிவதற்கென அருளப் பட்ட ஆறாவது அறிவை கண்டிப்பாக நல்ல முறையில் பயன்படுத்த வேண்டும்.கோபம் அழிந்தால்தான் நாம் அதைப் பயன்படுத்தினதாகப் பொருள்.மறுபடி சந்திப்போமா?Let this be a great month!

ரஞ்ஜனி த்யாகு

MOTHER PROTECTS